Πολλές φορές με ρωτούν γιατί έκανα το blog το 2006, όταν δεν υπήρχε κανένα αντίστοιχο στην Ελλάδα.
Στο blog δεν έχω κανέναν editor από πάνω μου να με λογοκρίνει. Όσα γράφω, ανεβαίνουν αναλλοίωτα όπως τα γράφω. Αν εγώ αποφασίσω να αυτολογοκριθώ, είναι δική μου επιλογή. Αν ακούγονται υποκειμενικά, είναι γιατί έτσι είναι.

Στο blog μπορώ να γράφω τι μου άρεσε και τι δε μου άρεσε: μεγάλο θύμα των διαφημίσεων έχω ξοδέψει παραπάνω από όσα μου αναλογούν χρήματα σε καλλυντικά, για να ξέρω τι αξίζει να προωθείται ως θαυματουργό (τίποτα!) και τι πληρώνεις για κάθε τι που αγοράζεις: την ποιότητα ή τη συσκευασία?

Στο blog μπορώ να γράφω τις σαχλές μου περιπέτειες στο shopping –αυτές που αφορούν ευγενικούς υπαλλήλους, αλλά και αυτές που είχα κακή εξυπηρέτηση, τις προσφορές που πέτυχα και τους έρωτες στις βιτρίνες με την πρώτη ματιά, τους on line θησαυρούς που ανακάλυψα, τις εμπειρίες μου και τις συμβουλές μου στο e-shopping.

Γιατί δεν υπάρχει μόνο το shopping therapy, αλλά και το blogging therapy.