Όταν ένα υπερβολικά μεγάλο ποσοστό του γυναικείου τηλεοπτικού κοινού ξενυχτάει θαυμάζοντας τα παπούτσια της Carry (Sex & The City), περιδιαβαίνει on line για να βρει τα ρούχα που φοράει η Gabrielle (Desperate Housewives) και αντιγράφει το μακιγιάζ της Marissa (The O.C.), το να του πλασάρεις μια σειρά σα το Ugly Betty, είναι σα να το οδηγείς στα όρια της σχιζοφρένειας.

Γιατί, στην ιδιαίτερα δημοφιλή κωμική σειρά του ΑΒC, η Άσχημη Betty, ιδανική υποψήφια για το Extreme Makeover, είναι η προσωπική γραμματέας του editor του Mode (προφέρεται Μό-ουντ για να κάνει ρίμα με το Vo-gue) του πιο influential fashion περιοδικού, που πήρε τη θέση, ακριβώς γιατί είναι τόσο unattractive που το αφεντικό της, από τους πιο περιζήτητους εργένηδες της ΝΥ, δε θα σκεφτόταν ποτέ να κοιμηθεί μαζί της. Η Betty εισπράττει καθημερινά αποδοκιμαστικές ματιές από τις υπόλοιπες personal assistants, αλλά δε φαίνεται να πτοείται!
Στο ατυχές και χωρίς έμπνευση πρώτο επεισόδιο-πιλότο, θυμίζει υπερβολικά το The Devil Wears Prada, καθώς η Betty παθαίνει ακριβώς ότι και η Andrea: αναλαμβάνει εξευτελιστικές αγγαρείες, βγάζει το σκύλο του αφεντικού βόλτα, φέρνει καπουτσίνο από τα Starbucks (αν και η διαφήμιση δεν είναι τόσο απροκάλυπτη), στο lunch όλοι τρώνε σαλάτα και κοιτάζουν με αηδία τα παχυντικά σνακς που καταβροχθίζει, ενώ λόγω δουλειάς χάνει σημαντικές στιγμές με την οικογένεια της.

Στο δεύτερο επεισόδιο, αρκέστηκα στο να θαυμάζω το ντεκόρ του γραφείου, ένας φουτουριστικά ρετρό συνδυασμός λευκού με πορτοκαλί («gay version του Star Trek»), διανθισμένο με φωτιστικά Artemide και καρέκλες Panton, την bitch creative director Wilhelmina, (την ενσαρκώνει η ηθοποιός-μοντέλο-τραγουδίστρια Vanessa L. Williams), που θέλει να γίνει editor στη θέση του editor και κυκλοφορεί με τολμηρά total white looks (το λευκό = το νέο μαύρο), κερδίζοντας πόντους κομψότητας με περίεργους γιακάδες, παιχνιδιάρικα μανίκια, χρυσά αξεσουάρ, άντε και ένα ζευγάρι λεοπάρ γόβες, αλλά και τη Becki Newton στο ρόλο της σνομπ γραμματέας Amanda, από τις ελάχιστες που μπορούν να φορούν με τόση θηλυκότητα γραβάτες και λυτά παπιγιόν.

Και κάπου εκεί άρχισα να βαριέμαι το μπανάλ της υπόθεσης, τη Betty που δεν έχει ανακαλύψει ακόμα τη χρησιμότητα μιας ταπεινής χτένας ή το τσιμπιδάκι για τα φρύδια, και την αποκάλυψη (!) πως ο ιλουστρασιόν κόσμος των περιοδικών είναι γεμάτος ψέματα και ίντριγκες, τα μοντέλα είναι άψογα στις φωτογραφήσεις γιατί ρετουσάρονται, το μπότοξ είναι πια ρουτίνα, και τα γνωστά. Ναι, και η γη είναι στρογγυλή. Τίποτα καινούριο please τώρα?

Γιατί, ας πούμε η Betty κυκλοφορεί με τόσο καμάρι μέσα σε εκείνο το κιτς πόντσο; Γιατί προφανώς τα θεωρεί cool. Γιατί φοράει αυτό το χοντροκομμένο μενταγιόν με το «Β»; Για να κάνει personalized το ντύσιμο της. Άρα και η Άσχημη Betty, ενδιαφέρεται για το στυλ, απλώς το ορίζει σύμφωνα με τα δικά της πρότυπα. Ποια η διαφορά εν ολίγοις; Το στυλ που πλασάρουν τα editorials των περιοδικών λέγεται και μόδα και είναι βέβαιο ότι σε κάνει αποδεκτή σε όλα τα it-clubs που μπορείς να στριμωχτείς το βράδυ. (Επίσης είναι δεδομένο ότι σε 6 μήνες θα αλλάξει). Το προσωπικό στυλ από την άλλη, δεν είναι τόσο ασφαλής επιλογή πάντα. Μπορεί να σου εξασφαλίσει την είσοδο στο παραπάνω club (μαγκιά σου) μπορεί και όχι. Αν πάλι εσύ, έτσι κι αλλιώς, σκόπευες να πιεις τα coctail σου αλλού, ακόμα μεγαλύτερη μαγκιά σου.

Μέχρι το τρίτο επεισόδιο, έμεινα χάρη στο εύρημα με τον... θηλυπρεπή ανιψιό της Betty (άψογο παιχτάκι!) και τις ισπανικές σαπουνόπερες στην tv και κυρίως χάρη στον πιο-cute- δε-γίνεται Eric Mabius, ως ο playboy editor in chief, (αλλά κατά βάθος καλό παιδί)... και κάπου εκεί η Betty (η America Ferrera, η ίδια ηθοποιός που στο «The Sisterhood of the Traveling Pants» είχε βγάλει πύρινο λόγο για τα.. περήφανα ζουμερά οπίσθια των λατίνων γυναικών) μπαίνει στον πειρασμό να αλλάξει, προκειμένου να αναβαθμιστεί. Ιt’s all about appearances! Στην εποχή της εικόνας, ότι βλέπεις πρώτο μετράει. Μπορεί να μην καθορίζει την τελική έκβαση, αλλά σου δίνει ένα καλό προβάδισμα: πρώτα εντυπωσιάζεις με την εμφάνιση, μετά κερδίζεις με την προσωπικότητά σου (αν είσαι σε ραντεβού) ή με τις ικανότητές σου (αν είσαι σε δουλειά). Βέβαια, όταν η Betty αλλάζει, μπορεί να κερδίζει τα σφυρίγματα θαυμασμού στη γειτονιά της, το Queens, τα χλευαστικά χάχανα στο γραφείο, όμως, παραμένουν. Άρα το στυλ δεν ορίζεται μόνο σε προσωπικό επίπεδο, αλλά και σε... τοπογραφικό.

Όσο προχωράει, όμως, η σεζόν, η εμφάνιση της Salma Hayek (γνωστή για τον τρόπο που προβάλει τις καμπύλες της, ως δείγμα υγιούς ομορφιάς -διόλου τυχαία είναι και η executive producer της σειράς), η Wilhelmina που ξεπερνάει το αποστειρωμένο λευκό με ουδέτερα κροκί και μπεζ (πάντα σε total look και καλοραμμένα sleek υφάσματα), ο κατσαρομάλλης gay βοηθός της, που αποκτά μεγαλύτερο ρόλο, η Amanda, που κερδίζει πόντους συμπάθειας, χάρη στον χωρίς ανταπόκριση έρωτά της για το αφεντικό και ένα subplot μυστηρίου (που αφορά στο θανατηφόρο ατύχημα της πρώην editor - μια totally Anna Wintour επιρροή) και μπορεί βέβαια να είναι προβλέψιμο, αλλά προσθέτει μια δόση darkness στην κωμωδία, κάνουν τη σειρά τόσο ευχάριστη όσο και το ξεφύλλισμα των αγαπημένων μου περιοδικών! Οι χαρακτήρες εξελίσσονται, καθώς αποκτούν πραγματικές διαστάσεις (και προβλήματα), ενώ ο κόσμος της μόδας παραμένει μια ανάλαφρη χιουμοριστική πινελιά στο background. Nice!