Προσφάτως βρέθηκα στο Βερολίνο και εκεί που νόμιζα ότι θα μοιράζω δεξιά κι αριστερά το Βραβείο της Κακόγουστης Αρκούδας, βρέθηκα μπροστά σε μια μεγάλη έκπληξη: η πόλη για κάθε ηλικία, budget και διάθεση, μπορεί να μην είναι η πρωτεύουσα του σικ, αλλά είναι ακομπλεξάριστη και διαθέτει το δικό της πολύχρωμο και συνειδητοποιημένο στυλ.
Κασκόλ, σκούφος και γάντια είναι η μαγική τριάδα ζεστασιάς για βόλτες στα μαγαζιά σε χαμηλές θερμοκρασίες (προσωπική διαπίστωση: τα γούνινα αυτάκια είναι εξίσου ζεστά με ένα σκούφο, χωρίς να καταστρέφουν το χτένισμα): στην Kurfurstendamm, οι βιτρίνες της Chanel και του Gucci δε διαφέρουν σε τίποτα από τις αντίστοιχες στην υπόλοιπη Ευρώπη, ενώ ο κόσμος τσακίζει τις πιστωτικές του στο ιστορικό KaDeWe (σα να λέμε το βερολινέζικο Attica επί δέκα) και παίρνει δυνάμεις τρώγοντας ένα μαρεγκοπουτιγκοστρουντελοειδές γλυκό στο delicatessen του, κλάσεις ανώτερο από το αντίστοιχο στη Gallerie Lafayette (κτίριο και επιλογές σε ρούχα χωρίς έμπνευση), που το μόνο ψωνίστικο που έχει να επιδείξει είναι η δυνατότητα για ένα γρήγορο διάλειμμα λουσμένο στη Moet στο champagne bar.
Ο πραγματικός χαμός όμως γίνεται στια οικονομικές αλυσίδες μαγαζιών (γωνιά και H&M) και στα εμπορικά κέντρα όπως το Arkaden, στην Potsdamer Platz με πολλές επιλογές για φτηνά ψώνια και sushi στα όρθια –την ημέρα, και το βράδυ στα decadance μπαρ του Mitte και του Kreuzberg. Ένα περίεργο χτένισμα ή μια φαρδιά φούστα συνδυασμένη με οπάκ καλσόν, ξεχωρίζουν σπάνια εδώ κι εκεί, αλλά οι περισσότερες (όχι μόνο ντόπιες, αλλά και φοιτήτριες από τα περισσότερα μέρη της Ευρώπης) προτιμούν την άνεση ενός παντελονιού και την classic επιλογή μιας μπίρας από το μπουκάλι, που την πίνουν και στο δρόμο για τα bar, την ίδια ώρα που εγώ αποκτώ ένα καινούριο εθισμό και ξεχωρίζω, καταναλώνοντας coca cola zero (πόσο πιο ελαφριά μπορεί να γίνει μια coca cola;)
Στο Water Gate, το club με τη θέα στο ποτάμι του Spree, πρέπει να περιμένεις στο κρύο και μέσα στο -συνεπές κάθε βράδυ- ψιλόβροχο για αρκετή ώρα: ο λόγος όμως δεν είναι η αυστηρή πόρτα (έννοια σχεδόν ανύπαρκτη), αλλά ο χρονοβόρος (αν και υποτυπώδης έλεγχος) κατά την είσοδο, που φωνάζει ότι το μαγαζί ανήκει στη drug free zone. Μετά το καθιερωμένο «σταμπάρισμα» του χεριού στην είσοδο (totally passé η σφραγιδούλα), όλοι αφήνουν παλτά και τσάντες στην ασφαλή γκαρνταρόμπα (προς 1€) και οι κοπέλες μένουν με ένα τιραντέ μπλουζάκι, jean και flat μπότες και μόνο στολίδι ένα chunky κολιέ ή ένα ζευγάρι κρίκους, ενώ τα αγόρια –αντίστοιχα- με ένα κοντομάνικο t-shirt, jean και sneakers και μόνη στυλιστική υπέρβαση, ένα καπελάκι. Ο dj είναι σούπερ, το dance floor καυτό και η μπάρα cool.
Πού είναι τα top με τις πούλιες και τις παγιέτες, τα μαϊμού Fendi τσαντάκια και το ξανθό σαντρέ μαλλί κομμωτηρίου; Οι κοπέλες αντί να παίρνουν πόζες και σνομπ φάτσες, χορεύουν (indeed στην Αθήνα πώς να χορέψεις με το δεκάποντο;) και τα αγόρια αντί να στέλνουν μηνύματα στα κινητά, σου πιάνουν κουβέντα και σε ρωτάνε από πού είσαι. Όλοι είναι χαλαροί και χαρούμενοι: ναι, εδώ συμβαίνει το αδιανόητο, ο κόσμος πραγματικά διασκεδάζει.
Στο Berghain, το τετραόροφο dance club (που στεγάζεται σε γραφεία προπαγανδιστικής εφημερίδας του πρώην Ανατολικού Βερολίνου), με δύο stages, γωνιές για ξεκούραση, παγωτατζίδικο και design μαύρες τουαλέτες, το ντύσιμο παραμένει πρακτικό και ξεχωρίζουν μόνο οι gay που κυκλοφορούν shirtless και ενίοτε με πιο στυλιζαρισμένη εμφάνιση. “So Galliano of you!” λέω στον διπλανό μου, για να μου απαντήσει “Only I’m Portuguese” και εκεί που σκέφτομαι ότι μάλλον δεν κατάλαβε ότι για καλό το εννοούσα, τον βλέπω να εξηγεί με καμάρι στο φίλο του τι του είπα και αγκαλιασμένοι να φεύγουν για την πίστα, εκεί που ο κόσμος ζεσταίνεται από τον πολύ χορό και όχι λόγω έλλειψης εξαερισμού.
Την επόμενη μέρα στο Filmmuseum, χαζεύω τα κοστούμια της Marlene Dietrich και βλέπω να παρελαύνουν από μπροστά μου, σακάκια με power τετραγωνισμένους ώμους (όπως είχαν κυριαρχήσει στα 80’s), χαλαρά παντελόνια (σαν αυτά που “λάνσαρε” η Diane Keaton στο Annie Hall) και ρεντικότες που θα μπορούσε να φορά η Liza Minnelli στο Cabaret (δεν υπάρχει παρθενογένεση στη μόδα). Χαζεύω ακόμα τα πολυταξιδεμένα vintage μπαγκάζια της, αλλά και ένα custom made vanity case, στο οποίο μεταξύ άλλων διασώζονται καλλυντικά εποχής, πούδρες, ρουζ και κονσίλερ (αέναη η μάχη απέναντι στους μαύρους κύκλους), ενώ η έκθεση συνεχίζεται με δυο κοστούμια της Romy –αυτοκράτειρα Sissi- Schneider, όχι από τα φανταχτερά, αλλά τελικά ολοκληρώνεται με το outfit της Τρέξε-Λόλα-Τρέξε, ένα κοντό t-shirt και cargo pants, δηλαδή, στυλ χαλαρό και πρακτικό, όπως σε όλη τη πόλη.
Στο Berghain, το τετραόροφο dance club (που στεγάζεται σε γραφεία προπαγανδιστικής εφημερίδας του πρώην Ανατολικού Βερολίνου), με δύο stages, γωνιές για ξεκούραση, παγωτατζίδικο και design μαύρες τουαλέτες, το ντύσιμο παραμένει πρακτικό και ξεχωρίζουν μόνο οι gay που κυκλοφορούν shirtless και ενίοτε με πιο στυλιζαρισμένη εμφάνιση. “So Galliano of you!” λέω στον διπλανό μου, για να μου απαντήσει “Only I’m Portuguese” και εκεί που σκέφτομαι ότι μάλλον δεν κατάλαβε ότι για καλό το εννοούσα, τον βλέπω να εξηγεί με καμάρι στο φίλο του τι του είπα και αγκαλιασμένοι να φεύγουν για την πίστα, εκεί που ο κόσμος ζεσταίνεται από τον πολύ χορό και όχι λόγω έλλειψης εξαερισμού.
Την επόμενη μέρα στο Filmmuseum, χαζεύω τα κοστούμια της Marlene Dietrich και βλέπω να παρελαύνουν από μπροστά μου, σακάκια με power τετραγωνισμένους ώμους (όπως είχαν κυριαρχήσει στα 80’s), χαλαρά παντελόνια (σαν αυτά που “λάνσαρε” η Diane Keaton στο Annie Hall) και ρεντικότες που θα μπορούσε να φορά η Liza Minnelli στο Cabaret (δεν υπάρχει παρθενογένεση στη μόδα). Χαζεύω ακόμα τα πολυταξιδεμένα vintage μπαγκάζια της, αλλά και ένα custom made vanity case, στο οποίο μεταξύ άλλων διασώζονται καλλυντικά εποχής, πούδρες, ρουζ και κονσίλερ (αέναη η μάχη απέναντι στους μαύρους κύκλους), ενώ η έκθεση συνεχίζεται με δυο κοστούμια της Romy –αυτοκράτειρα Sissi- Schneider, όχι από τα φανταχτερά, αλλά τελικά ολοκληρώνεται με το outfit της Τρέξε-Λόλα-Τρέξε, ένα κοντό t-shirt και cargo pants, δηλαδή, στυλ χαλαρό και πρακτικό, όπως σε όλη τη πόλη.
Από τις καταλήψεις στο Tacheles μέχρι τις κλασσικές γερμανικές μπιραρίες και τα ultra dance club, οι μόνες που φαίνεται να έχουν αυστηρό dress code στο Βερολίνο είναι οι πόρνες: με κολλητό jean, άσπρο κοντό μπουφάν και πάνω από αυτό κορσέ, για να πιάνεις το νόημα.
1 fashion statements :
Οι Βερολινέζοι είναι οι πιο άνετοι άνθρωποι που έχω δει ποτέ μου... Ίσως υπερβάλλω, αλλά σε σχέση με τα trendy παιδάκια εδώ, που προσπαθούν πάρα πολύ, αυτοί φαίνονταν τόσο αβίαστα καλόγουστοι.
Post a Comment