Οι Viktor & Rolf παρασύρθηκαν από την επιθυμία τους να κάνουν το show τους πιο σημαντικό από τα ίδια τα σχέδια και τα μοντέλα τους βγήκαν –μετά δυσκολίας- κρεμασμένα από μια αυτόνομη σιδηροκατασκευή, που περιλάμβανε τους προβολείς της και τα ηχεία της, μια μοντέρνα και fashionable συσκευή βασανιστηρίων! Κανείς δεν ασχολήθηκε με τα ρούχα αυτά καθ΄αυτά φυσικά.

Από τις μάγισσες του Σάλεμ μέχρι τη Νεφερτίτη της Αιγύπτου προσπάθησε να ταξιδέψει το κοινό του ο Alexander McQueen, αλλά και σε αυτή την περίπτωση η προσπάθεια εντυπωσιασμού -γεγονός περιττό όταν μιλάμε για ένα σχεδιαστή αυτού του βεληνεκούς- είχε σαν αποτέλεσμα το show να μην αφήσει τα ρούχα να ‘αναπνεύσουν’ και να προβληθούν.

Ο Γιαπωνέζος Yohji Yamamoto αποχαιρέτισε το μίνιμαλ και γέμισε τα ρούχα του με εμφανή logo με το μονόγραμμά του αλά LV (για να ειρωνευτεί τη logomania ή για να ενδώσει χωρίς ντροπή, κανείς δε ξέρει στ΄ αλήθεια), ενώ ξέθαψε εκτός από τα πουά υφάσματα και τα -cult διαστάσεων σήμερα- μποτάκια Doc Martens (αυτά που η Donna του 90210 δε μπορούσε να φοράει γιατί ο πατέρας της νόμιζε ότι τον κορόιδευε.)

Η Vivienne Westwood τόνισε τους ώμους των μοντέλων, ενώ τα patterns θύμιζαν πρωτόγονα σχέδια σε σπηλιές ή όπως πολλοί είπαν trendy συνολάκια για τους Flintstone.

Ο οίκος Christian Dior έκλεισε τα 60 του χρόνια και πέρασε τα 10 τελευταία, έχοντας ως «αρχηγό» το John Galliano. Γιόρτασε, λοιπόν, αυτή τη διπλή επέτειο με μια σειρά αφιερωμένη/εμπνευσμένη από το Hollywood σικ των 40's, χωρίς να απαρνείται τα έντονα χρώματα, τις λεπτομέρειες από γούνα και τα φανταχτερά καπέλα. Τα φρύδια αλά Joan Crawford ήταν η πινελιά που ολοκλήρωνε το στυλ.

Για την προσωπική του σειρά, ο Galliano, well, ήταν τόσο Galliano με αυτά τα floral-τρομαχτικά είμαι-τέχνη-κι-αν-διαφωνείς-είναι- που-δεν-καταλαβαίνεις δημιουργήματα.

Ωδή προς τα σκοτσέζικα καρό ήταν η προσωπική collection του Jean-Paul Gaultier, ενώ ταξιδιάρικα κομψά και σε γήινους τόνους ήταν τα ρούχα που σχεδίασε για τον Hermès.

Ο οίκος Balenciaga πρόβαλε ένα νεανικό (wearable) mix&match στυλ, ανακατεύοντας υλικά και χρώματα.
Παιχνιδιάρικα ονειροπαρμένες ήταν οι προτάσεις που ξεχώρισαν από τους Comme des Garçons, με παστέλ και καπέλα αλά Μίνι Μάους!

Ο Christian Lacroix (που έντυσε και τη νικήτρια των Όσκαρ Helen Mirren) έδειξε μια προτίμησε στο μαύρο και το ανθρακί, σε ένα μοντέρνο look, με φορεματάκια με τελείωμα balloon και κολάν, αποφασισμένος να μη ντύνει μόνο γυναίκες για τα μεγάλα events, αλλά και για τα ...μικρότερα.

Fan του μαύρου δήλωσε και η («δική μας») Sophia Kokosalaki, που πηγαίνει συνεχώς όλο και καλύτερα. Τώρα πια σχεδιάζει υπό την προστασία (και την οικονομική ενίσχυση) του Renzo Rosso (ιδρυτή της Diesel), μένει πιστή στα (αρχαιοελληνικά) πλισέ, αλλά έχει τη δυνατότητα πλέον (και την τάση) να κατευθύνεται σταδιακά προς πιο πολυτελείς επιλογές.

Τα κομμάτια που είχαν απλές και δυνατές γραμμές, με ολίγον από navy απέσπασαν (σχετικά) καλά σχόλια για τον οίκο Givenchy, που με τον Riccardo Tisci ως βασικό σχεδιαστή, είχε τα σκαμπανεβάσματά του τα τελευταία χρόνια.

Ένας ακόμα τεράστιος οίκος, ο Yves Saint Laurent, άφησε θετικές εντυπώσεις, με πρωτοποριακούς συνδυασμούς στα υφάσματα και ρούχα με όγκο εκεί που χρειάζεται για να είναι κομψός, έχοντας στα ηνία του τον Stefano Pilati.

Στη Chanel (με τον Karl Lagerfeld) το έχουν πιάσει το νόημα (δλδ τη λατρεία για labels around the world). Οι νεότερες ηλικίες ενδεχομένως να μην μπορούν να αγοράσουν ένα κλασσικό ταγιεράκι, αλλά κυρίως δε τους ενδιαφέρει. Μια τσάντα όμως, είναι πάντα πιο προσιτή και hip fashion item.
Τσεκάρετε και το επίσημο site modeaparis.com για πληροφορίες.