Aπό τον δημιουργό των πιο αγαπημένων τηλεοπτικών hit, Darren Starr, το νέο show του ABC αυτοπροσδιορίζεται ως το καινούριο Sex & The City, με μια δόση από το The Devil Wears Prada, αλλά εγώ για ένα ανεξήγητο λόγο, βρίσκω περισσότερο ενδιαφέρον στο να κάτσω να λιμάρω τα νύχια μου. Well, ίσως αυτός ο λόγος, πέραν του ότι χρειαζόμουν ένα μανικιούρ, να μην είναι ακριβώς ανεξήγητος...
Το πρόβλημα με το Cashmere Mafia είναι ότι προσπαθεί υπερβολικά να είναι stylish, να είναι witty, να είναι μοντέρνο, ενώ όλοι ξέρουμε ότι το στυλ, το πνευματώδες χιούμορ και το να είσαι μέσα στα πράγματα, μπορεί να χρειάζονται δουλειά, αλλά εκφράζονται αβίαστα, φυσικά και απλά –και εκεί είναι η αξία τους.
Το story έχει μια τετράδα (ναι, ξανά μια τετράδα) διαφορετικών, αλλά χαρακτηριστικών (υποτίθεται) ultra πετυχημένων γυναικών και τα προβλήματά στις σχέσεις τους με συζύγους, εραστές, μνηστήρες και αρραβωνιαστικούς.

Περισσότερο από το πόσο στερεοτυπικά παρουσιάζονται πάντα οι power driven γυναίκες (total bitches, που ποτέ δεν μπορούν να έχουν και καριέρα και φυσιολογική οικογενειακή ή ευτυχισμένη προσωπική ζωή), με εκνευρίζει που ξυπνούν το πρωί για να πάνε στη δουλειά και έχουν ήδη μαλλιά –υπερπαραγωγή, που βρίσκουν ταξί ακριβώς όποτε το χρειάζονται και που δεν παχαίνουν, χωρίς να κάνουν δίαιτα. Α, και ότι στις ζωές τους δεν υπάρχει χωρισμός που να μη ξεπερνιέται με μια designer τσάντα, ενώ όλες ξέρουμε ότι απαιτείται επιπλέον το ασορτί ζευγάρι γόβες, ένα καινούριο κούρεμα, άφθονο girl talk και ένας νέος έρωτας.
Enough με την ιστορία όμως, που αρχή είναι ακόμα, δικαιούται το benefit of the doubt, και ποιος ξέρει, μπορεί να βελτιωθεί. Το μεγάλο ζητούμενο στο Cashmere Mafia είναι τα ρούχα, στα οποία έχει βάλει το χεράκι της και η Patricia Field! Αλλά, όπως θα έλεγε και ο Michael Kors, αν ήμασταν σε άλλο show “well, the taste level just wasn't there”.

Η Mia (Lucy Liu) εμφανίζεται με ακατάλληλα και μάλλον άβολα σύνολα στην απαιτητική δουλειά ως εκδότρια περιοδικού, ενώ δείχνει μια προτίμηση σε υπερμεγέθη σκουλαρίκια (θα τα κάνουν trademark σαν τις μπουτονιέρες της Carrie?) που φαίνονται awfully βαριά και μου αποσπούν τη προσοχή. Λοιπόν, η Mia δεν μπορεί να γίνει Carrie, απλώς και μόνο επειδή περπατά στους ίδιους δρόμους και κρατάει designer τσάντες. Η Carrie είχε μια στήλη για το sex, δούλευε από το σπίτι και ήταν party girl: όχι μόνο μπορούσε, αλλά επιβαλλόταν να φοράει εξωφρενικά outfits. H Mia δε μπορεί να κάνει το αντίστοιχο, όταν βρίσκεται επί 12ώρου βάσης στο γραφείο και σε καμία περίπτωση δεν εκφράζει μια πετυχημένη γυναίκα στο χώρο εργασίας της, αλλά μάλλον μια πετυχημένη γυναίκα όπως θα ήθελε να μπορούσε να ντύνεται στο χώρο εργασίας της.

Από την άλλη, η Miranda Otto (ως Juliet) παίζει με τις ρυτίδες του μετώπου της (bring the botox back λέμε!), ενώ όταν αποφασίζει η κολλητή της και make up executive να της κάνει ένα complete make over, τη μετατρέπει σε πόρνη πολυτελείας και όλες μαζί καμαρώνουν για το φτηνιάρικο αποτέλεσμα!

Το μακιγιάζ είναι επίσης προβληματικό, πολύ έντονο, πολύ ψεύτικο, πολλές φακίδες, πολύ απ’ όλα και ενοχλεί. Και anyway, το να προσπαθεί η σειρά να γίνει το νέο Sex & The City, ακόμα κι αν δείξει σημάδια σημαντικής βελτίωσης στο μέλλον, αυτό σημαίνει ότι θα είναι πάντα δεύτερο –σε στυλ, έμπνευση, πρωτοτυπία, προτίμηση. Και δεύτερο = soon forgotten.