Ντροπή μου. Σήμερα πέρασα από τη Τεχνόπολη από σπόντα, και προτίμησα να περάσω το μεσημέρι της Κυριακής πίνοντας εσπρεσσάκια μεταξύ Urban και Hoxton, συζητώντας για την παγκόσμια οικονομική κρίση τα ταξίδια που θέλουμε να κάνουμε το χειμώνα και το ποιοι φίλοι μας πήγαν να γίνουν ζόμπι στο Κακο ΙΙ.
Γενικά φέτος είχα αντι-φεστιβαλική διάθεση. Ή απλώς δεν είχα διάθεση. Να φανταστείτε ακόμα και στις Νύχτες είδα συνολικά τόσες ταινίες όσες έβλεπα πέρυσι μέσα στην ίδια μέρα. Είναι που έχω αυτή την αίσθηση πως όλα επαναλαμβάνονται. Ναι, ακόμα και φέτος που η Εβδομάδα Μόδας μετακόμισε στο Γκάζι, νιώθω ότι απλώς άλλαξε το περιτύλιγμα (και από εορταστικό glossy έγινε καφέ χοντροκομμένο) και όλα τα υπόλοιπα έμειναν ίδια. Μου άρεσε το Ζάππειο, ήταν πιο κομψό και μαζεμένο. Όπως ξαναέγραψα ωστόσο, το Γκάζι ως πιο open χώρος ταίριαζε περισσότερο στο φετινό φεστιβαλικό χαρακτήρα του project, σκοπός όμως που δε θεωρώ ότι επετεύχθη.
Για παράδειγμα, δεν άκουσα φέτος κανέναν φίλο/συνάδελφο –που μέχρι πέρυσι αδιαφορούσε για το γεγονός- να λέει «α, θα κατέβω στην Τεχνόπολη γιατί γίνεται το τάδε happening ή η δείνα έκθεση». Όσοι πήγαν πέρυσι στην εβδομάδα μόδας, πήγαν και φέτος (ορκίζομαι στα καινούρια μου suede flats, αναγνωρίζω πλέον τις ίδιες φάτσες). Κατ’ εμέ, δεν υπήρξε επομένως ισχυρό κίνητρο να τραβήξει νέο κόσμο. Ξέρετε ποιο θα ήταν το κίνητρο? Να ανοίξουν τα shows των σχεδιαστών και ΟΚ, ας κρατήσουν τις καλές θέσεις για το press και τους buyers και το front row για τους celebrities. Γιατί όταν ο άλλος βάζει τα καλά του, μπαίνει στο μετρό και κατεβαίνει στην Τεχνόπολη, προς τιμήν του κάθε σχεδιαστή το κάνει. Και δεν νομίζω να υπάρχει σχεδιαστής που να προτιμά το χλιαρό coolness μιας μισογεμάτης αίθουσας από την έστω και ασφυκτική ενέργεια μιας κατάμεστης.
Γενικά φέτος είχα αντι-φεστιβαλική διάθεση. Ή απλώς δεν είχα διάθεση. Να φανταστείτε ακόμα και στις Νύχτες είδα συνολικά τόσες ταινίες όσες έβλεπα πέρυσι μέσα στην ίδια μέρα. Είναι που έχω αυτή την αίσθηση πως όλα επαναλαμβάνονται. Ναι, ακόμα και φέτος που η Εβδομάδα Μόδας μετακόμισε στο Γκάζι, νιώθω ότι απλώς άλλαξε το περιτύλιγμα (και από εορταστικό glossy έγινε καφέ χοντροκομμένο) και όλα τα υπόλοιπα έμειναν ίδια. Μου άρεσε το Ζάππειο, ήταν πιο κομψό και μαζεμένο. Όπως ξαναέγραψα ωστόσο, το Γκάζι ως πιο open χώρος ταίριαζε περισσότερο στο φετινό φεστιβαλικό χαρακτήρα του project, σκοπός όμως που δε θεωρώ ότι επετεύχθη.
Για παράδειγμα, δεν άκουσα φέτος κανέναν φίλο/συνάδελφο –που μέχρι πέρυσι αδιαφορούσε για το γεγονός- να λέει «α, θα κατέβω στην Τεχνόπολη γιατί γίνεται το τάδε happening ή η δείνα έκθεση». Όσοι πήγαν πέρυσι στην εβδομάδα μόδας, πήγαν και φέτος (ορκίζομαι στα καινούρια μου suede flats, αναγνωρίζω πλέον τις ίδιες φάτσες). Κατ’ εμέ, δεν υπήρξε επομένως ισχυρό κίνητρο να τραβήξει νέο κόσμο. Ξέρετε ποιο θα ήταν το κίνητρο? Να ανοίξουν τα shows των σχεδιαστών και ΟΚ, ας κρατήσουν τις καλές θέσεις για το press και τους buyers και το front row για τους celebrities. Γιατί όταν ο άλλος βάζει τα καλά του, μπαίνει στο μετρό και κατεβαίνει στην Τεχνόπολη, προς τιμήν του κάθε σχεδιαστή το κάνει. Και δεν νομίζω να υπάρχει σχεδιαστής που να προτιμά το χλιαρό coolness μιας μισογεμάτης αίθουσας από την έστω και ασφυκτική ενέργεια μιας κατάμεστης.
Anyway, για τα Parthenis έφτασα όχι απλώς αφού είχε ξεκινήσει η επίδειξη, αλλά λίγο πριν το μεγάλο χειροκρότημα του φινάλε. Πρόλαβα όμως τα μοντέλα έξω, και διαπίστωσα ότι η Ορσαλία Παρθένη έκανε στροφή 180 μοιρών σε σχέση με την τελευταία της collection και από μαύρα latex πέρασε σε χαλαρές και φαρδιές φόρμες, σε μαλακό ζέρσεϋ και σε λευκό, μπλε του κοβαλτίου και τυρκουάζ, ενώ δεν έλειψαν οι navy αναφορές και τα αποκαλυπτικά μαγιό –χαρακτηριστικά του οίκου.
Φεύγοντας, πέρασα από το catwalk B, και γνώρισα τη lopi. Δε μπορείτε να πείτε, τελικά δεν ήταν τόσο χαμένη αυτή η μέρα.
1 fashion statements :
Ήταν λίγο surreal που σε γνώρισα και από κοντά, αλλά πολύ χάρηκα που είδα το πρόσωπο πίσω από τις λέξεις.
Μόλις ανέβασα post για το show του Castelbajac που έχασες, αν θες πέρνα μια βόλτα!
Post a Comment