Μαύρο σατέν
(το παρακάτω κείμενο είναι ridiculously ρηχό. Αν λοιπόν στον ελεύθερο χρόνο σας ξεχνιέστε με ένα Χάιντεγκερ, well… προσπεράστε)
Δε θυμάμαι σε ποια είχα πρωτοδεί μαύρα νύχια και ήθελα εναγωνίως να βάψω έτσι και τα δικά μου. Το πιο πιθανό είναι να τα είχα δει στην Courtney Love, γεγονός όχι ιδιαίτερα τιμητικό για μένα, αλλά προς υπεράσπισή μου, those were really troubled times…
το θέμα δεν είναι ότι εγώ ήθελα να βάψω τα νύχια μου μαύρα, αλλά ότι εκεί που έμενα δεν έβρισκα πουθενά μαύρο μανό! Ρωτώντας, έφτασε στα αυτιά μου η φήμη για ένα μαγαζί σε γειτονική πόλη ( ! ) που πουλούσε (πως λέμε σήμερα ‘έμαθα ότι στον Γέρακα υπάρχει ένα βενζινάδικο με φτηνή βενζίνη’ και τρέχεις?), με αποτέλεσμα να ταξιδέψω λίγο περισσότερο από μισή ώρα (κανονικά με υπεραστικό λεωφορείο κλπ), παρόλο που η πληροφορία μου ήταν ανεπιβεβαίωτη. Και ευτυχώς βρήκα (τσίμπησα μαζί και ένα μπλε, γιατί πες ότι μεθαύριο μου ερχόταν να τα βάψω μπλε, μη ξανατρέχω στα ΚΤΕΛ τώρα). Τη μάρκα δε τη θυμάμαι, αλλά παίζει να ήταν κάτι μεταξύ «ντέμπορα» και «ντιζάιαρ», πολύ 80’s δηλαδή για ονομασία (εκτός κι αν έτσι έλεγαν μια ντίσκο που είχε κλείσει).
Τέλος πάντων, γυρίζω περιχαρής στο σπίτι, τύπου ήρθαν τα χριστούγεννα, για τέτοια χαρά μιλάμε, και αφιερώθηκα στο έργο μου. Ψέματα δε θα πω, παιδεύτηκα γύρω στο τρίωρο για να έχω ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα. Βλέπετε, το μανό ήταν τόσο υπερβολικά πηχτό που γινόταν χάλια αν το περνούσες και δεύτερο χέρι και έπρεπε να πετύχεις full και τέλειο coverage με την πρώτη, ενώ εγώ δεν ήμουν ακόμα εξοικειωμένη με μανικιούρ και τοιαύτα μεγαλεπήβολα σχέδια. Αλλά u know, ο επιμένων νικά, practice makes it perfect κλπ οπότε στο τέλος τα κατάφερα.
Το επόμενο μεσημέρι καθόμαστε στο τραπέζι να φάμε (ξέχασα να πω: ήμουν ακόμα στο σχολείο τότε....). Βλέπω τον πατέρα μου να καρφώνεται στα κατάμαυρα νύχια μου. Γυρίζει το βλέμμα του στα γεμιστά (μπορεί να ήταν και μπάμιες, θα σας γελάσω, δε θυμάμαι τώρα και τι τρώγαμε...) και με αδιάφορο ύφος σχολιάζει «...και που να ρθει ο καύσωνας». Η μητέρα μου ξερόβηξε. Ούτε αυτή ενέκρινε προφανώς, αλλά το προτιμούσε από το να έβαζα σκουλαρίκι στη μύτη σα τη Μυρτώ Αλικάκη- Αναστασία. Και δεν ήταν η μόνη. Το αγόρι που μου άρεσε γύρισε και είπε στην κολλητή μου «πες στη φίλη σου να μη βάφει έτσι τα νύχια της» (ήταν η εποχή που κάναμε φλερτ μέσω τρίτων, χαχα), αλλά ευτυχώς εκείνη όχι μόνο με υπερασπίστηκε, αλλά με βοήθησε να διορθώσω τα νύχια του δεξιού χεριού, καθώς εγώ δυσκολευόμουν με το αριστερό. Γιατί όπως καταλαβαίνετε, δεν πτοήθηκα.
Και σιγά σιγά, θες η Courtney θες οι tv celebrities, έγινε μόδα και δεν ήμουν η μόνη που κυκλοφορούσε με σκούρα χρώματα στα νύχια. Μπλε, μοβ, καφέ, μπορντώ, βυσσινιά, μελιτζανί και δε συμμαζεύεται....ένα απόγευμα βγήκε σε μια εκπομπή με προξενιά ένας τύπος που έψαχνε μια κοπέλα όπως να ναι, αρκεί να μη βάφει τα νύχια της μαύρα και «είναι σα να της τα έπιασε η πόρτα από το Ντάτσουν»! Την άλλη μέρα, όλα τα αγόρια μας κορόιδευαν με αυτή την ατάκα. Πράγμα κάπως γελοίο, αν σκεφτείς πού την άκουσαν...εγώ πάντως, πάλι δεν πτοήθηκα. Απλώς κάποια στιγμή άρχισα να βαριέμαι το μαύρο. Εξάλλου η ποικιλία στα χρώματα ήταν πια απερίγραπτη, υπήρχε ακόμα και κίτρινο μανό (ίσως το μοναδικό που δε δοκίμασα ποτέ).
So many nail lacquers so little time, δηλαδή, με εμένα να αναζητώ το τέλειο κόκκινο κάθε Δεκέμβρη, που είναι ο επίσημος εορταστικός μου μήνας, τα καλοκαίρια να ταυτίζονται με φούξια, κοραλλί, κερασί και φραουλένιες αποχρώσεις, οι καθημερινές στη δουλειά να απαιτούν πιο διακριτικό προφίλ με παλ, γαλλικό, περλέ και μπεζ κ.ο.κ. Αλλά το μαύρο δε το είχα ξεχάσει. Κάθε φορά που ένιωθα «κάπως» και μου έβγαινε μια μαυρίλα, ε, στο χρώμα των νυχιών μου έβγαινε. Και παρόλο που είχαν περάσει τόσα χρόνια, συνέχιζε να μην αρέσει σε πολύ κόσμο: «Αυτά τα νύχια δεν αρέσουν σε κανέναν άντρα», άκουσα μια μέρα. Ο ίδιος μου είχε επίσης να μη φοράω body lotion με glitter γιατί «ούτε αυτό αρέσει στους άντρες». Εκεί πείστηκα ότι ήταν gay, γιατί πού στο διάβολο ήξερε τι αρέσει στους άλλους άντρες γενικά? Χα. Anyway, η απάντηση μου ήταν "hallooooo ! Δεν το κάνω για τους άντρες. Ούτε καν για τις άλλες γυναίκες. Αλλά για μένα." Κι αν εγώ νιώθω in the mood for black, θα τα βάψω μαύρα!
Και φυσικά δε τα βάφω μαύρα με ότι κι ότι αλλά με το cult πλέον black satin της Chanel. Είναι η απόχρωση που έχει σα προσωπικό της trademark η Lauren Conrad και κάθε φορά που την έβλεπα στο The Hills, ήθελα να το αποκτήσω (το γιατί βλέπω The Hills ανήκει στην ίδια κατηγορία των Μεγάλων Τηλεοπτικών Ερωτημάτων μαζί με το γιατί οι συμμαθητές μου έβλεπαν Χρυσό Κουφέτο) και προφανώς δεν ήμουν η μόνη, γιατί στην απέναντι πλευρά της λίμνης του Ατλαντικού είχε προκύψει ένας αληθινός μικρός πανικός στα stands της εταιρείας και για ένα διάστημα είχε εξαντληθεί! Και αυτό δεν είναι το τρελό της ιστορίας. Το τρελό είναι ότι το συγκεκριμένο nail polish κοστίζει 20€.
Ναι, είναι υπερβολιά ρηχό να νιώθω την ανάγκη να αποκτήσω ένα5 $ Shake 20-euro-μανό. Αλλά, well, ανήκει στo προσωπική μου comfort zone… μαζί με όλα εκείνα τα πράγματα που κάνω όταν δε νιώθω καλά, όπως να παίρνω ταξί για να πάω στη δουλειά, να βάζω extra σιρόπι καραμέλας στο macchiato μου, να αντικαθιστώ το μεσημεριανό μου με μπισκότα choco orange και λεμονάδα και να περνάω το απόγευμα μου βλέποντας το 'Roman Holiday'. Έτσι την επόμενη φορά που θα με δείτε με μαύρα νύχια μη μου κάνετε κήρυγμα για το πόσο goth ή pas chic δείχνουν ή πόσο απαράδεκτη είμαι που έδωσα τόσα χρήματα για ένα μανό... you’ll just know, it’s one of those days…
το θέμα δεν είναι ότι εγώ ήθελα να βάψω τα νύχια μου μαύρα, αλλά ότι εκεί που έμενα δεν έβρισκα πουθενά μαύρο μανό! Ρωτώντας, έφτασε στα αυτιά μου η φήμη για ένα μαγαζί σε γειτονική πόλη ( ! ) που πουλούσε (πως λέμε σήμερα ‘έμαθα ότι στον Γέρακα υπάρχει ένα βενζινάδικο με φτηνή βενζίνη’ και τρέχεις?), με αποτέλεσμα να ταξιδέψω λίγο περισσότερο από μισή ώρα (κανονικά με υπεραστικό λεωφορείο κλπ), παρόλο που η πληροφορία μου ήταν ανεπιβεβαίωτη. Και ευτυχώς βρήκα (τσίμπησα μαζί και ένα μπλε, γιατί πες ότι μεθαύριο μου ερχόταν να τα βάψω μπλε, μη ξανατρέχω στα ΚΤΕΛ τώρα). Τη μάρκα δε τη θυμάμαι, αλλά παίζει να ήταν κάτι μεταξύ «ντέμπορα» και «ντιζάιαρ», πολύ 80’s δηλαδή για ονομασία (εκτός κι αν έτσι έλεγαν μια ντίσκο που είχε κλείσει).
Τέλος πάντων, γυρίζω περιχαρής στο σπίτι, τύπου ήρθαν τα χριστούγεννα, για τέτοια χαρά μιλάμε, και αφιερώθηκα στο έργο μου. Ψέματα δε θα πω, παιδεύτηκα γύρω στο τρίωρο για να έχω ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα. Βλέπετε, το μανό ήταν τόσο υπερβολικά πηχτό που γινόταν χάλια αν το περνούσες και δεύτερο χέρι και έπρεπε να πετύχεις full και τέλειο coverage με την πρώτη, ενώ εγώ δεν ήμουν ακόμα εξοικειωμένη με μανικιούρ και τοιαύτα μεγαλεπήβολα σχέδια. Αλλά u know, ο επιμένων νικά, practice makes it perfect κλπ οπότε στο τέλος τα κατάφερα.
Το επόμενο μεσημέρι καθόμαστε στο τραπέζι να φάμε (ξέχασα να πω: ήμουν ακόμα στο σχολείο τότε....). Βλέπω τον πατέρα μου να καρφώνεται στα κατάμαυρα νύχια μου. Γυρίζει το βλέμμα του στα γεμιστά (μπορεί να ήταν και μπάμιες, θα σας γελάσω, δε θυμάμαι τώρα και τι τρώγαμε...) και με αδιάφορο ύφος σχολιάζει «...και που να ρθει ο καύσωνας». Η μητέρα μου ξερόβηξε. Ούτε αυτή ενέκρινε προφανώς, αλλά το προτιμούσε από το να έβαζα σκουλαρίκι στη μύτη σα τη Μυρτώ Αλικάκη- Αναστασία. Και δεν ήταν η μόνη. Το αγόρι που μου άρεσε γύρισε και είπε στην κολλητή μου «πες στη φίλη σου να μη βάφει έτσι τα νύχια της» (ήταν η εποχή που κάναμε φλερτ μέσω τρίτων, χαχα), αλλά ευτυχώς εκείνη όχι μόνο με υπερασπίστηκε, αλλά με βοήθησε να διορθώσω τα νύχια του δεξιού χεριού, καθώς εγώ δυσκολευόμουν με το αριστερό. Γιατί όπως καταλαβαίνετε, δεν πτοήθηκα.
Και σιγά σιγά, θες η Courtney θες οι tv celebrities, έγινε μόδα και δεν ήμουν η μόνη που κυκλοφορούσε με σκούρα χρώματα στα νύχια. Μπλε, μοβ, καφέ, μπορντώ, βυσσινιά, μελιτζανί και δε συμμαζεύεται....ένα απόγευμα βγήκε σε μια εκπομπή με προξενιά ένας τύπος που έψαχνε μια κοπέλα όπως να ναι, αρκεί να μη βάφει τα νύχια της μαύρα και «είναι σα να της τα έπιασε η πόρτα από το Ντάτσουν»! Την άλλη μέρα, όλα τα αγόρια μας κορόιδευαν με αυτή την ατάκα. Πράγμα κάπως γελοίο, αν σκεφτείς πού την άκουσαν...εγώ πάντως, πάλι δεν πτοήθηκα. Απλώς κάποια στιγμή άρχισα να βαριέμαι το μαύρο. Εξάλλου η ποικιλία στα χρώματα ήταν πια απερίγραπτη, υπήρχε ακόμα και κίτρινο μανό (ίσως το μοναδικό που δε δοκίμασα ποτέ).
So many nail lacquers so little time, δηλαδή, με εμένα να αναζητώ το τέλειο κόκκινο κάθε Δεκέμβρη, που είναι ο επίσημος εορταστικός μου μήνας, τα καλοκαίρια να ταυτίζονται με φούξια, κοραλλί, κερασί και φραουλένιες αποχρώσεις, οι καθημερινές στη δουλειά να απαιτούν πιο διακριτικό προφίλ με παλ, γαλλικό, περλέ και μπεζ κ.ο.κ. Αλλά το μαύρο δε το είχα ξεχάσει. Κάθε φορά που ένιωθα «κάπως» και μου έβγαινε μια μαυρίλα, ε, στο χρώμα των νυχιών μου έβγαινε. Και παρόλο που είχαν περάσει τόσα χρόνια, συνέχιζε να μην αρέσει σε πολύ κόσμο: «Αυτά τα νύχια δεν αρέσουν σε κανέναν άντρα», άκουσα μια μέρα. Ο ίδιος μου είχε επίσης να μη φοράω body lotion με glitter γιατί «ούτε αυτό αρέσει στους άντρες». Εκεί πείστηκα ότι ήταν gay, γιατί πού στο διάβολο ήξερε τι αρέσει στους άλλους άντρες γενικά? Χα. Anyway, η απάντηση μου ήταν "hallooooo ! Δεν το κάνω για τους άντρες. Ούτε καν για τις άλλες γυναίκες. Αλλά για μένα." Κι αν εγώ νιώθω in the mood for black, θα τα βάψω μαύρα!
Και φυσικά δε τα βάφω μαύρα με ότι κι ότι αλλά με το cult πλέον black satin της Chanel. Είναι η απόχρωση που έχει σα προσωπικό της trademark η Lauren Conrad και κάθε φορά που την έβλεπα στο The Hills, ήθελα να το αποκτήσω (το γιατί βλέπω The Hills ανήκει στην ίδια κατηγορία των Μεγάλων Τηλεοπτικών Ερωτημάτων μαζί με το γιατί οι συμμαθητές μου έβλεπαν Χρυσό Κουφέτο) και προφανώς δεν ήμουν η μόνη, γιατί στην απέναντι πλευρά της λίμνης του Ατλαντικού είχε προκύψει ένας αληθινός μικρός πανικός στα stands της εταιρείας και για ένα διάστημα είχε εξαντληθεί! Και αυτό δεν είναι το τρελό της ιστορίας. Το τρελό είναι ότι το συγκεκριμένο nail polish κοστίζει 20€.
Ναι, είναι υπερβολιά ρηχό να νιώθω την ανάγκη να αποκτήσω ένα
4 fashion statements :
:)
Χαίρομαι που δεν το προσπέρασα.
(Για μένα πάντως κάτι ανάλογο ισχυε με το yoga-ta get this blue, ώσπου με έπιασε το φθινόπωρο και τα διάφορα κόκκινα)
xaxaxaxa!eixa perasei kai gw mia tetoia epoxi pou ebafa ta nuxia mou maura ,kafe skouro ,mple kai thumamai mesa sauta itan kai tis modas to kitrino,etsi pira kai egw ena kroki!
Thimamai oti mou eftiaxne tromera ti psixologia kata ti diarkeia tou ergou alla pote den kataferna na bgw exw me aytes tis apoxrwseis,fobomoun ta sxolia.
Einai wraia omws i zwi sou kai eidika to siropi sto machiato!!
..me ligourepses twra..
Μην υποτιμάς τις συγγραφικές σου ικανότητες, αυτό και γενικά όλα σου τα post, είναι από τα πιο καλογραμμένα κείμενα που έχω πετύχει εδώ και καιρό, και γενικά είμαι από τα άτομα που διαβαζουν ακόμα και τις οικονομικές σελίδες όταν πιάσουν έντυπο στα χέρια τους.
Και εγώ είχα περάσει την φάση με το σκούρο μανό στα 15, μόνο που το πήγα κατευθείαν στο midnight blue της Seventeen. Επιπλέον, μου πέρασε γρήγορα και τώρα βαριέμαι τα μανό σχεδόν όσο βαριέμαι τα κομμωτήρια και τον πρώτο όροφο του Hondos. Πολύ δηλαδή. Αλλά πάντα μου αρέσει να βλέπω ένα απρόσμενο χρώμα στα χέρια κάποιας με διάθεση να το υποστηρίξει. Μου φτιάχνει την διάθεση όπως προφανώς φτιάχνει και την δική της.
Bring them on!
Χαχαχαχα!!
Για μένα πάλι είναι το κόκκινο κραγιόν!
(MAC, Ruby Woo,κάνει θαύματα στην αυτοπεποίθηση)
Post a Comment