Επιτέλους ήρθε. Και αυτό το ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ πρέπει να είναι κεφαλαίο. Γιατί η παραγγελία ξεκίνησε αρχές Ιουλίου από το www.houseofholland.co.uk/ και ήταν ένα εντελώς διαφορετικό t-shirt: έγραφε Do Me In The Park, Marc (για 35 λίρες και 4.80 μεταφορικά –τελωνείο δεν παίζει, έρχεται από το Νησί)! Θα ήταν το my_vacation_t-shirt: με φανταζόμουν να μπαινοβγαίνω σε αεροπλάνα, να περνάω από check-in και ελέγχους αποσκευών φορώντας το και όλοι θα με έλεγαν «το κορίτσι με το μπλουζάκι House Of Holland». Or whatever. Θα ήταν η στολή ταξιδιού μου, ένα άνετο και cool outfit. Μόνο που δεν ήρθε εγκαίρως!

Anyway, επιστρέφοντας από τις διακοπές, με παρηγορούσε το γεγονός ότι μπορεί το καλοκαίρι να τέλειωσε, αλλά τουλάχιστον θα έχει έρθει το μπλουζάκι μου. Indeed, σπίτι με περίμενε ένα ενημερωτικό χαρτάκι από το ταχυδρομείο για να παραλάβω ένα συστημένο. Μόνο που ήταν από την εφορία για να περάσω από δειγματοληπτικό έλεγχο γιατί κάνω τη δήλωσή μου μέσω internet (hallo! γι΄αυτό ακριβώς την κάνω on line, για να μη χρειάζεται να χάνω μια μέρα από τη ζωή μου καταθέτοντας αποδείξεις) ~επίσης μπορείτε να αντιληφθείτε τη φάτσα μου στο ταχυδρομείο, όταν η υπάλληλος μου έδωσε το μπιλιετάκι από το υπουργείο οικονομικών, ενώ περίμενα -και με αγωνία nevertheless- το τισερτάκι μου.

Το αντιπαρέρχομαι κι αυτό... μου έρχεται κάποια στιγμή ένα mail που σε ελεύθερη μετάφραση έλεγε 'συγγνώμη, αλλά το σύστημά μας μπάζει και το μπλουζάκι σας ενώ φαινόταν ότι υπάρχει διαθέσιμο, δεν υπάρχει και μήπως να το ξανασκεφτείτε να πάρετε κάτι άλλο, ένα φοντανάκι? ένα κουραμπιέ ίσως? το μπλουζάκι σε μεγαλύτερο νούμερο, γιατί με τόσα γλυκά, δεν παίζει, τρία κιλάκια θα τα βάλετε?' Απαντάω κι εγώ, 'να περιμένω άμα είναι, η υπομονή είναι και χαρακτηριστικό του ζωδίου μου άλλωστε και μεγάλη αρετή γενικά, αλλά να ξέρω πότε περίπου το περιμένετε, διότι αν φτάσει σε δέκα χρόνια που θα είμαι πια διευθύντρια, και το ‘χω σκοπό να φοράω τρεις σειρές πέρλες στο λαιμό, δεν θα ταιριάζει, με καταλαβαίνετε πιστεύω, σας μερσό προκαταβολικά.' Αλλά απάντηση δεν πήρα. Επειδή, όμως, ήταν μια εποχή με διαμαρτυρίες και συνδικαλιστικούς αγώνες έξω από τη βουλή (για να μπορώ να διεκδικήσω μελλοντικά την προαναφερθείσα θέση) το ξέχασα το μπλουζάκι.

Εν μέσω, όμως, Λονδρέζικης εβδομάδας μόδας, να σου οι φωτογραφίες από τις πασαρέλες του Henry Holland, το ξαναθυμήθηκα το μπλουζάκι. Και μιας και δεν ήταν ακόμα σε stock, άρχισα να σκέφτομαι σοβαρά το ενδεχόμενο να παραγγείλω άλλο. Η αλήθεια είναι (έπεισα τον εαυτό μου) ότι δεν ήταν πολύ σικ να κυκλοφορώ με μπλουζάκι Do Me In The Park, Marc, εκτός κι αν σκόπευα να ντύσω το φίλο μου Μάρκο-Αντώνιο (full περιβολή μέχρι και το ρωμαϊκό σανδάλι) και να κυκλοφορώ στο Πάρκο Ελευθερίας. Not! Από την άλλη, ένα Give Us A Tickle Richard Nicoll, θα μπορούσα ίσως να το φορέσω και στη δουλειά μια casual Friday και αν με ρωτούσαν τι λέει να πω «Ριχάρδος Νικολάκης ο ζουζουνογαργαλίτσας». Γεγονός που σημαίνει 2 πράγματα: πρώτον στη δουλειά δεν έχουμε dress code και δεύτερον οι συνάδελφοι δεν έχουν lower.

Τέλος πάντων, στέλνω mail, αλλάξτε μου την παραγγελία, αλλά απάντηση δεν πήρα πάλι και εκεί άρχισα να προβληματίζομαι, διότι η πιστωτική είχε χρεωθεί κανονικότατα, από τον Ιούλιο κιόλας! Αλλά είμαι από αυτούς που βαριούνται να παίρνουν τηλέφωνα κι έτσι σκεφτόμουν να στείλω ένα ακόμα mail, μέχρι που πήρα απάντηση, χίλια συγγνώμη, αλλά λείπαμε σε διακοπές και την επόμενη φορά να μη μας στέλνετε εδώ, αλλά στο άλλο και θα σας κάνουμε refund την πρώτη παραγγελία και αν θέλετε το άλλο μπλουζάκι πρέπει να το κάνετε παραγγελία εκ νέου και πάρτε και 50% έκπτωση για την αναστάτωση που σας προκαλέσαμε. (ψέμα). Aaaaaaaaaanyway, έκανα την καινούρια παραγγελία, την επεξεργάστηκαν με ένα ρυθμό πιο αργό και από γέρους να χορεύουν βαλς και ένα μήνα μετά το μπλουζάκι ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ήρθε.

Ουφ......

Overall experience: ...ε ερασιτεχνική οργάνωση