Θες το υποτονικό κλίμα μέσα στο οποίο πέρασαν οι γιορτές, θες η οικονομική κρίση, που παρόλο κι αν δεν αγγίζει όλους ακόμα, δημιουργεί κακή ψυχολογία και μουδιασμένη ατμόσφαιρα, θες που και οι προσωπικές μου προτεραιότητες έχουν αλλάξει όσον αφορά τη σπατάλη/αποταμίευση χρημάτων τον τελευταίο καιρό, δεν έχω και τη μεγαλύτερη αγωνία για τις φετινές εκπτώσεις. Αφήστε που ακόμα και στα μεγάλα malls εν μέσω εορταστικής περιόδου, βρήκα ουκ ολίγα brands που πουλούσαν τα προϊόντα τους σε μειωμένες τιμές και έκανα ήδη αγορές, συγκρατημένες εννοείται.

Φυσικά, όπως κάθε φορά την εβδομάδα πριν τις εκπτώσεις, βγήκα για μια χαλαρή βόλτα, προκειμένου να ψαχουλέψω το διαθέσιμο εμπόρευμα και για άλλη μια φορά, τα μεγάλα καταστήματα εφάρμοζαν το σύστημα κρατήσεων, με μια μεγάλη διαφορά. Ήξεραν ακριβώς το ποσοστό έκπτωσης που θα κάνουν την Πέμπτη, σε αντίθεση με πέρυσι πχ που απλώς το υπέθεταν στο περίπου. Τι καλύτερο λοιπόν από το να δοκιμάσεις, να ψάξεις και να τριγυρίσεις με την ησυχία σου αυτές τις μέρες, και ότι θελήσεις να το βάλεις on hold, πάντα αφήνοντας προκαταβολή και να ξανακατέβεις στην αγορά από την Πέμπτη κι έπειτα (καλύτερα «κι έπειτα» από άποψη πολυκοσμίας) απλώς και μόνο για να εξοφλήσεις και φυσικά –the best part!- να παραλάβεις.
Οι κανόνες των εκπτώσεων είναι γνωστοί, αλλά ανέπτυξα μερικές θεωρίες ακόμα, τώρα πια που έχω στήσει τη βασική μου γκαρνταρόμπα και δεν ψωνίζω από ανάγκη, αλλά για το fun, την ομορφιά και την αυτοπεποίθηση:
Οκ. Οι τιμές είναι χαμηλότερες: 20% στα κοσμήματα, 30% στις τσάντες, 40% στα ρούχα... Παρόλα αυτά αν οι αρχικές τιμές ήταν ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ σε σχέση με το budget μας και έχουμε την αίσθηση ότι στις εκπτώσεις είναι ευκαιρία να αγοράσουμε ότι υπό φυσιολογικές συνθήκες είναι απλησίαστο ισχύουν τα εξής:

Μπορεί η μειωμένη τιμή να παραμένει αρκετά υψηλή, αλλά αν θεωρείς ότι το συγκεκριμένο αντικείμενο την αξίζει, δικαιούσαι να το αποκτήσεις. Το ότι κάτι «αξίζει» είναι καθαρά προσωπική υπόθεση. Για μένα ένα μοβ δερμάτινο περικάρπιο ακριβώς στο σχέδιο και μέγεθος που έψαχνα καιρό τώρα αξίζει 60€, όσο κι αν όλοι με κοίταξαν περίεργα όταν το επέδειξα την επόμενη μέρα. Το αγόρασα γιατί θεωρώ ότι άξιζε αυτά τα χρήματα και όχι γιατί παρασύρθηκα από το γεγονός ότι ήταν μισοτιμής. End of story. Ένα παλτό που άγγιζε τα 200€ μετά την έκπτωση θεώρησα από την άλλη ότι δεν άξιζε, παρόλο που ήταν μια τιμή στην οποία κυμαίνονται αρκετά παρόμοια είδη. Δεν άξιζε όμως, καθώς δεν διέθετε τίποτα το ιδιαίτερο ή ευφάνταστο σε χρώμα ή κόψιμο, απλώς ανήκε σε ένα συγκεκριμένο label που δε φημίζεται για φτηνά ρούχα.

Όλα έχουν να κάνουν με το προσωπικό σύστημα αξιολόγησης όσον αφορά το shopping. Αλλά τίποτα δεν αξίζει αν παρά τη μειωμένη του τιμή παραμένει overpriced κι αυτό σε κάνει να νιώθεις ότι σε κοροϊδεύουν. Ακόμα και το τελειότερο ρολόι που ταιριάζει άψογα με την υπόλοιπη γκαρνταρόμπα μου, όταν στις ΗΠΑ, τη χώρα κατασκευής του στοιχίζει σχεδόν τα 3/5 της τιμής εδώ-μετά την έκπτωση, δεν αξίζει γιατί νιώθω ότι εξαπατώμαι και ως εκ τούτου εξάπτομαι!
Και τέλος, φυσικά designer ή couture κομμάτια, ε όσο και να μειωθεί η τιμή τους, παραμένουν μακρινό όνειρο. Καλά ψώνια και ψυχραιμία.