Βγαίνει αύριο στις αμερικάνικες κινηματογραφικές αίθουσες το Confessions of a Shopaholic, που βασίζεται στο ομώνυμο και best seller βιβλίο της Sophie Kinsella.
Και μέχρι να δω την ταινία με τα ματάκια μου για να έχω άποψη, αν και δε νομίζω να έχει πολλά κοινά με το βιβλίο, πλην μιας τρελής ονόματι Rebecca που ψωνίζει μόνο ΑΑ (δηλαδή Αλόγιστα και Ασταμάτητα), να τι έμαθα ότι μοιράζονται όλες οι shopaholics διαβάζοντάς το (που δε μπορώ να πω ότι το βρήκα και από τα καλογραμμένα του είδους =chic lit / ανάγνωσμα για να περνάει η ώρα στο μετρό κλπ).

*δεν ισχύει το θεώρημα «όσο πιο πολύ αργείς να ανοίξεις το λογαριασμό της πιστωτικής σου, τόσο μειώνεται το οφειλόμενο ποσό»
*όταν ψωνίζεις κάτι που είναι σε έκπτωση στην ουσία κάνεις οικονομία. γιατί δεν το καταλαβαίνει κανείς αυτό;
*όταν μας ρωτάνε πόσο έκανε το καινούριο υπέροχο και ΠΑΝΑΚΡΙΒΟ παλτό μας, δε πειράζει να πούμε ψέματα πως στοίχισε λιγότερο από την πραγματική του τιμή, για να μην προκαλέσουμε σχόλια του τύπου «πόσοοοοο; μα καλά, είσαι τρελή;;;»
*η ελπίδα πως θα γίνει ένα major μπέρδεμα στην τράπεζα και δε θα χρεωθεί η πιστωτική για τις αγορές του προηγούμενου μήνα, δε μας εγκαταλείπει ποτέ
*οι γονείς νομίζουν ότι έχουμε αποταμιεύσει αρκετά, ώστε να αγοράσουμε δικό μας σπίτι (ενώ η αλήθεια είναι ότι έχουμε τόσα παπούτσια που θα μπορούσαμε να φοράμε διαφορετικό ζευγάρι κάθε μέρα για ένα ολόκληρο μήνα)
*όσα ρούχα κι αν στοιβάζονται μέσα στη ντουλάπα μας, πριν από ένα σημαντικό ραντεβού, ποτέ δεν έχουμε τι να φορέσουμε!
*αν τελικά καταφέρουμε και κάνουμε οικονομία, στο τέλος του μήνα είμαστε τόσο ικανοποιημένες από την αυτοσυγκράτησή μας, που νιώθουμε ότι πρέπει να μας επιβραβεύσουμε με μια ακριβή αγορά (οπότε και ξοδεύουμε ότι προηγουμένως αποταμιεύσαμε)
*οι ακριβές αγορές δεν είναι σπατάλη. είναι επένδυση (ή έστω έτσι λέμε στον εαυτό μας για να μην έχουμε τύψεις)