All she ever wanted was a little credit...

To Confessions of a Shopaholic, η ιστορία της μανιώδους καταναλώτριας Rebecca Bloomwood, ηρωίδας μιας σειράς βιβλίων της Sophie Kinsella, βγαίνει αύριο και στα ελληνικά σινεμά. Για την ακρίβεια, η υπόθεση είναι ένα μίγμα των βιβλίων Confessions of A Shopaholic και Shopaholic Takes Manhattan (με τη Rebecca να είναι αμερικανίδα και όχι βρετανίδα, φάουλ πρώτο και βασικότερο: γιατί να θες μια κακή μίνι εκδοχή της Carrie Bradshaw και όχι μια γκαφατζού Bridget Jones?).

Σε πολλά bits & bytes, λοιπόν, η ταινία μένει πιστή στα βιβλία (και σου κλείνει το μάτι), αν και αρκετές βασικές εξελίξεις είναι αλλοιωμένες και συμπτιγμένες, γεγονός που δε με ενοχλεί, γιατί άλλοι είναι οι περιορισμοί και οι μηχανισμοί στο σινεμά και άλλοι στη λογοτεχνία. Ενοχλεί, όμως, το ότι παρουσιάζει σχηματικά και απλοϊκά τα γεγονότα (δε μπορεί να υφίσταται, πχ, το δίλημμα shopping vs φιλία), ειδικά όταν συνδυάζεται με την αμηχανία των δημιουργών της («ωχ παναγιά μου, ντροπή μας, να βγάζουμε μια ταινία για μια τρελή που ψωνίζει εν μέσω οικονομικής κρίσης»).

Όσον αφορά το casting (Hugh Dancy ως Luke, Joan Cusack και John Goodman ως γονείς), έχω την αίσθηση ότι θα μπορούσε να είναι καλύτερο, αλλά επειδή δε μπορώ να σκεφτώ ποιους θα ήθελα στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, δε θα αφαιρέσω πόντους από αυτό. Η Isla Fisher ήταν (έκπληξη!) συμπαθητική, πετυχημένη η Kristin Scott Thomas ως Anna-Wintour-character και omg! H Wendie Malick (η Nina Van Horn του "Just Shoot Me!" καλέ με τις Kate Spade τσάντες!) είχε ένα μικρό πέρασμα.

Και τέλος, τα ρούχα! Ήταν μιας υπερβολικά στυλιζαρισμένης και ντυμένης με την τελευταία τελευταία τάση της μόδας, άρα μιας shopaholic, χωρίς ωστόσο να με αποσπούν από το storytelling, οπότε νομίζω ότι έκαναν πολύ καλά τη δουλειά τους. Όσο για το περιβόητο πράσινο μαντήλι Denny&George (ανύπαρκτο brand name που εμπνεύστηκε η S.Kinsella) είναι ένα ‘πειραγμένο’ D&G. Και ποιος κρύβεται πίσω από όλο αυτό το mix&match; Η Patricia Field, που έχει δηλώσει πως επιλέγει τα ρούχα για τις ταινίες που αναλαμβάνει, έχοντας στο νου της πώς θα εξυπηρετήσουν καλύτερα τους χαρακτήρες και όχι ποιους σχεδιαστές προτιμάει σε προσωπικό επίπεδο. Έτσι, για παράδειγμα συνδυάζει για τη Rebecca, μια μπλούζα χιλίων δολαρίων με ένα οικονομικό παλτό (high fashion meets street fashion), όπως θα έκανε μια shopaholic, που δεν έχει απεριόριστη πίστωση στην κάρτα της, αλλά θαμπώνεται από designer κομμάτια.
Βέβαια, δε βρίσκω κανένα outfit ικανό να αντιγραφεί, χωρίς να νομίζουν οι άλλοι ότι πηγαίνεις σε μασκέ πάρτυ ντυμένη Rebecca, καθότι στο σύνολό τους είναι πολύ χαρακτηριστικά & over the top, αν εξαιρέσουμε εκείνο το absolutely fabulous Vera Wang φόρεμα, με τα βολάν στο λαιμό ή μια oversized άγκυρα - μενταγιόν.

Τώρα, όσον αφορά το δήθεν φιλοσοφικό ερώτημα που πάει να θέσει η ταινία (γιατί το κάνει αυτό; γιατί δε δέχονται χωρίς ενοχές ότι πρόκειται απλώς για μια ταινία με μια γυναίκα που παίρνει χαρά από κάτι τόσο ρηχό όσο το shopping;) αν τα ρούχα μας καθορίζουν… εγώ λέω ναι. Είναι επιλογές μας και ως εκ τούτου αποκαλύπτουν πράγματα για μας. Με αυτή την έννοια μας καθορίζουν.
Βαθμολογία (με δεδομένο ότι 1.δε πας τυχαία να δεις αυτή την ταινία 2.είσαι κορίτσι και 3.σου αρέσει να ψωνίζεις )
3/5 credit cards