Σήμερα είχα μια “επαγγελματική υποχρέωση” στην οποία ήθελα να δείχνω ουδέτερη, όχι όμως και άοσμη. Τύπου δουλεύω τόσο πολύ που δε προλαβαίνω να βαφτώ ή ο μισθός που μου δίνετε είναι τόσο μικρός, που δεν έχω χρήματα για καλλυντικά. Να πω ότι το δέρμα μου είναι λιπαρό, αρκετά ανοιχτό (και με τάση να κοκκινίζει εύκολα), οπότε το να κυκλοφορώ χωρίς καθόλου μακιγιάζ (δλδ χρώμα) είναι κάτι που αποφεύγω.
Από την άλλη το natural make up είναι το πιο δύσκολο απ΄ όλα, γιατί ο σκοπός του είναι να δείχνεις φυσική, ενώ έχεις μακιγιαριστεί!

So, να τι χρησιμοποίησα για να δείχνω περιποιημένη, χωρίς να ξεχωρίζω:
Μάτια: σκιά Bobbi Brown (απόχρωση stone). Αυτή η σκιά είναι ελαφρώς ιριδίζουσα, στο χρώμα της ξεπλυμένης πέτρας, οπότε ξεφεύγει από το επίπεδο ματ καφέ, χωρίς όμως να είναι υπερβολική. Τη συνδύασα με ένα μολύβι ματιών της Clinique σε καφέ-γκρι (charcoal brown), που τονίζει τα μάτια, αλλά είναι πολύ διακριτικό. Ε, έβαλα και λίγη μάσκαρα.

Πρόσωπο: τοπικά λίγο κονσίλερ σε ένα δυο σημάδια και στο υπόλοιπο πρόσωπο μια loose διάφανη πούδρα (Clinique, transparency). Αυτή η πούδρα, όπως γενικά οι περισσότερες loose, δεν προσφέρει κάλυψη, αλλά βοηθάει στη σταθεροποίηση του μακιγιάζ και στον έλεγχο της λιπαρότητας.
Στα μάγουλα έβαλα το τελευταίο μου απόκτημα, το color push-ups, από τη Stila, ένα ρουζ σε στικ, όχι ιδιαίτερα εύχρηστο, δίνει όμως πολύ φυσικό αποτέλεσμα και χρώμα υγείας και το ίδιο χρησιμοποίησα και στα χείλη, εφαρμόζοντας μια παραλλαγή ενός παλιού τρικ, για natural look. Απλώς πρόσθεσα από πάνω λίγο balm για ενυδάτωση, γιατί το συγκεκριμένο προϊόν είναι κάπως ξηρό για τα χείλη.

Τέλος, πέρασα πολύ ελαφρά το πινέλο πάνω από το Shimmer Brick της Bobbi Brown και κατόπιν σε όλο το πρόσωπο, για περισσότερο φως, ενώ ειδικά στο κόκκαλο των φρυδιών έβαλα ως highlighter μόνο από το λευκό χρώμα που έχει η παλέτα, ψεκάστηκα με το spray μου… και έτοιμη! Φυσικά, εννοείται ότι στα νύχια δεν είχα κανένα έντονο χρώμα, απλώς ένα ημιδιάφανο γαλακτερό ροζέ (pretty miss, MAC).

Αν είχε αποτέλεσμα; Well, αυτό που πραγματικά γράφει στο πρόσωπο σε τέτοιες περιπτώσεις είναι το άγχος, που όλοι εκλαμβάνουν ως γνήσιο ενδιαφέρον για τη δουλειά (ενώ μπορεί απλώς να οφείλεται στο ότι ανακάλυψα ένα ληγμένο λογαριασμό τηλεφώνου στη τσάντα μου…)