Estee Lauder, signature lipstick, orchid light, 25€
Όταν ήμουν μικρή παίζαμε με τις ώρες playmobil – αστροναύτες κι εγώ ήθελα διακαώς τη διαστημική βάση, γιατί ήταν πιο μουράτη από το διαστημόπλοιο, πιο ακριβή και κανένα άλλο παιδάκι στη γειτονιά δεν την είχε. Όταν όμως πήγα στο παιχνιδάδικο για να την αγοράσω, τα χρήματα που είχα μαζέψει στον κουμπαρά μου, μιας και εκείνες τις γιορτές δεν είχα βγει για κάλαντα, έφταναν μόνο για το διαστημόπλοιο. Κι έτσι πήρα το πρώτο μου μεγάλο μάθημα: you got to work for your right to shop.
Είκοσι χρόνια μετά, αυτός είναι και ένας βασικός λόγος που σηκώνομαι για να πάω στη δουλειά, με ένα καφέ starbucks στο χέρι (αν πάρω τρεις, ο τέταρτος είναι δώρο), ανακοινώνοντας ότι το μεσημέρι θα πάω να ψωνίσω καλλυντικά γιατί έχουν εκτάκτως εκπτώσεις (διότι - Rebecca Bloomwood mode on- με αυτό τον τρόπο actually κερδίζω χρήματα) για να πάρω ως απάντηση τα γνωστά συνοφρυωμένα βλέμματα. Προσπαθώ να τους εξηγήσω ότι μεγάλωσα μαθαίνοντας να ψωνίζω.
Μεγάλωσα σε μια εποχή που επικρατούσε οικονομική ευμάρεια ακόμα και στις μικροαστικές οικογένειες και που οι γονείς, γεμάτοι ενοχές από τα δικά τους βιώματα, δεν αγόραζαν τίποτα για τους ίδιους, παρά τα ξόδευαν όλα για τα παιδιά τους. Μεγάλωσα στην εποχή της εικόνας και του MTV, και σήμερα δε μπορώ να διανοηθώ να ακούσω μουσική στο σπίτι, αν δεν είναι σε μορφή video clip. Μεγάλωσα στη χρυσή εποχή των media, της υπερπροσφοράς καναλιών από την ιδιωτική τηλεόραση, της εκρηκτικής ανόδου των life style περιοδικών και της καθιέρωσης πολυέξοδων editorial μόδας, όπου πανέμορφες κοπέλες σε πανάκριβα ρούχα πόζαραν με σνομπ διάθεση και αψεγάδιαστο styling. Και επειδή δε μπορούσα να κάνω airbrush στη real life εικόνα μου προκειμένου να λουστώ κι εγώ σ’ αυτό το υπέροχο ιλουστρασιόν χρώμα, πείστηκα ότι μπορώ να τους μοιάσω αν αγοράσω τουλάχιστον τα designer παπούτσια τους, χάρη σε ένα μικρό πλαστικό κομμάτι, που λέγεται πιστωτική. Έζησα την εφηβεία μου σε μια εποχή που η logomania ήταν ‘τάση’, που ‘είμαστε ότι φοράμε’, που ‘ψωνίζεις άρα υπάρχεις’, και που ακόμα και η grunge επανάσταση της απαιτούσε αποκλειστικά dr martens, με αντίτιμο ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό.
Προσπαθώ να εξηγήσω σε όλους ότι μεγάλωσα μαθαίνοντας να ψωνίζω: όταν είμαι στεναχωρημένη, κι όταν είμαι χαρούμενη, όταν παίρνω προαγωγή, κι όταν χάνω τη δουλειά μου, όταν ερωτεύομαι, κι όταν χωρίζω, όταν πάω ταξίδια, όταν μπαίνει ο μήνας, όταν βαριέμαι, όταν θέλω μια αλλαγή, όταν θέλω να με παρηγορήσω, κι όταν θέλω να με κανακέψω -όταν θέλω να νιώσω τη ζωή μου να ομορφαίνει. Όπως είπε και η Τζέσσικα Ράμπιτ, ‘δε φταίω εγώ αγάπη μου… έτσι με σχεδίασαν’. So, don’t put the blame on me.
11 fashion statements :
mia apo ta idia ;)
ακριβώς έτσι!!! και βλέπω ότι όσο μεγαλώνω αυξάνονται και οιπεριστάσεις που νιώ8ω την ανάγκη να ψωνίσω κάτι και να κάνω "τρέλες" του τύπου να δώσω 40 ευρω για μια κρέμα σώματος, κάτι που πριν μερικά χρόνια μου φαινόταν αδιανόητο...
Shopping just IS therapy for some people. Δούλεψες για αυτά τα λεφτά, και αν θες να τα ξοδέψεις για κάτι που σε ευχαριστεί, όσο "χαζό" κι αν είναι αυτό, είναι απόλυτα κατανοητο. Shop away, I say!
you are sooooo right!!!!!
+1!!!
stella σωστα τα γραφεις εν μερει αν και το θεμα σηκωνει σοβαρη κοινωνικοψυχολογικη συζητηση και αν και σιχαινομαι οτιδηποτε ειναι σοφτ επιστημη -οπως αλλωστε ειναι η ψυχολογια και τα υπολοιπα -μιας και ο καθεις ερμηνευει τα γεγονοτα αναλογα με την "σχολη" που ακολουθει, την ατζεντα που εχει και γενικοτερα τοπ ως του εχει καβλωσει -σε αντιθεση με την "σκληρη" επιστημη. οπως και να εχει-my two cents
1) συμφωνω πως το shopping δινει instant gratification -ειδικα σε προσωπικοτητες απο την φυση τους με ταση στον εθισμο δινει ενα "χαι" παρομοιο των ναρκωτικων το οποιο βεβαια ξεφταει αμεσως μετα το rush της αγορας. το ιδιο φυσικα μπορει να σου συμβει με τα ναρκωτικα, το αλκοολ, το φαγητο, το σεξ, τις εξαρτησιακες αισθηματικες σχεσεις, την χαρτοπαιγνια κλπ κλπ. απλα ορισμενες συμπεριφορες ειναι πιο θεμιτες απο αλλες και γιατι ειναι λιγοτερο καταστροφικες και γιατι ειναι κοινωνικα εξυπηρετικες (πχ ετσι ρεει το χρημα αντι να γεμιζεις τον κοσμο συριγγες)
2) παμε παρακατω-επισης η αρχουσα ταξη βοηθα την καταναλωτικη μανια προς αποφυγη κοινωνικων αναταραχων. παει η καημενη η προλεταρια και αγοραζει μια LV με 1239 δοσεις και νομιζει πως εγινε εστετ. ετσι θεωρητικα ανηκει πλεον στο συστημα το οποιο διαφορετικα θα μισουσε. εδω λοιπον φαινεται η παρακμη της τακτικης αυτης και αλλω πολλων -στην εσχατια του νεοκαπιταλισμου του αιωνα οπου πλεον το δικαιωμα αυτο στερειται σε πολλους λογω κρισης.το μελλον λοιπον διαγραφεται ζοφερο και για τους εχοντες και για τους μη εχοντες
3) στα δικα μας τωρα. συμφωνω εν μερει με την κυρια που λεει συνεχιζε να αγοραζεις, συμφωνω και με την κυρια που λεει ψαξε για κατι αλλο. εχω να πω στην πρωτη-οταν θα ερθει η πιστωτικη να σε βαλει μεσα πες της αυτα που λες τωρα. εχω να πω στην δευτερη-οταν θα ψαχνεις εναγωνιως νοημα ζωης απο τον σαμπαι μπαμπα και την Μεγαλη Εκκλησια του τζιπ του Ιησου Χριστου των τελευταιων ημερων ελα να μας πεις αυτα που λες τωρα.
stella συνεχιζε να αγοραζεις οπως τωρα η και περισσοτερο αν μπορεις. σιγουρα το καλο παπουτσι ειναι καλυτερο απο το κακο σεξ. απλα μην νομιζεις πως το καλο παπουτσι θα ορισει ποιος τελικα εισαι
"σιγουρα το καλο παπουτσι ειναι καλυτερο απο το κακο σεξ. απλα μην νομιζεις πως το καλο παπουτσι θα ορισει ποιος τελικα εισαι"
Η καλύτερη ατάκα που έχω διαβάσει εδώ και καιρό!
Και συγνώμη για το τρίτο comment στην σειρά, αλλά αυτό που ήθελα να πω στο πρώτο μου comment, δεν ήταν ότι καλά θα κάνεις να γίνεις η νέα Rebecca Bloomwood, αλλά ότι θεωρώ ότι είμαστε υπεύθυνοι ενήλικες που μπορούμε να εξασκούμε το "σπορ" του shopping, στα δικά μας μέτρα η καθεμία, χωρίς να φτάσουμε στο σημείο να μας πάρουνε το σπίτι από τα χρέη.
Συμφωνώ απόλυτα με τον τρόπο που περιγράφεις την κοινωνία μέσα στην οποία μεγαλώσαμε.Εννοείται οι εποχές αλλάζουν και προσαρμοζόμαστε στις νέες συνθήκες αλλά όπως λέει κι η lopi,ο καθένας έχει το δικαίωμα να ξοδεύει τα λεφτά που βγάζει όπως θέλει και προφανώς κάνεις δε μπορεί να τον κρίνει.Έχω δει ανθρώπους να πνίγονται στα χρέη απο δικά τους λάθη και μπορώ να τους κατακρίνω μόνο αν δεν είναι σε θέση να συντηρούν κάποια άτομα που εξαρτώνται από εκείνους.
Σε κάθε άλλη περίπτωση,ο καθένας προσέχει τον εαυτό του,επιλέγει το lifestyle που προτιμά και ορίζει μόνος του τα όρια του.
Προσωπικά βλέπω το shopping και ως χόμπυ,επιφανειακό μεν αλλά όχι ακριβότερο από πολλά άλλα χόμπυ..
Α,θα πω ακόμα μια φορά πόσο τέλεια γράφεις,μακάρι κάποια στιγμή να δουλέψεις σε ένα περιοδικό να σε διαβάζουμε κι εκεί ;)
Λοιπόν, μπορεί να μην ταυτίζομαι (πια), αλλά το κείμενο ήταν πολύ ακριβές, αλλά και απολαυστικό! Ελπίζω να δούμε και άλλες Friday's thoughts!
Τι μου θύμισες...όταν πήγαινα Λύκειο, δεν σου μιλούσαν αν δεν φοορούσες Timberland.
Συμφωνώ πάντως στο οτι, από τη στιγμή που βγάζεις τα χρήματα σου χωρίς να εκμεταλλεύεσαι κανέναν, το πως τα ξοδεύεις είναι αποκλειστικά δικό σου θέμα
Post a Comment