coach, bonnie canvas tote, 398€ (με ονειρεύομαι να την κρατάω)

Άλλοι περνάνε οικονομική κρίση και κόβουν τα πολλά ψώνια. Άλλοι νιώθουν άβολα ή είναι φοβισμένοι, επειδή ακούν για την οικονομική κρίση και έχουν μαζευτεί στα έξοδά τους. Άλλοι βλέπουν τη ντουλάπα τους να ξεχειλίζει και αποφάσισαν, ως δείγμα ωριμότητας (?), να χαρούν ότι έχουν προτού ξαναβγούν στην αγορά. Και άλλοι ψάχνουν να βρουν δικαιολογίες: «μα, μου αξίζει γιατί δεν παραστράτησα από τη δίαιτα», «μα, το χρειάζομαι γιατί έχω πάρει κιλά και τα περσινά ρούχα δε μου κάνουν», «μα, μέχρι το Σάββατο οι μπουτίκ Coach έχουν προσφορές 30%», «μα, αν σταματήσω να ψωνίζω τότε τα καταστήματα δε θα βγάλουν κέρδος, άρα θα κλείσουν, άρα θα απολύσουν τους υπαλλήλους και θα μείνει χωρίς δουλειά η ράφτρα /ο πατρονατζής /ο υφασματάς κλπ κι έτσι συμμετέχω στο να γίνει ακόμα πιο βαθιά η οικονομική κρίση!».

Από όλες τις πιθανές δικαιολογίες η τελευταία μου φαίνεται η πλέον άκυρη. Όχι γιατί όλα ράβονται στην Κίνα έτσι κι αλλιώς. Αλλά, γιατί τα διπλά μηνύματα που υπονοεί είναι ικανά να σε τρελάνουν: από τη μία, δηλαδή, έχουμε οικονομική κρίση άρα είναι ντροπή σου αν κρατάς μια πανάκριβη τσάντα με ένα logo μεγαλύτερο κι από την επιθυμία μου για ένα dulce leche caramel cheesecake από το Cheesecake Factory, γιατί το να μοστράρεις πλέον έτσι τα designer αποκτήματά σου είναι δείγμα αναισθησίας, άρα είσαι και μεγάλη γαϊδούρα λέμε -μεγάλη γαίδούρα με ακριβή τσάντα, για να ακριβολογούμε! Αλλά αν δε ψωνίσεις, πάλι γαϊδούρα είσαι, διότι συντελείς στο να χάσει ο κοσμάκης το παντεσπάνι του! Δηλαδή, συνέχισε να ψωνίζεις και να ξοδεύεις όπου ξόδευες, αλλά μη το κάνεις βούκινο κιόλας. Τουτέστιν, ψώνιζε στα κρυφά!

Μάλιστα… δε θα αντιτάξω προφανώς το εξίσου απλοϊκό επιχείρημα, ‘εντάξει και τα παιδάκια στην Αιθιοπία πεινάνε, αυτό σημαίνει ότι δε πρέπει να πετάξω το χαλασμένο γάλα που έχω στο ψυγείο μου;’ Ούτε το ‘δικά μου είναι τα λεφτά, κι άμα θέλω τα κάνω μασούρια /συλλογή κόμικς /σεμέν για το τραπεζάκι’, που έτσι κι αλλιώς είναι αυτονόητο.

Αλλά θα αναρωτηθώ: Γιατί θεωρούνται τα γυναικεία ψώνια υπερβολικά και δείγμα κατακριτέας σπατάλης; Γιατί δε θεωρείται προκλητικό ένα μοχίτο των 10€ στο Γκάζι; Και ένα δεύτερο ποτό μετά; Οι άντρες που αλλάζουν κινητό δυο φορές μέσα στο χρόνο; Ο καφές των 4€ στην πλατεία του Βύθουλα; Τα SUV ακόμα και χωρίς το τέλος ταξινόμησης; Οι γαμήλιες δεξιώσεις; H κόκα κόλα των 3€ στο σινεμά; Η διπλή ταρίφα που σε αφήνει και στη παραπάνω γωνία από το σπίτι σου για να μη μπλέκει τώρα στα στενά; Το επιτόκιο των πιστωτικών; Ένα βιβλίο του συρμού που θα τελειώσεις μέχρι να φτάσει το τρένο από τη Κηφισιά στον Πειραιά και κάνει 20€; Ο λογαριασμός σε εστιατόρια που το μόνο που έχεις φάει στη μάπα είναι το κακό σέρβις; Το εισιτήριο των 70€ για μια συναυλία που τη τελευταία στιγμή κιόλας αναβάλλεται; Το ποσό που πληρώνουμε για την ΕΡΤ;
Και η λίστα συνεχίζεται…

Ή μήπως τελικά είναι όοολα τα παραπάνω σπατάλες; Οπότε αν ο καθένας κοστολογεί τις υπηρεσίες που προσφέρει όσο θέλει και αν η καθημερινότητα είναι έτσι κι αλλιώς πανάκριβη, γιατί να μη ξοδεύω τα χρήματά μου σε υπερκοστολογημένες τσάντες, που τουλάχιστον κάνουν τη ζωή μου πιο ροζ; Γιατί να μη ξοδεύω, όχι επειδή έχω εφεύρει μια καλή δικαιολογία, αλλά γιατί έτσι μ’ αρέσει; Ροζ. Και χωρίς ενοχές.