Είναι εύκολο στις μέρες να γίνεις γνωστός, απλώς συνήθως κρατάει λίγο: μπορείς να συχνάζεις στα πάρτυ που κάνουν τα free press και να φωτογραφηθείς, να τρέχεις σε avant premieres και κινηματογραφικά φεστιβάλ, να βολτάρεις στην Ερμού όπου κάθε τρεις και λίγο υπάρχει ένα τηλεοπτικό συνεργείο, να συμμετάσχεις σε reality μαγειρικής, να φτιάξεις ένα blog.
Το θέμα είναι ότι όσοι έγιναν γνωστοί από ένα blog, όταν το ξεκίνησαν δεν είχαν κατά νου αυτό ακριβώς το άγχος, το πώς να γίνουν δηλαδή διάσημοι, αλλά αυτό που τους απασχολούσε είναι να έχουν ένα βήμα να πουν αυτό που σκέφτονται/κάνουν ή όσον αφορά θεματικά blogs, να έχουν ένα on line δείγμα της δουλειάς τους. Και όταν το αποτέλεσμα μιλάει από μόνο του, αποκτά θαυμαστές/followers/αναγνώστες χωρίς να χρειάζεται ο blogger να αναλώνει τις μισές του ιντερνετικές ώρες σε άγριο socializing.
Πολλές φορές με ρωτούν γιατί έχω blog. Ο λόγος που το ξεκίνησα ήταν μάλλον, άσχετος. Ο λόγος που το κρατάω ακόμη, σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά, oh well, ΔΕΝ είναι ΜΟΝΟ ΕΝΑΣ.
Στο blog δεν έχω κανέναν editor από πάνω μου να με λογοκρίνει. Όσα γράφω, ανεβαίνουν αναλλοίωτα όπως τα γράφω. Αν εγώ αποφασίσω να αυτολογοκριθώ, είναι δική μου επιλογή. Αν ακούγονται υποκειμενικά, είναι γιατί έτσι είναι. Αν ακούγονται offensive/ ειρωνικά /ρηχά etc είναι γιατί αυτός που τα διαβάζει θέλει να τα βλέπει έτσι.
Στο blog μπορώ να γράφω τι μου άρεσε και τι δε μου άρεσε: μεγάλο θύμα των διαφημίσεων έχω ξοδέψει παραπάνω από όσα μου αναλογούν χρήματα σε καλλυντικά, για να ξέρω τι αξίζει να προωθείται ως θαυματουργό (τίποτα!) και τι πληρώνεις για κάθε τι που αγοράζεις: την ποιότητα ή τη συσκευασία?
Το θέμα είναι ότι όσοι έγιναν γνωστοί από ένα blog, όταν το ξεκίνησαν δεν είχαν κατά νου αυτό ακριβώς το άγχος, το πώς να γίνουν δηλαδή διάσημοι, αλλά αυτό που τους απασχολούσε είναι να έχουν ένα βήμα να πουν αυτό που σκέφτονται/κάνουν ή όσον αφορά θεματικά blogs, να έχουν ένα on line δείγμα της δουλειάς τους. Και όταν το αποτέλεσμα μιλάει από μόνο του, αποκτά θαυμαστές/followers/αναγνώστες χωρίς να χρειάζεται ο blogger να αναλώνει τις μισές του ιντερνετικές ώρες σε άγριο socializing.
Πολλές φορές με ρωτούν γιατί έχω blog. Ο λόγος που το ξεκίνησα ήταν μάλλον, άσχετος. Ο λόγος που το κρατάω ακόμη, σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά, oh well, ΔΕΝ είναι ΜΟΝΟ ΕΝΑΣ.
Στο blog δεν έχω κανέναν editor από πάνω μου να με λογοκρίνει. Όσα γράφω, ανεβαίνουν αναλλοίωτα όπως τα γράφω. Αν εγώ αποφασίσω να αυτολογοκριθώ, είναι δική μου επιλογή. Αν ακούγονται υποκειμενικά, είναι γιατί έτσι είναι. Αν ακούγονται offensive/ ειρωνικά /ρηχά etc είναι γιατί αυτός που τα διαβάζει θέλει να τα βλέπει έτσι.
Στο blog μπορώ να γράφω τι μου άρεσε και τι δε μου άρεσε: μεγάλο θύμα των διαφημίσεων έχω ξοδέψει παραπάνω από όσα μου αναλογούν χρήματα σε καλλυντικά, για να ξέρω τι αξίζει να προωθείται ως θαυματουργό (τίποτα!) και τι πληρώνεις για κάθε τι που αγοράζεις: την ποιότητα ή τη συσκευασία?
Στο blog μπορώ να γράφω τις σαχλές μου περιπέτειες στο shopping –όπως για παράδειγμα ότι στην αρχή της σεζόν έψαχνα την τσαντούλα Pepe (στην πρώτη φωτογραφία) από τη σειρά Andy Warhol (την οποία είχα σταμπάρει όταν την είδα στα περιοδικά, ασφαλώς). Τότε έμαθα ότι «εξαντλήθηκε» μπορεί καμιά φορά να σημαίνει φέραμε μόνο 3 κομμάτια, ένα πουλήσαμε, ένα το αγόρασε μια υπάλληλος και το τρίτο το έχουμε on hold για μια πελάτισσα. Στο επόμενο κατάστημα, anyway, υπήρχε μια τελευταία. «Μόλις που την προλάβατε. Ε μα φυσικά και εξαντλήθηκε αμέσως, μόνο 60 ευρώ και είναι τόσο ιδιαίτερη!» αναφώνησε με χαρά ο πωλητής. Δε διαφωνώ, αλλά Οκ, τότε αφού ξέρετε ότι θα γίνει sold out, γιατί δε παραγγέλνετε περισσότερες εξαρχής? Απάντηση: «ποτέ δε μπορούμε να προβλέψουμε τι θα ξεπουλήσει και τι όχι!». Ορίστε? Hire me.
Anyway, όταν γύρισα σπίτι, αναζήτησα το σημειωματάριο μου, εκείνο με τις γόβες, πάλι Andy Warhol, αγορασμένο on line εδώ και πολύ καιρό από το http://www.warhol.org για να γράψω ότι μου κατέβει και να δω ποια από αυτά θα γίνουν ποστ και θα ανέβουν στο blog. Γιατί κατά βάση, δεν είναι το shopping therapy. Το blogging είναι therapy.
Anyway, όταν γύρισα σπίτι, αναζήτησα το σημειωματάριο μου, εκείνο με τις γόβες, πάλι Andy Warhol, αγορασμένο on line εδώ και πολύ καιρό από το http://www.warhol.org για να γράψω ότι μου κατέβει και να δω ποια από αυτά θα γίνουν ποστ και θα ανέβουν στο blog. Γιατί κατά βάση, δεν είναι το shopping therapy. Το blogging είναι therapy.
15 fashion statements :
O Andy Warhol einai theos! Pistevw para poly se oti exei ftiaksei/pei ktl k se olo to pop kinima! To post sou einai teleio! I tsantoula episis! Egw eixa stamparei mia paromia apo asos paparazzi! Den iksera kan oti yparxei ki ayti! Eisai super k i prwti me fashion blog stin Ellada an den kanw lathos!
^^κι εγώ τις paparazzi είχα πρωτοδεί αλλά μου άρεσε η pepe περισσότερο :D
από τη σειρά αυτή της πέπε, έχω ένα φορεματάκι με την θρυλική μπανάνα.
συμφωνώ απόλυτα, το blogging είναι therapy. και το συγκεκριμένο blog πολύ καλύτερο και ενημερωτικό από πολλά περιοδικά που κυκλοφορούν και απευθύνονται σε γυναίκες :)
to bloging mas voithaei nomizo olous se diaforetikous tomeis ton kathena!!
to diko blog sou mas enimeronei para poli :)
exw anakalupei to blog sxedon apo to xekinhma tou, kai htan tote to monadiko pou diavaza!! twra pia ka8hmerina anoigw panw apo 20 ellhnika kai xena kai merikes apo esas kanete toso kalh douleia pou pleon ta periodika sthn pleipshfia tous me apogohteuoyn... keep going!!!
Το μπλογκιν είναι όπως το λες, αυτοθεραπεία.
Το να περιμένεις να γίνεις γνωστός από ένα μπλογκ είναι λίγο όνειρο θερινής νυκτός. Δλδ ποιος μπλογκερ ειναι διάσημος;
Ακόμα και ο πιτσιρίκος που έκανε το πρώτο μπαμ, εκδόθηκε κλπ. ποτέ δεν αποτέλεσε κάτι ιδιαίτερο στην αγορά. Οπότε ένας μπλόγκερ πιστεύω ότι μπορεί να είναι μόνο αυτό: ένας καλός μπλόγκερ :)
st e3wteriko kp bloggers einai gnwstoi gia auto p kanoun.
edw apla ekfrazomaste me to blogging, antallazoume apopseis k auto mas arkei!
Wraio post! ;)
An k... poioi eginan diashmoi mesw blog? Yparxei kai tetoio entw sto elanta?? lol!
xx
ωωω ειπες μεγαλη κουβεντα!Το Blogging είναι therapy!!!
Το blogging δεν έχει ουσία αν γίνεται με υστεροβουλία, δηλαδή μπλογκάρω για να γίνω διάσημη/να βγάλω λεφτά/να μπω στο μάτι της διπλανής. IMHO, τα blog που δημιουργήθηκαν κάπως έτσι δεν θα επιβιώσουν, πολύ απλά γιατί κάποια στιγμή θα ο δημιουργός τους θα κουραστεί.
Keep blogging!
i frasi diasimi fashion blogger mou fernei trelo gelio...o kathenenas se touto to dounia me oxima to mialo tou trava to dromo pou tou prepei...emena proswpika de me enoxloun katholou oi wannabe lady Gaga twn blogs...isa isa me diaskedazoun...
kai twra sta sovara(xixii)..to tsantiko einai dreamy!!!
symfwnw apolyta me ola osa les...
< πάντως δεν αναφέρομαι αποκλειστικά ούτε στην Ελλάδα ούτε στο fashion related blogging :) >
Μου ακούγεται πολύ αστείο όταν ακούω ότι τα blogs είναι "επανάσταση", "κίνημα" ή τίτλους όπως "πρόεδρος των ελλήνων blogger". Δεν γίνεται επανάσταση ανώνυμα από το καναπέ χρησιμοποιώντας το laptop που σου αγόρασε ο μπαμπάς. Και όσοι προσπαθούν ή έχουν άγχος το να γίνουν αναγνωρίσιμοι μέσω internet ή τηλεόρασης έχουν τις προτεραιότητές τους λάθος. Δεν καταλαβαίνω πως θα αλλάξει η ποιότητα της ζωής σου αν σε αναγνωρίσουν στον δρόμο 10 ή 100 άγνωστοι.
Τι είναι για εμένα τα blogs; Ένα μέσω επικοινωνίας για ανταλλαγή νέων, ιδεών και απόψεων μεταξύ φίλων.
^^ ή και μεταξύ αγνώστων :)
ελπίζω να μην υπάρχει αλήθεια πρόεδρος των ελλήνων bloggers, χαχαχα
Post a Comment