-ήρθε πάλι εκείνη η εποχή του χρόνου που θέλω να γεμίσω τις γλάστρες μου & τα άδεια τενεκεδάκια με φυτολουλουδοβότανα και ξεκινάω προσπάθειες καταδικασμένες. όλα μαραίνονται αργά ή γρήγορα. στα σκουπίδια κατευθείαν (κακό φενγκ σούι λέει τα νεκρά φυτά στο σπίτι) και άμεση αντικατάσταση. τι να λέμε; εδώ οι άνθρωποι της ζωής μας είναι αναλώσιμοι, δε θα είναι τα φυτά του μπαλκονιού;

-δοκίμασα να φτιάξω ριζότο, μπελαλίδικο αυτό, τεμπέλα εγώ, πάντα το απέφευγα. τελικά όχι μόνο δύσκολο δεν είναι, αλλά μπορείς να το κάνεις και με τόσες παραλλαγές, ώστε να μη το βαρεθείς ποτέ.

-είδα το Noah (πόσο appropriate λόγω των ημερών;). δε ξέρω αν ο Aronofsky είχε τόσα προβλήματα με το studio ή/και τις θρησκευτικές οργανώσεις, ώστε το τελικό αποτέλεσμα να μην τον αντιπροσωπεύει, ξέρω πως με απογοήτευσε. πέρα από την κακή χρήση των εφέ και το σχεδόν περιττό 3D, η διαχείριση της ιστορίας, ήταν κατώτερη του σκηνοθέτη και των προσδοκιών μου. γύρισα σπίτι με μια ακαταμάχητη επιθυμία να ξαναδώ το Π. δεν αντιστάθηκα.


-τελείωσα το Ο Εκατοντάχρονος Που Πήδηξε Από Το Παράθυρο Και Εξαφανίστηκε. για best seller με ενόχλησε η έλλειψη πρωτοτυπίας στον αλά Φόρεστ Γκαμπ πρωταγωνιστή, εύρημα που έτσι κι αλλιώς εξαντλείται γρήγορα. δε λέω το υπόγειο χιούμορ για τις παγκόσμιες πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων δεκαετιών σε κάνει να χαμογελάς εδώ κι εκεί, αλλά μετά το τέλος, που έρχεται μάλλον βεβιασμένα, κλείνεις το βιβλίο και δε σε νοιάζει που τέλειωσε. πιο πολύ θα με νοιάξει όταν τελειώσει το κερί Armani/Prive, Eclat de Jasmine, που διαχέει το γήινο άρωμα του στον κοντινό χώρο, ακόμα και όταν δεν είναι αναμμένο!

και μη ξεχνάτε, μπορείτε πάντα να με βρίσκετε στο facebook, twitter και instagram