η εβδομάδα που πέρασε με έβαλε σε πειρασμό: μήπως να το γυρίσω στο food blogging? 

-όλα ξεκίνησαν με το επαναλαμβανόμενο έγκλημα στο Magic Pleasure Store (Κολοκοτρώνη 5): πληρώνεις 5€, περιμένεις (φευ) στην ουρά, διαλέγεις ανάμεσα σε 21 toppings (που εναλλάσσονται) και την επικάλυψη σοκολάτας που προτιμάς, προκειμένου όλα αυτά να μπουν και να στολίσουν ένα (ταπεινό μέχρι πρότινος) παγωτό ξυλάκι. γιατί τόσο hype? πρώτον πού αλλού μπορείς να βάλεις στο παγωτό σου μολοχάνθη, ασημένια μπιλάκια και ροζ πιπέρι; δεύτερον κάθε παγωτό είναι σα κόσμημα και το μαγαζί είναι έτσι στημένο που σου ‘φωνάζει’ να το φωτογραφίσεις (free wifi, hashtags, spots για φωτογραφία). πόσο πιο επίκαιρο social media marketing!

-το πάρτι υδατανθράκων συνεχίστηκε με αυτές τις μικρές βουτυρένιες μπουκιές ευτυχίας (χειροποίητες από τη μαμά). και μετά κάποιος* με ρώτησε (για πολλοστή φορά): πώς γίνεται να τρώω όσα ανεβάζω και να μην παχαίνω; δηλαδή μέσα στην εβδομάδα ο μέσος άνθρωπος δε μπορεί να φάει μερικά μπισκότα (και οκ κανά δυο παγωτά, αλλά ήταν κατ’ εξαίρεση); αν δεν τα ανέβαζα μήπως θα ήταν σα να μη τα είχα φάει; λογική υπογλυκαιμίας.


-στη συνέχεια, πήγαμε για φαγητό στο Mama Roux (Αιόλου 48), όπου έφαγα αυτό το πολύ ωραίο πιάτο (2 patties κοτόπουλου με ginger & lemongrass, κρύα σαλάτα με egg noodles, καρότο, φρέσκο κρεμμύδι, κόλιανδρο, φύτρες φασολιών και κινέζικο λάχανο σε dressing σόγιας και σησαμέλαιου και δίπλα μαγιονέζα με wasabi). έχω την εντύπωση πως αυτό το μαγαζί δεν έχει αλλάξει καθόλου το μενού του από όταν άνοιξε, πράγμα καλό μεν, γιατί βρίσκεις και ξαναβρίσκεις μερικά από τα αγαπημένα σου πιάτα, καταντά ωστόσο αυτή η επανάληψη κουραστική. έτσι, με αυτή την αφορμή, ξεκινήσαμε μια συζήτηση, πως κι εμείς ίδιοι εξάλλου δεν είμαστε τόσα χρόνια; και τελικά πόσο δύσκολο είναι να αλλάξουμε, όταν οι άλλοι μας ξέρουν (και μας βλέπουν) με έναν συγκεκριμένο τρόπο;


-λίγες μέρες μετά περνούσα από το Falafellas (Αιόλου 51) και ω, του θαύματος! δεν είχε ουρά. δεν πολυπεινούσα, αλλά δε γινόταν να μη δοκιμάσω ένα pocket φαλαφελάκι (2.5€). pocket στα λόγια. στην πράξη γεμιστό γεμιστό με μαρούλι, ντομάτα, μελιτζάνες, αγγούρι, φυσικά ρεβιθοκεφτέδες, και καυτερό όσο πρέπει, αλλά ένας πάγκος να ακουμπήσεις σαν άνθρωπος, να φας χωρίς να γίνεις χάλια, αμαρτία και καθόλου σικ. κι εκεί που καθόμουν στο πεζουλάκι, λοιπόν, και φωτογράφιζα το φαγητό μου κάποιος* με ρώτησε: γιατί το κάνεις αυτό;

-γιατί το κάνω; γιατί φωτογραφίζω τα φαγητά μου προτού τα φάω ή προτού τα μαγειρέψω; γιατί νομίζω ότι το φαγητό είναι από τους πιο φτηνούς, προσιτούς και οικείους τρόπους να αποκτήσεις νέες εμπειρίες. μήπως να το γυρίσω στο food blogging? μήπως να αλλάξω εντελώς; να κάνω rebranding στον εαυτό μου; να εμφανιστώ μια μέρα στη δουλειά, χωρίς τα ολ σταρ, ντυμένη σα τη Bree Van de Kamp, να έχω χειροποίητα μάφινς στο καλαθάκι μου και φρεσκοστυμμένο χυμό πορτοκάλι, ‘σερβιριστείτε’ θα πω, ‘σας έχω νέα, από σήμερα είμαι άλλος άνθρωπος’.

*μη φανταστείτε ότι περνάνε άγνωστοι και με ρωτάνε διάφορα. κάποιος από την παρέα εννοώ πάντα

και μη ξεχνάτε, είτε είμαι ίδια είτε είμαι πια ένας άλλος άνθρωπος, μπορείτε πάντα να με βρίσκετε στο facebook, twitter και instagram