Σε αυτό το outfit, φοράω μπλουζάκι Pepe jeans (2005), shorts Zara (2010), εσπαντρίγιες Toms (2012, λιγότερο από 1,5 χρόνο στη ντουλάπα μου) και κρατάω τσάντα Coach (2008, την έχετε ξαναδεί εδώ και εδώ).
Τα φόρεσα για να πάω σινεμά στις Νύχτες Πρεμιέρας. Πόσο διαφορετικά ήταν φέτος, χωρίς τον πολυέλαιο του “Αττικόν” και τους πίνακες της Μέριλιν στον “Απόλλων”, μαζί με ένα συνάχι που στάθηκε αφορμή να μην κατασκηνώσω στον εξώστη του “Δαναός”, που υπό άλλες συνθήκες, άλλες εποχές δε θα αρκούσε να με κρατήσει μακριά. Σα να έχω δει όλες τις ταινίες του κόσμου και τίποτα δε μου κάνει αίσθηση πια.
Πήρα ταξί γιατί είχα αργήσει, με άφησε στη γωνία, «απέναντι είναι» μου λέει. Μου ‘ρθε να γελάσω, ‘λες να μη ξέρω που είναι το σινεμά;’ ήθελα να πω, αλλά σκέφτηκα ότι υπήρχε κόσμος που για αυτούς ήταν κάτι καινούργιο και exciting μια φεστιβαλική ταινία.
Ωστόσο και ευτυχώς, οι φίλοι ήταν πάλι εκεί, τυχαίες συναντήσεις, φιλιά στα μάγουλα και να προσπαθείς να εξηγήσεις τη ζωή των τελευταίων μηνών στο πόδι, όσο έχεις μετατρέψει το γεμάτο με φωσφοριζέ κύκλους, πρόγραμμα, σε βεντάλια.
Ζέστη έχει; Αναρωτιέσαι γιατί δε ξέρεις αν όντως έχει τόση ζέστη (μα στις Νύχτες είχαμε πάντα τα πρωτοβρόχια!) ή μήπως ζεσταίνεσαι από την αγωνία σου να προλάβεις να τα πεις όλα.
Αλλά περιμένεις να ακούσεις πρώτα τα δικά τους και τους νοιάζεσαι τόσο ώστε τα δικά τους προβλήματα να σου φαίνονται πιο σημαντικά και να ξεχνάς τα δικά σου.
Άσε που μια κουβέντα τους αρκεί να στα βάλει σε σωστή προοπτική.
Κρίμα που με κάποιους χάθηκες χωρίς λόγο απλά γιατί έτσι κυλάνε τα πράγματα. Αυτή η πόλη μας αναγκάζει να αλλάξουμε συνήθειες, ακόμα κι αν δεν το θέλουμε.
Έτσι με ένα τέτοιο φίλο, που δε μπορώ παρά να μην τον σκεφτώ σε κόκκινες πολυθρόνες ενός σινεμά, καθόμασταν σε ένα πεζούλι καταβροχθίζοντας ένα περίεργο γλυκό -έμοιαζε με μπάρα σαπουνιού- είχε όμως παραδεισένια γεύση κρέμα καταλάνα (ή μήπως ζαμπαγιόνε;), είμαστε στη Βαρκελώνη και καθόμαστε απέναντι από ένα Stradivarius, δε με νοιάζει να μπω μέσα κι ας μην έχουν έρθει ακόμα στην Ελλάδα, γιατί σε μια σακούλα που κρατάω σφιχτά έχω το πιο ωραίο μπλουζάκι που μόλις αγόρασα από τα Pepe.
Ολόκληρη η πόλη έχει γεμίσει με τη νέα διαφημιστική καμπάνια: ένα κορίτσι με ατημέλητα μακριά μαλλιά φοράει αυτό το μπλουζάκι, σε γιγαντοαφίσες και μπίλμπορντ κι εγώ θέλω να γίνω αυτό το κορίτσι, είναι πολύ κουλ και μπλαζέ και ποιος ξέρει ίσως με αυτό το μπλουζάκι να γίνω.
Εκείνο το πρωί έχουμε πάει σε walking tour γευσιγνωσίας, σαλάμια, χαμόν, περίεργα φρούτα, στη λαϊκή αγορά, σε κρυμμένα εργαστήρια, σε παμπάλαια παντοπωλεία. Περνάμε από ένα κατάστημα Pepe και αφήνω την ξενάγηση για να αγοράσω το μπλουζάκι, έχω σκάσει να το πάρω και ξέρω στην Ελλάδα θα φτάσει πολύ αργότερα, είναι από τη φθινοπωρινή συλλογή και είναι ακόμα Αύγουστος. Η πωλήτρια δε μιλάει αγγλικά, παίρνω το lookbook και της το δείχνω κάνοντας ταυτόχρονα χαρακτηριστικές κινήσεις βιασύνης. Τρέχει στην αποθήκη απορημένη να το φέρει, δε το έχουν βγάλει ακόμα στα ράφια. Πληρώνω και φεύγω, έχω χαθεί από την ομάδα, το κινητό δε πιάνει (ή μήπως δεν έχω roaming;), προχωράω μπροστά, δεν υπάρχει άλλη επιλογή και τους βρίσκω να δοκιμάζουν ντόπια κρασιά. Tι χαζή, για ένα μπλουζάκι θα έχανα τα τάπας.
Εκείνο το πρωί έχουμε πάει σε walking tour γευσιγνωσίας, σαλάμια, χαμόν, περίεργα φρούτα, στη λαϊκή αγορά, σε κρυμμένα εργαστήρια, σε παμπάλαια παντοπωλεία. Περνάμε από ένα κατάστημα Pepe και αφήνω την ξενάγηση για να αγοράσω το μπλουζάκι, έχω σκάσει να το πάρω και ξέρω στην Ελλάδα θα φτάσει πολύ αργότερα, είναι από τη φθινοπωρινή συλλογή και είναι ακόμα Αύγουστος. Η πωλήτρια δε μιλάει αγγλικά, παίρνω το lookbook και της το δείχνω κάνοντας ταυτόχρονα χαρακτηριστικές κινήσεις βιασύνης. Τρέχει στην αποθήκη απορημένη να το φέρει, δε το έχουν βγάλει ακόμα στα ράφια. Πληρώνω και φεύγω, έχω χαθεί από την ομάδα, το κινητό δε πιάνει (ή μήπως δεν έχω roaming;), προχωράω μπροστά, δεν υπάρχει άλλη επιλογή και τους βρίσκω να δοκιμάζουν ντόπια κρασιά. Tι χαζή, για ένα μπλουζάκι θα έχανα τα τάπας.
Το τουρ τελείωσε, τριγυρνάμε στο κέντρο, αλλά το μυαλό μας είναι στα γλυκά που μόλις έχουμε αγοράσει από ένα ζαχαροπλαστείο, που έμοιαζε με θυρωρείο πολυκατοικίας του ‘50. Καθόμαστε στο πεζουλάκι και τα τρώμε. Τελικά, όπως φαίνεται, δε θα κρατήσουμε κανένα να φέρουμε πίσω μαζί μας στην Ελλάδα.
Με παρόμοια διάθεση και φιλοσοφία, αγόρασα και την τσάντα. Είμαι σε ένα από τα μεγαλύτερα ταξίδια της ζωής μου –στις ΗΠΑ. Από παντού ακούω πως είναι ο παράδεισος του shopping (σημ. άμα έχεις λεφτά, παντού είναι ο παράδεισος του shopping), οπότε έχω κάνει από πριν λίστες με μάρκες που δεν υπάρχουν καθόλου στην Ελλάδα, μάρκες που θα είναι πιο φθηνές εκεί και μάρκες που θα βρω ολόκληρες τις συλλογές τους.
Μπαίνω στο σάιτ των Coach και τη βλέπω: είναι η κοπέλα που θέλω να γίνω. Έχει μακριά κυματιστά ξανθά μαλλιά, κι ένα τριανταφυλλί preppy και girly attitude. Κρατάει την πιο τέλεια τσάντα του κόσμου (τη Hamptons Leather Carryall), που ω Θεέ μου, δεν είναι τόσο ακριβή. Και μάλιστα με το δολάριο να έχει πέσει τόσο πολύ σε σχέση με το ευρώ, μπορώ actually να την αποκτήσω.
Βόλτα στο Aventura mall, δε τη βλέπω στη βιτρίνα, μπαίνω μέσα, τη δείχνω στο lookbook. «Αχ από αύριο κυκλοφορεί στα καταστήματα» με ενημερώνει η πωλήτρια. «Κρίμα» λέω και πάω να φύγω. Από την προφορά μου καταλαβαίνει ότι είμαι τουρίστρια και σωστά υποθέτει πως δεν πρόκειται να πάω και την επόμενη για την τσάντα. «Μισό λεπτό, μπορώ να τη βγάλω από την αποθήκη». Μου τη φέρνει, είναι τόσο όμορφη, μα κάτι λείπει. «Ναι» μου λέει «αυτό το charm καρδιά». «Το θέλω κι αυτό» της λέω, λάθος υποθέτει πως θα αγοράσω όλο το μαγαζί και μου κατεβάζει το ασορτί πορτοφόλι - card holder - μπρελόκ. «Όχι, μόνο την τσάντα και το charm». Ρωτάει από που είμαι. Δε ξέρω τι σκέφτηκε όταν της είπα Ελλάδα.
10 fashion statements :
I love your closet's memories girl!!! Excellent post!!!! ;o))XXX
Με αγγίζουν πολύ αυτά τα ποστς, είναι τόσο ωραίες αυτές οι αναμνήσεις!
ξέρεις ότι ο χρόνος μου πλέον δεν περισσεύει για να διαβάζω μπλογκς! εδώ μέσα μου αρέσει όμως να μπαίνω και κάθε φορά να με περιμένει μια έκπληξη! σματς όμορφη!
καλα οι φωτογραφιες με τα κοριτσια που σε μαγεψαν ολα τα λεφτα αυτου του ποστ!ποσες φορες το εχω κανει και εγω,αχ βαχ!
^^και να σκεφτείς τις βλέπω τώρα και απορώ γιατί είχα πάθει τέτοια ψύχωση!
"Αλλά περιμένεις να ακούσεις πρώτα τα δικά τους και τους νοιάζεσαι τόσο ώστε τα δικά τους προβλήματα να σου φαίνονται πιο σημαντικά και να ξεχνάς τα δικά σου.
Άσε που μια κουβέντα τους αρκεί να στα βάλει σε σωστή προοπτική."
so trueeee! απο τα καλυτερα posts σου! :)
ασχετο αλλα το μπλουζακι στο κοριτσι της pepe ειναι ανοιχτο μπροστα, το δικο σου το μετετρεψες;
όχι, εγώ όπως το πήρα το έχω. σε αυτήν φαντάζομαι της το άλλαξαν για τη φωτογράφιση (για να φαίνεται και το φανελάκι). επίσης έμαθα πως τη λενε, Diana Dondoe
i enjoy your writing style a lot. nice!
Πολύ όμορφη ανάρτηση! =)
Καιρό είχα να απολαύσω τόσο μπλογκοπόστ!
Post a Comment