a.k.a Lost & Found

Στο προτελευταίο επεισόδιο των Desperate Housewives, το boiler στο πατάρι πάνω από τη walking wardrobe της Gabrielle, σπάει και καταστρέφει μέχρι τελευταίας παγιέτας τα one of a kind ρούχα της. Καταραμένος θερμοσίφωνας! Η Gabrielle -που μιλάει ευγενικά μπροστά στα unique couture κομμάτια γιατί ακούνε και που πιστεύει ότι για κάθε μέρα που ένα υπέροχο φόρεμα μένει κλεισμένο στη ντουλάπα, ένας άγγελος χάνει τα φτερά του(!)- αντιδρά όπως αρμόζει σε μια απώλεια τέτοιου μεγέθους. Ουρλιάζει.

Μια φορά συζητούσα με ένα φίλο μου, fashion victim, πόσο πολύ αγαπάμε τα ρούχα μας (είναι φυσιολογικό αυτό άραγε; η απορία δε μας προβλημάτισε.)

-Ποιο είναι το αγαπημένο σου κομμάτι; τον ρώτησα
Με στόμα που έσταζε μέλι περιέγραψε ένα υπέροχο designer σακάκι-art object, με τον ίδιο τρόπο που ο Μαμαλάκης περιγράφει σιροπιαστά γλυκά στην εκπομπή του.
-Εσένα; μου αντιγύρισε την ερώτηση
-Δε μπορώ να ξεχωρίσω! Τα έχω όλα σα παιδιά μου, του είπα.
Σίγουρα έχω ρούχα που φοράω περισσότερο από άλλα γιατί τους τρέφω ιδιαίτερη αδυναμία, αλλά και πολλά άλλα που τα ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα (και ακόμα τα κάνω χάζι), αλλά τα φόρεσα ελάχιστα (κυρίως γιατί ήταν δυσκολοταίριαστα κομμάτια), ρούχα που θεωρώ «τυχερά» (ασχέτως που δε κέρδισα ποτέ στη ρουλέτα φορώντας τα), αλλά και ρούχα που μπορεί να έχουν φθαρεί και δε φοριούνται πια, αλλά δε μπορώ να αποχωριστώ... τα αγαπώ -όλα.

Φυσικά, διαπιστώνεις πόσο πολύ αγαπάς κάτι, όταν το χάνεις. Όταν δεν έφτασαν οι αποσκευές μου, μετά από ένα transit ταξίδι, στην αρχή ένιωσα θλίψη για τη μοναχική βαλίτσα που θα έκανε ατέρμονες βόλτες στον ιμάντα, πού άραγε; Είχε φτάσει στη Μόσχα, στο Περού, γιατί όχι στη Καζαμπλάνκα; Μετά άρχισα να σκέφτομαι ποια ρούχα είχα μέσα. Ταξίδευα, άρα είχα πάρει μαζί μου, αυτά που φοράω πιο συχνά απ΄ όλα. Κακό αυτό. Μετά αρχίζω να σιχτήριζω τον εαυτό μου, που φόρεσα για το ταξίδι την νεοαποκτηθείσα μπλούζα από τα H&M (δεν είχαν ανοίξει τότε ακόμα εδώ) με 9,90€ και όχι το αγαπημένο μου φόρεμα που μοιάζει με vintage ταπετσαρία, κόστους 110€!

Πάμε να δηλώσουμε την απώλεια και ο reassuring κύριος βαριέται τόσο πολύ τη διαδικασία που κοιτάζει αόριστα στο βάθος όσο μας εξυπηρετεί. «Θα έμεινε στο Μιλάνο, συμβαίνει συχνά. Θα σας έρθει αύριο.», καθησυχάζει. «Ναι, αλλά αν δεν έρθει, τι αποζημίωση δικαιούμαι;» ρωτάει ομοιοπαθούσα καλοστεκούμενη κυρία. Ο υπάλληλος αποφεύγει να της απαντήσει κι εμείς της ψιθυρίζουμε το deal: 300€. «300€!» φωνάζει αυτή, «εγώ έχω μέσα πράγματα δεκαπλάσιας αξίας». Σιγά μαντάμ, εμάς η βαλίτσα μόνο κάνει τόσο, αφήστε που χάσαμε και τα μπαγκάζια μας που είχαν μέσα τα ναρκωτικά και αυτά που είχαν μέσα τα όπλα, το κανιβαλίζουμε εμείς, αλλά τουλάχιστον δε χάθηκε το τρόλεϋ με τη Μόνα Λίζα-που δε μπορείς να πεις, είναι ανεκτίμητης αξίας! Αλλά, εκεί ξαφνικά θυμάμαι ότι μέσα στη βαλίτσα έχω βάλει και τα γυαλιά ηλίου - ποιος μα ποιος βάζει τα γυαλιά ηλίου μέσα στη βαλίτσα; αυτός που δε θα τα χρειαστεί γιατί η πτήση είναι βραδινή- που κοστίζουν ούτε λίγο ούτε πολύ όσο η αποζημίωση και αρχίζει να με πιάνει κρύος ιδρώτας.

Είμαστε έτοιμοι να φύγουμε !πανάλαφροι! και αναλύουμε το θέμα:
Πρώτον, πώς χάνονται οι βαλίτσες; (ανθρώπινο λάθος, στατιστική βεβαιότητα ή όπως θα μπορούσε να έχει πει ο Κοέλιο, όταν δε θες με τίποτα να σου συμβεί κάτι, όλο το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον σου;)
Δεύτερον, που πηγαίνουν οι βαλίτσες όταν χάνονται;
Και τρίτον, γιατί στεναχωριόμαστε; It’s just stuff –ναι κάποια αναντικατάστατα, κάποια ακριβά, αλλά just stuff u know. You can do without.
Περίπου, γιατί εκεί συνειδητοποιώ ότι έχω χάσει μαζί και ένα ολόκληρο νεσεσέρ με ένα μικρό θησαυρό καλλυντικών: πούδρες και ρουζ, κραγιόν και σκιές, γνωστών brands (gloss και εικοσάευρω δηλαδή) και ένα δάκρυ είναι έτοιμο να κυλήσει στα αποστειρωμένα μάρμαρα του Ελ. Βενιζέλος.

Αξίζει τελικά να ξοδεύεις τόσα χρήματα για κάτι που μπορεί να χαθεί τόσο απλά; αναρωτήθηκα δυνατά.
"Ε, όχι! Δε μπορεί να το λες εσύ αυτό το πράγμα!!" φώναξαν οι φίλοι μου.
Και, όμως το είπα. Ήμουν τόσο απελπισμένη...
(Η βαλίτσα έφτασε δυο μέρες μετά στο σπίτι. Είχε μείνει στο Μιλάνο. Είναι κι αυτή μια fashionista….)