Desperate love

a.k.a Lost & Found

Στο προτελευταίο επεισόδιο των Desperate Housewives, το boiler στο πατάρι πάνω από τη walking wardrobe της Gabrielle, σπάει και καταστρέφει μέχρι τελευταίας παγιέτας τα one of a kind ρούχα της. Καταραμένος θερμοσίφωνας! Η Gabrielle -που μιλάει ευγενικά μπροστά στα unique couture κομμάτια γιατί ακούνε και που πιστεύει ότι για κάθε μέρα που ένα υπέροχο φόρεμα μένει κλεισμένο στη ντουλάπα, ένας άγγελος χάνει τα φτερά του(!)- αντιδρά όπως αρμόζει σε μια απώλεια τέτοιου μεγέθους. Ουρλιάζει.

Μια φορά συζητούσα με ένα φίλο μου, fashion victim, πόσο πολύ αγαπάμε τα ρούχα μας (είναι φυσιολογικό αυτό άραγε; η απορία δε μας προβλημάτισε.)

-Ποιο είναι το αγαπημένο σου κομμάτι; τον ρώτησα
Με στόμα που έσταζε μέλι περιέγραψε ένα υπέροχο designer σακάκι-art object, με τον ίδιο τρόπο που ο Μαμαλάκης περιγράφει σιροπιαστά γλυκά στην εκπομπή του.
-Εσένα; μου αντιγύρισε την ερώτηση
-Δε μπορώ να ξεχωρίσω! Τα έχω όλα σα παιδιά μου, του είπα.
Σίγουρα έχω ρούχα που φοράω περισσότερο από άλλα γιατί τους τρέφω ιδιαίτερη αδυναμία, αλλά και πολλά άλλα που τα ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα (και ακόμα τα κάνω χάζι), αλλά τα φόρεσα ελάχιστα (κυρίως γιατί ήταν δυσκολοταίριαστα κομμάτια), ρούχα που θεωρώ «τυχερά» (ασχέτως που δε κέρδισα ποτέ στη ρουλέτα φορώντας τα), αλλά και ρούχα που μπορεί να έχουν φθαρεί και δε φοριούνται πια, αλλά δε μπορώ να αποχωριστώ... τα αγαπώ -όλα.

Φυσικά, διαπιστώνεις πόσο πολύ αγαπάς κάτι, όταν το χάνεις. Όταν δεν έφτασαν οι αποσκευές μου, μετά από ένα transit ταξίδι, στην αρχή ένιωσα θλίψη για τη μοναχική βαλίτσα που θα έκανε ατέρμονες βόλτες στον ιμάντα, πού άραγε; Είχε φτάσει στη Μόσχα, στο Περού, γιατί όχι στη Καζαμπλάνκα; Μετά άρχισα να σκέφτομαι ποια ρούχα είχα μέσα. Ταξίδευα, άρα είχα πάρει μαζί μου, αυτά που φοράω πιο συχνά απ΄ όλα. Κακό αυτό. Μετά αρχίζω να σιχτήριζω τον εαυτό μου, που φόρεσα για το ταξίδι την νεοαποκτηθείσα μπλούζα από τα H&M (δεν είχαν ανοίξει τότε ακόμα εδώ) με 9,90€ και όχι το αγαπημένο μου φόρεμα που μοιάζει με vintage ταπετσαρία, κόστους 110€!

Πάμε να δηλώσουμε την απώλεια και ο reassuring κύριος βαριέται τόσο πολύ τη διαδικασία που κοιτάζει αόριστα στο βάθος όσο μας εξυπηρετεί. «Θα έμεινε στο Μιλάνο, συμβαίνει συχνά. Θα σας έρθει αύριο.», καθησυχάζει. «Ναι, αλλά αν δεν έρθει, τι αποζημίωση δικαιούμαι;» ρωτάει ομοιοπαθούσα καλοστεκούμενη κυρία. Ο υπάλληλος αποφεύγει να της απαντήσει κι εμείς της ψιθυρίζουμε το deal: 300€. «300€!» φωνάζει αυτή, «εγώ έχω μέσα πράγματα δεκαπλάσιας αξίας». Σιγά μαντάμ, εμάς η βαλίτσα μόνο κάνει τόσο, αφήστε που χάσαμε και τα μπαγκάζια μας που είχαν μέσα τα ναρκωτικά και αυτά που είχαν μέσα τα όπλα, το κανιβαλίζουμε εμείς, αλλά τουλάχιστον δε χάθηκε το τρόλεϋ με τη Μόνα Λίζα-που δε μπορείς να πεις, είναι ανεκτίμητης αξίας! Αλλά, εκεί ξαφνικά θυμάμαι ότι μέσα στη βαλίτσα έχω βάλει και τα γυαλιά ηλίου - ποιος μα ποιος βάζει τα γυαλιά ηλίου μέσα στη βαλίτσα; αυτός που δε θα τα χρειαστεί γιατί η πτήση είναι βραδινή- που κοστίζουν ούτε λίγο ούτε πολύ όσο η αποζημίωση και αρχίζει να με πιάνει κρύος ιδρώτας.

Είμαστε έτοιμοι να φύγουμε !πανάλαφροι! και αναλύουμε το θέμα:
Πρώτον, πώς χάνονται οι βαλίτσες; (ανθρώπινο λάθος, στατιστική βεβαιότητα ή όπως θα μπορούσε να έχει πει ο Κοέλιο, όταν δε θες με τίποτα να σου συμβεί κάτι, όλο το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον σου;)
Δεύτερον, που πηγαίνουν οι βαλίτσες όταν χάνονται;
Και τρίτον, γιατί στεναχωριόμαστε; It’s just stuff –ναι κάποια αναντικατάστατα, κάποια ακριβά, αλλά just stuff u know. You can do without.
Περίπου, γιατί εκεί συνειδητοποιώ ότι έχω χάσει μαζί και ένα ολόκληρο νεσεσέρ με ένα μικρό θησαυρό καλλυντικών: πούδρες και ρουζ, κραγιόν και σκιές, γνωστών brands (gloss και εικοσάευρω δηλαδή) και ένα δάκρυ είναι έτοιμο να κυλήσει στα αποστειρωμένα μάρμαρα του Ελ. Βενιζέλος.

Αξίζει τελικά να ξοδεύεις τόσα χρήματα για κάτι που μπορεί να χαθεί τόσο απλά; αναρωτήθηκα δυνατά.
"Ε, όχι! Δε μπορεί να το λες εσύ αυτό το πράγμα!!" φώναξαν οι φίλοι μου.
Και, όμως το είπα. Ήμουν τόσο απελπισμένη...
(Η βαλίτσα έφτασε δυο μέρες μετά στο σπίτι. Είχε μείνει στο Μιλάνο. Είναι κι αυτή μια fashionista….)

11 fashion statements :

Anonymous said...

Ω....θεε μου! Ελεος!

leila said...

πάλι καλά που έφτασε η βαλίτσα..

Anonymous said...

Αλήθεια η βαλίτσα τι μάρκα ήταν; Διότι αν ήταν LV ή MCM ή οτι άλλο....και δεν την έβρισκες ποτέ, θα είχες σίγουρα θέμα!!!

Anonymous said...

Αυτό που θυμάμαι εγώ με πόνο ψυχής δεν το έχασα, αλλά είχε βγει συλλεκτική έκδοση κάποτε και μετά ...πάει! Μια κασετίνα με λιπγκλος.

Ερμμμ με το πρόσφατο αφιέρωμα μόδας του JANE τι θα γίνει δε θα παρουσιαστεί? 8)

Anonymous said...

Τελικά θα πει κάποιος τι μάρκα ήταν η εν λόγω βαλίτσα; Εχει σημασία....

κανείς περιέργως δεν αναρωτιέται ποια εταιρεία έχασε τις βαλίτσες...

αλλά anyway...
@ anonymous (νούμερο 1): γιατί έλεος; δεν ήταν αρκετά ρηχό το κείμενο για τα γούστα σου;
@ leila: πάλι καλά επίσης που δε χάθηκε στο πήγαινε. ουφ!

@ anonymous (νούμερο 2): η βαλίτσα ήταν απλώς μια kipling.

@citronella: o νόμος του μέρφυ ισχύει και στο shopping: ό,τι βρεις & ερωτευτείς, πρέπει να το αγοράσεις αμέσως. όταν ξαναγυρίσεις, δε θα υπάρχει πια

@cheaplog: δεν πιστεύουμε στην αληθινή ομορφιά. μόνο στη ρετουσαρισμένη

@ anonymous (νούμερο 3): σημασία έχει ότι εμείς συμπεριφερόμασταν σα να ήταν η βαλίτσα της ίδιας της coco. στον υπάλληλο δεν έκανε διαφορά.

Anonymous said...

Αχ, αγαπητό μου glitter....είδες; Το δημοσιογραφικό δαιμόνιο δεν υπάρχει στην blogοσφαιρα!

kat.

Anonymous said...

από το μιλάνο δεν είπες οτι γύρναγες; άρα..

oni said...

Eytyxws! Eytyxws! (to lew kai ftynw ton korfo mou - how chic!) Den exw xasei pote balitsa. An mou synebaine 8a eixa stafidiasei apo to klamma pou 8a rixna. Kala gia th sygkekrimenh etaireia to akouw syxna... Oi balitses ana ton kosmo ksemenoun loipon Milano gia na pswnisoun mones tous sou leei.

Window Shopping

Blogger Template by Clairvo modified by ShoppingTherapy | Social Media Icons