Μισώ τις καθημερινές, το ξυπνητήρι που χτυπάει και το πρωινό ξύπνημα. Ο μόνος τρόπος για να γλιτώνω πολύτιμο χρόνο κάθε πρωί;
Αποφασίζω και βγάζω από τη ντουλάπα από το προηγούμενο βράδυ αυτά που θα φορέσω την επομένη –από το πουλόβερ μέχρι τα σκουλαρίκια.
Οκ, ξέρω ότι αυτό ακούγεται ψυχαναγκαστικό, γιατί μπορεί να ξυπνήσω το πρωί με τόσα νεύρα (highly probable) και να θέλω να φορέσω το μαύρο “same shit, different day” t-shirt μου ή να αποκοιμήθηκα με την τέταρτη σεζόν του Sex & The City και να έχω μια ακατανίκητη επιθυμία να ξεθάψω όλα τα 80’s strapless μπλουζάκια από τη ντουλάπα. Ή ακόμα χειρότερα να έχω αποφασίσει να βάλω τις καινούριες υφασμάτινες μπαλαρίνες μου και έξω να ρίχνει καρεκλοπόδαρα.

Αν εξαιρέσεις αυτές τις περιπτώσεις, σε όλες τις υπόλοιπες, έχοντας, όχι μόνο αποφασίσει ακριβώς τι θα βάλω την επόμενη μέρα, αλλά έχοντας βγάλει και όλα τα κομμάτια του ensemble (και όταν λέμε όλα, εννοούμε όλα), έχω αυτομάτως κερδίσει χρόνο από το ψάξιμο και το αναπόφευκτο ανακάτωμα της ντουλάπας, που ποτέ δεν είναι όσο τακτοποιημένη θα ήθελα. Επιπλέον, γλιτώνω από κρίσεις της τελευταίας στιγμής («δε το πιστεύω! αυτό το πουκάμισο θέλει σιδέρωμα.»). Εννοείται, ότι δεν αφήνω εκτός του project παπούτσια, αξεσουάρ και τσάντα (που όταν αποφασίζω να την αλλάξω τελευταία στιγμή, όλο κάτι σημαντικό ξεχνάω να μεταφέρω από τη προηγούμενη). Ακόμα παραπέρα, ξέρω και τι χρώματα μακιγιάζ θα χρησιμοποιήσω και δε ψάχνω το μικροσκοπικό κουτάκι από εκείνη την ιριδίζουσα ροζ-χρυσαφί σκιά, ενώ ακόμα κουτουλάω στις πόρτες (not a morning person).

Ίσως να μην ακούγεται σπουδαίο, αλλά ο χρόνος που γλιτώνω είναι αρκετός για 1)να κοιμηθώ ένα τεταρτάκι παραπάνω (που ως γνωστόν ο ύπνος κάνει καλό στο δέρμα), 2)να πιω τον καφέ μου -φίλτρου butterscotch με λίγο γάλα- χωρίς άγχος (που ως γνωστόν φτιάχνει τη διάθεση) και 3) να φτάσω εγκαίρως στη δουλειά, ώστε να μη με απολύσουν (που ως γνωστόν κάνει καλό στο λογαριασμό της πιστωτικής).
Και παρόλα αυτά, ποτέ δε προλαβαίνω να φορέσω τα σκουλαρίκια μου. Ναι, είμαι εκείνη που τα φοράει στο μετρό!