Μπαίνω στο μετρό και wtf, αυτή τη φορά αντί να κατέβω στο σύνταγμα, πρέπει να πάω μέχρι κεραμικό, καθότι στην Τεχνόπολη στο Γκάζι μετακόμισε φέτος η όγδοη κατά σειρά Ελληνική Εβδομάδα Μόδας
– δε καταλαβαίνω γιατί, μια χαρά ήταν στο Ζάππειο! Αν οι νεοϋρκέζοι έχουν το Bryant Park, εμείς έχουμε τον Εθνικό Κήπο, είναι το μοναδικό spot που πραγματικά μπορεί να είναι elegant να βλέπεις τα μοντέλα να τρέχουν στο περιστύλιο και εμένα να κουτουλάω μεθυσμένη στις κολώνες, και όλο αυτό το ντεκόρ σε έκανε να θες να φωνάξεις «δεν έχουμε μόνο κούκλες μοντέλα, δεν έχουμε μόνο γ@μ@τους σχεδιαστές, έχουμε και μια Ακρόπολη και μια ιστορία, χα! in your face Marc Jacobs!», την ίδια ώρα που με έπιανε μια έμπνευση και ήθελα να γράψω στο blog για την «καλλίπυγο Εβελίνα Παπαντωνίου» και «την αιθέρια αύρα των αρχαιοελληνικών πλισέ».
Τώρα αν κυκλοφορώ τρεκλίζοντας στο Γκάζι, το πιο πιθανό είναι να με περάσουν απ΄αυτούς που παίρνουν μπίρες από το περίπτερο και κάθονται απέναντι από το πεζουλάκι του Hoxton να τις πιουν, ενώ anyway, τώρα που ξεπεράσαμε το Γκάζι ακόμα και εμείς τα αμετανόητα παιδιά της πόλης, τώρα το ανακαλύπτουν οι άλλοι ως the trendy place to be? Me yawns.
– δε καταλαβαίνω γιατί, μια χαρά ήταν στο Ζάππειο! Αν οι νεοϋρκέζοι έχουν το Bryant Park, εμείς έχουμε τον Εθνικό Κήπο, είναι το μοναδικό spot που πραγματικά μπορεί να είναι elegant να βλέπεις τα μοντέλα να τρέχουν στο περιστύλιο και εμένα να κουτουλάω μεθυσμένη στις κολώνες, και όλο αυτό το ντεκόρ σε έκανε να θες να φωνάξεις «δεν έχουμε μόνο κούκλες μοντέλα, δεν έχουμε μόνο γ@μ@τους σχεδιαστές, έχουμε και μια Ακρόπολη και μια ιστορία, χα! in your face Marc Jacobs!», την ίδια ώρα που με έπιανε μια έμπνευση και ήθελα να γράψω στο blog για την «καλλίπυγο Εβελίνα Παπαντωνίου» και «την αιθέρια αύρα των αρχαιοελληνικών πλισέ».
Τώρα αν κυκλοφορώ τρεκλίζοντας στο Γκάζι, το πιο πιθανό είναι να με περάσουν απ΄αυτούς που παίρνουν μπίρες από το περίπτερο και κάθονται απέναντι από το πεζουλάκι του Hoxton να τις πιουν, ενώ anyway, τώρα που ξεπεράσαμε το Γκάζι ακόμα και εμείς τα αμετανόητα παιδιά της πόλης, τώρα το ανακαλύπτουν οι άλλοι ως the trendy place to be? Me yawns.
Still, παραδέχομαι ότι ο χώρος είναι λιγότερο σνομπ, ως εκ τούτου πιο ταιριαστός με την φετινή επιθυμία των διοργανωτών να «ανοίξουν τις πόρτες στο κοινό», κάνοντας το όλο thing πιο προσιτό –ό,τι κι αν σημαίνει αυτό- και αναμφίβολα η Τεχνόπολη ενδείκνυται για αυτό το street party feeling με τα installations και τα happenings, που συμπληρώνουν φέτος την ελληνική εβδομάδα μόδας. Δεν ενδείκνυται όμως για τακούνια όλο αυτό το πλακόστρωτο. Πήγαινε η fashionista με τη δωδεκάποντη τη γόβα-κόσμημα τη miu miu (περσινή –μη νομίζεις) και αγωνιούσες: τώρα θα γυρίσει τον αστράγαλο, τώρα δε θα τον γυρίσει τον αστράγαλο.
Εν τω μεταξύ, εμένα αυτό το πόστερ με την πολύχρωμη σημαία, πιο πολύ μου θυμίζει τη σημαία-rainbow (if you know what I mean), αλλά heck, στο Γκάζι είμαστε!
Εν τω μεταξύ, εμένα αυτό το πόστερ με την πολύχρωμη σημαία, πιο πολύ μου θυμίζει τη σημαία-rainbow (if you know what I mean), αλλά heck, στο Γκάζι είμαστε!
Anyway, στις 8 ήταν προγραμματισμένο το show του Μιχάλη Ασλάνη και είμαι εκεί ακριβώς στην ώρα μου. Μπαίνω στο catwalk A, ένα κτίριο τύπου αποθήκη (σ΄αυτό πρέπει να είχα κάνει χάλια το στομάχι μου από τις μπόμπες στο πάρτυ της Eurovision) και αυτόματα μετανιώνω για όλα όσα έχω σούρει στην τέντα. Ο χώρος απλώς ΔΕΝ. Ο σχεδιαστής ωστόσο προσπάθησε κάτι πρωτότυπο, μια παρουσίαση περισσότερο installation και λιγότερο (πολύυυυ λιγότερο catwalk), γεγονός που εκτιμώ (ένας σχεδιαστής του μεγέθους του Μιχάλη Ασλάνη, κλασσικός με το δικό του κοινό να προσπαθεί για το διαφορετικό και το μοντέρνο, σημαίνει ότι είναι ένας πραγματικός designer, δηλαδή επηρεάζεται και επηρεάζει την εποχή του), αλλά προσωπικά, λόγω κακών συγκυριών δε με βοήθησε.
Αναλυτικά: οι τοίχοι ήταν στολισμένοι με αυτοσχέδια κολάζ (πόσες εργατο-ώρες χρειάστηκαν για να γίνουν?) γεμάτα φωτογραφίες από μοντέλα με ρούχα του οίκου, ακόμα και 20ετίας και με μυριάδες κρυσταλλάκια να τις στολίζουν ~κάτι μεταξύ χαριτωμένου project παιδικού σταθμού και μεξικάνικου shrine στην Παναγία~ στη μέση manikins με νυφικά του σχεδιαστή και πουθενά πασαρέλα και καρέκλες.
Αναλυτικά: οι τοίχοι ήταν στολισμένοι με αυτοσχέδια κολάζ (πόσες εργατο-ώρες χρειάστηκαν για να γίνουν?) γεμάτα φωτογραφίες από μοντέλα με ρούχα του οίκου, ακόμα και 20ετίας και με μυριάδες κρυσταλλάκια να τις στολίζουν ~κάτι μεταξύ χαριτωμένου project παιδικού σταθμού και μεξικάνικου shrine στην Παναγία~ στη μέση manikins με νυφικά του σχεδιαστή και πουθενά πασαρέλα και καρέκλες.
Μπροστά μια μικρή εξέδρα, όπου τα μοντέλα έβγαιναν, πόζαραν χαμογελώντας και εγώ δεν έβλεπα τίποτα. Είχαν μαζευτεί βλέπετε οι φωτογράφοι –που όσο να ναι ένα μπόι το έχουνε και οι γονείς και φίλοι των μοντέλων –που όσο να ναι μια αγωνία την έχουνε και εγώ στεκόμουν πίσω και έβλεπα μόνο κεφάλια. Μα τη Chanel, στη συναυλία της Madonna, καλύτερα έβλεπα. Προσπάθησα να στριμωχτώ λιγάκι, μα αντιλαμβάνεσθε, δεν είναι σικ να σπρώχνεις. Εβδομάδα μόδας είναι και όχι καθαρή Δευτέρα με τον Ψωμιάδη να μοιράζει λαγάνες. Μιας και από πίσω όμως έπαιζε τις Θαλασσιές τις Χάντρες και στο καπάκι Satisfaction των Stones και μιας και τα μοντέλα φορούσαν κορδέλες στα μαλλιά, υπέθεσα πως το θέμα ήταν αναβίωση των 70’s, παιδιά των λουλουδιών και έκρηξη χρωμάτων.
Επειδή στο τέλος η ζέστη και η ορθοστασία εξανάγκασαν πολλούς να αποχωρήσουν πριν τη λήξη, χώθηκα κι εγώ λίγο καλύτερα και αντίκρισα μαύρα φορέματα για τις γυναίκες και μαύρα γιλέκα για τους άνδρες με απίστευτα στολίδια, λαμπερά πετραδάκια και τεράστιες παγιέτες και κάπου εκεί η επίδειξη τέλειωσε με ένα πανέμορφο νυφικό και το σχεδιαστή με τα μοντέλα του να περνούν ανάμεσα στον κόσμο. Να το πω? Θα το πω! Εμένα μου άρεσε ο κλασσικός Ασλάνης. Είχε μια πασαρέλα ένα χιλιόμετρο. Και έβγαιναν τα μοντέλα (όλες οι ελληνίδες κούκλες) και περπατούσαν. Και περπατούσαν. Και περπατούσαν. Κι εγώ τα θαύμαζα. Πείτε με συντηρητική. Αλλά το σημερινό show δεν το ευχαριστήθηκα. Και πολύ βασικό –δεν είδα τα ρούχα!
Βγαίνοντας έξω, ο κόσμος είχε αρχίσει να μαζεύεται για το opening ceremony. Αλλά seriously, δε θα γκρινιάξω για όλη αυτή τη πλαστικούρα? (υπόσχομαι φωτο από τις ροζ πλαστικές καρέκλες του fashion stage στον εξωτερικό χώρο). Pas chic!
4 fashion statements :
Ήπιες τα θεϊκά κοκτέιλ τύπου κοσμοπόλιταν σερβιρισμένα στα μίνι πλαστικά martini glasses? Επίσης πήγες να δεις τις εκθέσεις? Θέλω να ακούσω την γνώμη σου για την UN-DRESS CODE, που είναι εργασίες φοιτητών της σχολής μου. Θα ξαναέρθεις από Τεχνόπολη ή τίμησες μόνο τον Μιχαλάκη σήμερα?
εννοείται θα ξανακατέβω και υπόσχομαι να δω τις εκθέσεις που δεν πρόλαβα να δω σήμερα.
χαχα, κοσμοπόλιταν ήταν αυτό? το πέρασα για κονιάκ και προσπέρασα! έψαχνα να βρω τη σμιρνόφ νορθ...
που μπορούμε να βρούμε καμια προσκλησούλα?
αν έχεις κονέ από τους χορηγούς (πχ vodafone), φίλους σε περιοδικά (πχ Look), αν έχεις επισκεφθεί ποτέ ατελιέ σχεδιαστή κι έχεις αφήσει τα στοιχεία σου ή αν έχεις όρεξη κατεβαίνεις χωρίς πρόσκληση και χαζολογείς στα περίπτερα, τις εκθέσεις κλπ. ειδικά φέτος που έχει open air installations και προβολές σε οθόνες.
Post a Comment