Έχω ένα vision: ξεκινάει λέει η ελληνική εβδομάδα μόδας και για 7 ημέρες σε όλες τις πασαρέλες παρουσιάζονται collection του Βασίλη Ζούλια. Γιατί συγκεκριμένα αυτές? Γιατί είναι γλυκά νοσταλγικές και ταυτοχρόνως τόσο της εποχής τους, είναι υπεράνω trends και ταυτοχρόνως trend από μόνες τους, είναι αναγνωρίσιμα μοναδικές και ταυτοχρόνως τόσο οικίες. Αλλά oh well, το show είναι μόνο ένα και προσπαθώ να μη το χάνω, ξεκινώντας με τη προσωπική μου ιεροτελεστία (να βγάλω το μαντήλι mrs Tependris by Kakanias από το κουτί του, γιατί ήρθε η ώρα του να το φορέσω) και να μη ξεχάσω τα γυαλιά ηλίου, γιατί πάντα το 'πάρτυ' ξεκινάει νωρίς.
Σήμερα, καθώς η κίνηση ήταν εξωφρενική (έκανα πολύ περισσότερη ώρα obviously να φτάσω στο Γκάζι από όσο κράτησε η ίδια η επίδειξη) ένιωσα ανακούφιση που κατάφερα να είμαι εκεί μόνο με μια εικοσάλεπτη καθυστέρηση, γεγονός που σήμαινε ότι μέχρι να γνωριστώ με τις γιαγιάδες δίπλα μου, θα ξεκινούσε και το show (άλλο cult classic, οι γιαγιάδες που κατεβαίνουν στολισμένες και καλοντυμένες με τύπου Chanel σακάκια και λαμπερές καρφίτσες και μετά αρχίζουν τις ερωτήσεις α-τα ρούχα που θα δούμε είναι για χειμώνα ή για καλοκαίρι β-που έχει ατελιέ ο σχεδιαστής? γ-πόσο κοστίζουν τα ρούχα του? και δ-πόσα χρήματα βγάζει ο δήμος Αθηναίων από την εβδομάδα μόδας?).
Anyway το show ξεκινά και το κοινό για άλλη μια σεζόν χαμογελάει. Το θέμα φέτος ήταν “Pool Side”, αλλά μη σκέφτεστε lounge 00's πισίνες με μουσική café del mar. Think κοσμικές πισίνες στα resort, όπου μαζεύονταν το διεθνές jet set προηγούμενων δεκαετιών, λουλουδάτα σκουφάκια και μπλαζέ διασκέδαση.
Σήμερα, καθώς η κίνηση ήταν εξωφρενική (έκανα πολύ περισσότερη ώρα obviously να φτάσω στο Γκάζι από όσο κράτησε η ίδια η επίδειξη) ένιωσα ανακούφιση που κατάφερα να είμαι εκεί μόνο με μια εικοσάλεπτη καθυστέρηση, γεγονός που σήμαινε ότι μέχρι να γνωριστώ με τις γιαγιάδες δίπλα μου, θα ξεκινούσε και το show (άλλο cult classic, οι γιαγιάδες που κατεβαίνουν στολισμένες και καλοντυμένες με τύπου Chanel σακάκια και λαμπερές καρφίτσες και μετά αρχίζουν τις ερωτήσεις α-τα ρούχα που θα δούμε είναι για χειμώνα ή για καλοκαίρι β-που έχει ατελιέ ο σχεδιαστής? γ-πόσο κοστίζουν τα ρούχα του? και δ-πόσα χρήματα βγάζει ο δήμος Αθηναίων από την εβδομάδα μόδας?).
Anyway το show ξεκινά και το κοινό για άλλη μια σεζόν χαμογελάει. Το θέμα φέτος ήταν “Pool Side”, αλλά μη σκέφτεστε lounge 00's πισίνες με μουσική café del mar. Think κοσμικές πισίνες στα resort, όπου μαζεύονταν το διεθνές jet set προηγούμενων δεκαετιών, λουλουδάτα σκουφάκια και μπλαζέ διασκέδαση.
Τα υφάσματα που χρησιμοποίησε ο σχεδιαστής ήταν μεταξωτό λινό, ταφτάς και soie sauvage (άγριο μετάξι) και οι λεπτομέρειες που έκαναν τη διαφορά στα cocktail dresses (για τα οποία όπως μας ενημέρωνε το πρόγραμμα «ποτέ δεν έχεις αρκετά!») ήταν τα αγαπημένα πουά του σχεδιαστή (μικρά όμως), ο ένας ώμος έξω, ο λαιμός-χαμόγελο σα το φόρεμα που έβαλε η Ντενίση στη δεξίωση του γάμου και αναμένεται να γίνει μεγάλο hit, οι tulip skirts και οι υπερμεγέθεις φιόγκοι, τύπου Blair Waldorf meets Christian Dior.
Ο Vassilis Emmanuel Zoulias εμπνεύστηκε από τη Lilly Pulitzer, την Audrey και την Ava Gardner, ενώ υπήρχαν πάντα αυτές οι extreme και τόσο εστέτ λεπτομέρειες, που λατρεύω στα show του σχεδιαστή, όπως ένα σακάκι από γνήσιο 60’s ύφασμα φτιαγμένο από μαθητές του Andy Warhol και ένα φόρεμα ,το μεταξωτό μπούστο του οποίου, απεικόνιζε την σνομπ mrs Tependris. Έλειπαν οι τσάντες-that-make-me-drool, ενώ τα τεράστια soft σκουλαρίκια από το ίδιο pattern με τα ρούχα, ήταν της Maria Mastori.
Βέβαια, εγώ τόσα χρόνια μετά και δεν έχω αξιωθεί ακόμα, όχι να αγοράσω μια φωτογραφική της προκοπής, αλλά ούτε καν να δανειστώ μία και ευτυχώς που πάντα τα μοντέλα ποζάρουν για μια αναμνηστική όλα μαζί, αλλιώς δε θα είχα ούτε μια φωτογραφία να θυμάμαι τι είδα.
Μετά το show χαζολόγησα λίγο τριγύρω και σε installation από αυτά που δεν καταλαβαίνω (βέβαια εγώ δεν καταλαβαίνω γενικά την τέχνη, τους άνδρες που φοβούνται τη δέσμευση και τη μανία με τα κουλούρια θεσσαλονίκης, οπότε μπορείς να πεις πως generally είμαι ανίδεη) που μου θύμισε μια φορά στη Μαδρίτη όπου το έκθεμα ήταν ένας πάγκος αποδυτήριου γεμάτος βρώμικες πετσέτες. Ewwwww! Δηλαδή ο καλλιτέχνης έφερε τις βρώμικες πετσέτες και τις ονόμασε τέχνη, ενώ εγώ αν τις αφήσω σπίτι μου, αυτός είναι ικανός λόγος να έρθει το υγειονομικό και να μου κλείσει το μαγαζάκι και η πρόνοια να μου πάρει την επιμέλεια των stuffed animals. Αλλά ξέφυγα από το θέμα μου.
Το οποίο είναι, ναι τριγύρω στην Τεχνόπολη υπάρχουν γενικά διάφορα πράγματα να δεις, όπως η έκθεση UN/DRESS_CODE από εργασίες φοιτητών του τμήματος Αρχιτεκτόνων του παν/μιου Θεσσαλίας (εγώ έδωσα το δικό μου βραβείο στο ζεύγος Ken-Barbie, γιατί έχω ένα προσωπικό φετίχ με τους γυμνούς Ken -τους χρησιμοποιώ ως βιβλιοστάτες) και όταν πια άρχισα να αποκτώ κόμπλεξ κατωτερότητας βλέποντας τα ΠΑΝύψηλα και ΠΑΝαδύνατα μοντέλα, να κυκλοφορούν με τεράστιες πλατφόρμες χωρίς να γκρεμοτσακίζονται στο πλακόστρωτο, αποφάσισα πως είχε έρθει η ώρα να φύγω και για σήμερα.
1 fashion statements :
Στα workshop σήμερα είχε άλλου τύπου show: Άνδρες μοντέλα που έψαχναν ενα casting έκαναν παρέλαση μπροστά από τα κουρασμένα μας μάτια. Μόνο που δεν σηκώσαμε αυτοσχέδια καρτελάκια με βαθμολογίες. Μετά βέβαια αποφασίσαμε ομοφώνως να τους βγάλουμε χαζούς και ψώνια, μπας και καταφέρουμε να ξανασυγκεντρωθούμε στα project μας.
Post a Comment