Μετά τη θετική ανταπόκριση που είχε το πρώτο post του project "Οι ντουλάπες είναι γεμάτες αναμνήσεις", πήγα στο πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο που σας έλεγα ότι ψάχναμε μαζί το νυφικό της και της λέω:
-Καλά, έχω ένα σορτς από όταν παντρεύτηκες!
-Καλά, απαντάει αυτή, εγώ έχω ένα σορτς από όταν ήμουν φοιτήτρια, ενώ από όταν παντρεύτηκα έχω ένα παιδί, οπότε όπως και να το πάρεις σε κερδίζω!
Παρόλα αυτά, δεν πτοήθηκα και συνεχίζω. Σε αυτό το outfit – ωδή στο μοβ, φοράω t-shirt (2009) και τσάντα (2009) Marc by Marc Jacobs, shorts Zara (2010), ρολόι Juicy Couture (2009), περικάρπιο Longchamp (2009) και Converse all-star (2012).
Το φόρεσα για να στηθώ στην ουρά για εισιτήρια για τις Νύχτες Πρεμιέρας, παρασυρόμενη από τη συνήθεια τόσων ετών, καθώς η ενέργειά μου αυτή την εποχή, δε φτάνει και για φεστιβάλ.
Anyway, αυτή η μπλούζα, που όταν τη φοράω γίνομαι ιδιαίτερα δημοφιλής σε παιδάκια 5-7 ετών, στα οποία μαθαίνω ένα ιδιόμορφο πλανητικό σύστημα (το πλανητικό σύστημα του Marc Jacobs) είναι η απόδειξη και συνάμα υπενθύμιση γιατί δεν πρέπει να ψωνίζεις με κακή ψυχολογία.
(και αυτό είναι το πρώτο πάθημα που μου έγινε μάθημα)
Είναι βέβαιο πως θα ξοδευτείς αναίτια σε υπερκοστολογημένα ρούχα. Και η κακή ψυχολογία φεύγει, το χρέος στην πιστωτική, όμως, όχι !
Την αγόρασα (διαβάστε εδώ μαζί με τι άλλο) μετά από μια από αυτές τις μέρες στη δουλειά που νιώθεις πως θα εκραγεί το σύμπαν, αλλιώς θα το ανατινάξεις μόνος σου κι ας είσαι μες τη μέση, μπας και γλιτώσεις.
Το αστείο (ή τραγικό) είναι ότι σήμερα δεν θυμάμαι ακριβώς τι είχε συμβεί, αλλά ότι δεν έφταιγα εγώ.
Έπνιξα, λοιπόν, τον καημό μου σε ένα τισέρτ των 50 ευρώ, αντικαθιστώντας τη λογική «κανένα κομμάτι βαμβακερό ύφασμα δε δικαιούται να κοστίζει 50€», με τη λογική «αν δε μπορείς να ψωνίζεις, ποιος ο λόγος να δουλεύεις;»
Δηλαδή το κόνσεπτ είναι: πας δουλειά --> στα ψέλνουν --> πας και ψωνίζεις για να ξεπεράσεις τη στεναχώρια σου χάρη στα λεφτά που έβγαλες από τη δουλειά, εξαιτίας της οποίας είσαι τώρα ψυχολογικά χάλια!
Wicked.
Το πήρα τέλος πάντων και το φόρεσα ξανά και ξανά στοχεύοντας στην μαγική απόσβεση, μέχρι που μια μέρα βγήκε από το πλυντήριο με αδιευκρίνιστους λεκέδες σκουριάς.
Τότε είχα αναρωτηθεί πόσο κακός είναι ο Μέρφυ που ενώ μαζί πλύθηκαν πετσέτες από το Ικέα, τισέρτ των 9€ από τα H&M και φόρμες που φοράω μέσα στο σπίτι και τέλος πάντων ρούχα μικρής οικονομικής ή συναισθηματικής αξίας* οι λεκέδες εμφανίστηκαν στο μοναδικό ακριβό κομμάτι μιας πεντάκιλης πλύσης (διαβάστε εδώ το δράμα που πέρασα).
Πάω την άλλη μέρα στη δουλειά με μούτρα κατήφειας -άσχετο από το γεγονός, έτσι εμφανίζομαι συνήθως τα πρωινά στη δουλειά- και αναζητώ συμβουλές οικοκυρικής από τις πιο παλιές συναδέλφισσες (τη μαμά, που να τολμήσω να τη ρωτήσω, της έλεγα ότι κάνω αποταμίευση, αντί να ψωνίζω, αλλά ήρθε το μνημόνιο και με ξεμπρόστιασε), οπότε μου λέει μια:
-Ωχ κι εσύ τι το 'κανες ζήτημα, πήγαινε στη λαϊκή και πάρε ένα καινούριο.
-Μα δε το πήρα από τη λαϊκή, ούτε για κολοκυθάκια δε πάω στη λαϊκή, αφού όλο μακαρόνια τρώω.
-Ε, καλά πήγαινε στα κινέζικα
-Μα ούτε από εκεί το πήρα, αλλά μιας και το 'φερε η κουβέντα, μήπως για αλλαγή να φτιάξω νουντλς?
-Ε, από όπου το πήρες τέλος πάντων, πήγαινε και πάρε ένα καινούριο, 3€ τα έχουν.
-Μα δε το πήρα 3€...
-Κακώς! Εγώ γι’ αυτό δεν αγοράζω ακριβά ρούχα, αν σκιστούν ή πάθουν κάτι δε κάθομαι να κλαίω, απλά τα αντικαθιστώ!
Και αυτό ήταν το δεύτερο πάθημα, που έγινε μάθημα: ποτέ μην αγοράζεις τισέρτ των 50€. Τα τισέρτ είναι οι εργάτες της γκαρνταρόμπας μας και ταλαιπωρούνται περισσότερο από τα υπόλοιπα ρούχα, άρα φθείρονται πριν την ώρα τους. Άρα δε μπορούν να θεωρηθούν επένδυση.
-«Πάρε το διαβολάκο του λεκέ» συνέστησε μια άλλη συνάδελφος, που πάντα με ρωτούσε με αγωνία αν τρώω λαχανικά, πόσες ώρες κάθομαι στο Ίντερνετ, τι ώρα ξυπνάω τα Σάββατα κλπ. για να δει αν οι δικές της κόρες ήταν φυσιολογικές.
Και όντως ο διαβολάκος, που θα έπρεπε να τον λένε άγιο, το έκανε το θαύμα του! Αλλά το πάθημα, μάθημα...
(*ότι θα ξεχάσω, δηλαδή, πως όταν βάλαμε στο πλυντήριο τον αγαπημένο μου κίτρινο φωτεινούλη - αγκαλίτσα και πήγαινα εγώ, παιδάκι 5 χρονών, και τον χαιρέταγα στο στρογγυλό τζαμάκι και αυτός σβουρλίζονταν και φαινόταν να περνάει υπέροχα σα σε water park και όταν βγήκε του είχε ξεκολλήσει το σκουφί και ήταν γλόμπος πλέον και μεταφορικά και κυριολεκτικά ;!)
Στα υπόλοιπα του casual αυτού outfit:
το τζιν σορτς από το Zara είναι κάτι σαν δεύτερο δέρμα μου κάθε καλοκαίρι. Η ιστορία με αυτό είναι πως αφού το αγόρασα, πήγα σπίτι, έκοψα τις ταμπέλες του, το έβαλα για πλύσιμο, το άπλωσα και όταν πήγα πλέον να το μαζέψω, διαπίστωσα ότι η μία από τις πίσω τσέπες ήταν σκισμένη –υποθέτω ήταν έτσι από το κατάστημα όταν το πήρα και φυσικά τώρα δεν αλλάζονταν.
Μικρό το κακό, βέβαια, πήρα ένα κοπίδι και τη χάραξα λίγο περισσότερο για να φαίνεται ότι είναι επίτηδες και όλα καλά.
Ωστόσο πήρα το τρίτο μάθημά μου, πάντα όταν αγοράζεις κάτι και προτού πάς στο ταμείο, ψαξ’το μπρος - πίσω, μέσα - έξω και παντού για τρύπες, ξηλωμένες ραφές, κλπ για αποφυγή δυσάρεστων εκπλήξεων.
Η τσάντα από την άλλη (διαβάστε εδώ τη μικρή ιστορία πίσω από την απόκτησή της) σε αντίθεση με τα τισέρτ, είναι η επιβεβαίωση πως αν έχετε περιθώριο οικονομικό για μια ακριβή αγορά, τότε επενδύστε σε μια τσάντα!
Αν είναι καλής ποιότητας, από μαλακό ή/και ελαφρύ δέρμα, στο κατάλληλο μέγεθος και σχήμα για να καλύπτει τις καθημερινές ανάγκες και σε ένα χρώμα που ταιριάζει με όλα, ποτέ δε θα βγει εκτός μόδας, θα βολεύει, θα κάνει απόσβεση και θα αναβαθμίζει κάθε every day σύνολο.
Το ίδιο ισχύει και με τα αξεσουάρ. Τα συγκεκριμένα αυτού του outfit, το ρολόι και το περικάρπιο δηλαδή, (μπορείτε να τα δείτε καλύτερα σε αυτό το post) αγοράστηκαν στις εκπτώσεις και επανέρχομαι σε αυτά κάθε φθινόπωρο, καθώς παραμένουν σε άριστη κατάσταση, κάτι που δε μπορώ να πω για τα αμέτρητα βραχιολάκια από χάντρες, νήμα ή πλεξιγκλάς που αγοράζω τα καλοκαίρια και μέχρι το Σεπτέμβρη έχουν διαλυθεί.
Τα all-star είναι το μόνο καινούριο (λιγότερο από 1.5 χρόνο) σε αυτό το look, είναι μοναδικά και τη διαδικασία δημιουργίας τους μπορείτε να τη δείτε εδώ.
Αυτό ήταν το δεύτερο outfit του project, για μια μέρα στην Αθήνα. Εσείς όταν κατεβαίνετε για δουλειές στο κέντρο, τι προτιμάτε να φοράτε, ειδικά αν η βόλτα θα έχει περπάτημα; Πόσο μεγάλες τσάντες σας βολεύουν για τις καθημερινές σας εμφανίσεις; Και κυρίως, τι χρώμα ήταν ο δικός σας αγκαλίτσας;
18 fashion statements :
αυτή η σειρά ποστ μ' αρέσει όλο και περισσότερο!
συν ο συνδυασμός "ακριβή τσάντα" και "πάνινο παπούτσι" και το loose σορτσάκι ενω παντού το βλέπω σε στενή εκδοχή που για να πω την αλήθεια δεν μ'αρέσει τόσο.
τωρα πια πιστευω πως μονο σε τσάντα και παπούτσια αξίζει να ξοδέψει κανεις. όλα τ' αλλα ειναι αναλώσιμα. άσχετα αν δεν ξοδεύω τπτ πια :)
όσο για τις δουλειές και το περπάτημα, το καλοκαίρι τίποτα δεν με βολεύει όσο οι απλές πλαστικές σαγιονάρες αλλά όταν κρυώνει ο καιρος all star ή nike τρεξίματος (κυριολεκτικά).
καλή συνέχεια
Lucia
thank you!
για παπούτσια, δεν έχω καταλήξει ακόμα, εγώ είμαι κάπου ανάμεσα μάλλον. δλδ πολύ φθηνά (πχ μπαλαρίνες 10ε από το sfera) με έχουν χτυπήσει τόσο πολύ, που δεν ξαναφορέθηκαν, τσάμπα κι αυτά τα 10ε, αλλά και ακριβά, που λυπάμαι να τα φορέσω για να μη φθαρούν, οπότε επίσης άκυρη η αγορά τους. οπότε κάτι ποιοτικό για να προστατεύσουμε τα πόδια μας που ταλαιπωρούνται, που προσπαθώ να βρω σε μια ενδιάμεση τιμή.
Αν και μου αρέσουν κάποιες ακριβές τσάντες δεν νομίζω να αγόραζα ποτέ γιατι βαριέμαι εύκολα και νομίζω πως κάποια στιγμή θα κατέληγε σε μια σκοτεινή γωνία στην ντουλάπα μου, αν και συμφωνώ στο ότι αναβαθμίζουν ακομα και το πιο casual σύνολο. Αυτό με ελλατωματικο που να το πλύνω πριν το δω μου έχει τύχει και εμένα, το επέστρεψα όμως (Zara) και δεν μου είπαν τίποτα.
O δικός μου πάντως ήταν ένας γαλάζιος Φωτεινούλης. Αυτό με την τσάντα είναι σωστό,αν και εγώ όταν λέω ακριβή τσάντα δεν εννοώ πάνω από 50-80 Ε(κι αυτή την παλικαριά μόνο μια φορά την έκανα και με βγάζει ασπροπρόσωπη ακόμα...).Το θέμα του παπουτσιού είναι πολυσύνθετο πάντως και με βασανίζει κι εμένα ειδικά τις μεταβατικές εποχές όπως τώρα!
@ScrapgalGR
αυτό φοβόμουν κι εγώ, ότι θα τη βαριόμουν, ωστόσο την αφήνω κανά δυο μήνες στη ντουλάπα και μετά ξανά στο καθημερινό αγώνα, καθώς είναι απλή και κλασσική, οπότε είναι σα ξανα-ανακαλύπτω κάθε φορά αυτά της τα στοιχεία
@Δέσποινα
παλιά θυμάμαι αγόραζα από Accessorize, ξέρεις αυτές με τις φούντες, τα πουά, κλπ από την πιο fun σειρά. καμία τσάντα δεν είχε κρατήσει πάνω από μια σεζόν (δλδ 6 μήνες) και δεν ήταν τόσο φθηνές. οπότε βασικά προτείνω μια καλή ποιοτικώς δερμάτινη απλή τσάντα.
όσον αφορά για τα παπούτσια, στις μεταβατικές εποχές, δεν έχει βρεθεί λύση...
Ειχα κι εγώ φωτεινούλη και έχω φάει τον τόπο να τον ξετρυπώσω και τπτ!έχει μεσολαβήσει και μια μετακομιση βέβαια οπότε κυριολεκτικά ψάχνω ...φωτεινούλη στα άχυρα!Λοιπόν έχω και εγώ μια παρόμοια Marc (άλλο κόψιμο και χρώμα ροζ-μωβ) καιενώ την λατρεύω γρατζουνίζεται πανεύκολα!Μέχρι και με τα νύχια μου όταν πάω να την πιάσω!Ψάχνω κάποιον για καθάρισμα-βάψιμο, αλλά επειδή αντέχει ακόμα δεν το ρισκάρω!Επίσης για την marc δεν έχω ακούσει ποτέ ηλίθια σχόλια τύπου "αααα έδωσες ένα νοίκι για μια τσάντα" σε αντίθεση με μια louis vuitton που έχω...αυτά τα ολίγα!
(εμένα τον φύλαξε η μαμά μου)
γιατί γρατσουνίζεται η τσάντα; μήπως απλώς είναι τα φυσιολογικά σπασίματα που κάνει το δέρμα, αλλά σου φαίνονται έντονα λόγω χρώματος; για αρχή πάντως μπορείς να τη καθαρίσεις με ένα γαλάκτωμα προσώπου ή ακόμα καλύτερα ένα προϊόν καθαρισμού από τον τσαγκάρη, αν και φαντάζομαι ότι αυτά θα τα χεις κάνει ήδη
το 2009 ήταν μια καλή χρονιά για το shopping Και αυτό φαίνεται στο ποστ σου :D.
για τα παπούτσια έχω και εγώ καταλήξει στο δικό σου συμπέρασμα. στα μόνο νομίζω που αξίζει να επενδύσεις είναι τα κοσμήματα-αξεσουάρ και ίσως οι τσάντες.
Εγώ σε τσάντες επενδύω και δεν μ έχουν απογοητεύσει ακόμα παρόλο που τις παραφορτώνω με σημειώσεις και βιβλία. Μία κλασική δεν τη βαριέσαι ποτέ αλλά και σπάνια οι "τύπου δερμάτινες" δεν φαίνονται σαφώς λιγότερο καλής ποιότητας.
Στα παπούτσια που φοράω κάθε μέρα πάλι,όχι τόσο πια.Είχα πάρει κάτι tory burch μπαλαρίνες,μου άρεσαν τόσο που της φορούσα σχεδόν κάθε μέρα για ένα διάστημα,"ταλαιπωρήθηκαν" τόσο γρήγορα..χίλιες φορές κάτι που δεν θα με νοιάζει αν θα με πατήσει ο άσχετος στο τρένο το πρωί.
@evi
χαχαχα, πόσο δίκιο!
εντάξει, βέβαια είναι που ότι αγοράστηκε περίπου τότε ταιριάζει τέλεια στη λογική του πρότζεκτ, ενώ παραμένει σε άριστη κατάσταση αφού είναι μόλις 3ετίας
@Geo Skev
ναι, αυτό γενικά με τα ακριβά πράγματα είναι θέμα, από τη μια λες να τα φορέσω να τα χαρώ, τόσα που ξόδεψα, αλλά από την άλλη έτσι φθείρονται πολύ πιο γρήγορα, ειδικά τα παπούτσια
Τα έχω αγαπήσει αυτά τα ποστ!! Κρατάω τη συμβουλή να επενδύω σε επώνυμη τσάντα και όχι σε μπλουζάκι για όοοοταν θα έχω και το ανάλογο μπάτζετ (και δε θα το τρώω σε βερνίκια γκουχου) Λαικ και για το μοβ του αουτφιτ βεβαίως βεβαίως!
@Natalie
Τα βερνίκια μη μου τα θυμίζεις! Έχω ακόμα και Chanel, που μπορεί ποιοτικώς να μη παθαίνουν τίποτα (πχ δεν πήζουν ακόμα και μετά από χρόνια) αλλά κάνει το ένα πάνω από 20€! Δε το πιστεύω ότι έχω δώσει αυτά τα χρήματα! Φυσικά μόνο μέρα που ήμουν χάλια ψυχολογικά έχει γίνει αυτό! Τώρα όταν είμαι down γυρίζω σπίτι και παίζω παιχνίδια στον υπολογιστή για να ξεχαστώ, κόστος μηδέν
Χμ...όχι δεν τα έχω κάνει!Θα το δοκιμάσω όμως!Ίσως φαίνεται αρκετά λόγω χρώματος!Έχει φθαρεί στο χερούλι που την πιάνω(σαν να ξεφλουδίζει κάπως?),λιγάκι στον πάτο, και έχω καταφέρει κατι γρατζουνιες διάσπαρτες!Όταν τρώω σπρώξιμο στο τρένο πλεον το κύριο μέλημα μου είναι να κρατάω με τρόμο την τσάντα!Εντάξει την χρησιμοποιήσα τόσο και το αποδέχτηκα(;) ότι θα φθαρεί!
Μ΄αρέσουν όλα αυτά που μας λες για τα ρούχα σου! Όοοολα αυτά επίσης που λες για τον αν θα πρέπει να ξοδεύεις ή όχι τα χρήματα που κερδίZεις στη δουλειά σου, τα καταλαβαίνω απόλυτα...όσον αφορά το γεγονός με το Zara, με πετυχαίνεις σε περίεργη κατάσταση γιατι πήρα ένα μπλουZάκι με τρουκς, και μετά από 2 μέρες που το φόρεσα, έφυγα το ένα από αυτά! Πήγα, το άλλαξα και...έκπληξη! Ξαναέγινε το ίδιο με το καινούριο! Άσε, αύριο θα πάω από εκεί να Zητήσω τα χρήματά μου πίσω! Τόσα λεφτά έχουμε δώσει πια εκεί!
αχ, ναι να το πας πίσω, άμα του λείπει έστω και 1 τρουκ δε θα φοριέται!
Η ακριβή τσάντα βγάζει τα λεφτά της, έστω και αν δεν είναι τόσο κλασσική: εγώ -δίνει το edge σε κάθε σύνολο διαχρονικά. Για τα παπούτσια είναι όντως προτιμότερη η μέση οδός: από τη μία, τα πολύ φτηνά καταπονούν τα πόδια, από την άλλη δεν αξίζει να δώσεις μια περιουσία (εκτός αν μιλάμε για κλασσικές γόβες, μπαλαρίνες, μπότες ιππασίας), αφού τα παπούτσια είναι το κομμάτι που συνδεεται περισσότερο απ' όλα τα στοιχεία της γκαρνταρόμπας με συγκεκριμένη εποχή και φωνάζουν "ντεμοντέ" από μακριά
μου αρεσε πολυ η τσαντα σου και το Τshirt σου,εκφραζει τον παλιμπαιδισμο μου.
Πως γινεται και τα ρουχα που αγαπω και κοστιζουν λιγο παραπανω να χαλανε πιο ευκολα και καποια αλλα που κυριολεκτικα παρακαλαω να χαλασουν για να αποσυρθουν να αντεχουν?
αυτό πάλι που το πας? κάτι τισέρτ από το λύκειο, να λες πότε θα τρυπήσουν να τα πετάξω; και αυτά άθικτα!
Post a Comment