Οι ντουλάπες είναι γεμάτες αναμνήσεις: καταραμένη φυσιολογική φθορά


Σε αυτό το outfit φοράω φόρεμα pepe jeans (2006), peep toes Η&Μ (2008), τσάντα full circle (2005), σκουλαρίκια strigles (2011) και τα φόρεσα για girl's night out. 

Αυτό το φόρεμα μου θυμίζει 60's ταπετσαρία (ή ακόμα παραπέρα 60’s πλακάκι κουζίνας με ψυγείο Ιζόλα και τραπέζι φορμάικα) και κάθε φορά που το φοράω, νομίζω θα πεταχτεί από μια γωνία ο Κωνσταντάρας και θα αρχίσει να κάνει επικύψεις και διατάσεις. Είναι ένα φόρεμα που με έχει βολέψει (δεν έχει ντεκολτέ, άρα είναι σεμνό, έχει όμως print που το κάνει να ξεχωρίζει), είναι καλοφτιαγμένο (δε μπορώ φορέματα χωρίς φόδρα!), και όχι μόνο έχει βγάλει τα λεφτά του, αλλά σε λίγο θα αρχίσει να... μου επιστρέφει κιόλας! 

Δυστυχώς έχει αρχίσει και φθείρεται, με τα πολλά πλυσίματα, έχει χάσει τη φόρμα του και νομίζω πλησιάζει η ώρα του για απόσυρση… 

Αν και το έχω φορέσει τόσες φορές και σε τόσες περιστάσεις, μου θυμίζει ένα βράδυ που φεύγοντας από το σινεμά και κατευθυνόμενη προς το μετρό, με πλησίασε ένα αγόρι να μου πει ότι με ξεχώρισε από την προβολή και μπλα μπλα μπλα. Αν και ψιλόβρεχε, έψαχνα στην τσάντα μου να βρω ψιλά για το εισιτήριο, βιαζόμουν και οκ είχα και boyfriend, δηλαδή ήταν η πλέον ακατάλληλη στιγμή, δε μπόρεσα παρά να απαντήσω χαμογελαστά. Νομίζω είναι βασικός κανόνας, όταν κάποιος βρίσκει το θάρρος να σε πλησιάσει και να σου μιλήσει με ευγένεια, να ανταποκριθείς -ακόμα κι αν δεν ενδιαφέρεσαι για νέες γνωριμίες- με την ίδια ευγένεια. 
Όση ώρα περιμέναμε το συρμό, ο τύπος μου πιάνει κουβέντα, μιλούσε αποκλειστικά για τον εαυτό του, για την ενασχόληση του με μεταφυσικά φαινόμενα, εξωγήινους και τα τοιαύτα, και αρχίζει να χτυπά μέσα μου «weirdo alert»!! And then, it hit me, το ταινιάκι που είχαμε δει προηγουμένως, ήταν ένα τύπου επιστημονικής φαντασίας, οπότε λογικό ο άνθρωπος να με πέρασε για του σιναφιού του. Μου έμεινε πάντως η απορία αν του άρεσα ή αν έψαχνε συνδρομητές για το περιοδικό που έγραφε. Το Strange. 

Τα παπούτσια, με έχουν βολέψει πολύ, γιατί αν και peep toes, είναι χοντροκομμένα, και τα φοράω και το χειμώνα με οπάκ καλσόν. Αλλά, μαντέψτε! και αυτά πάνε σιγά σιγά για απόσυρση, γιατί έχουν ανοίξει ελαφρώς... από την άλλη, έχουν μια σπέσιαλ θέση στη καρδιά μου, γιατί μου θυμίζουν ένα ραντεβού, που φεύγοντας από το ποτό μας έχει πιάσει ψιλόβροχο και επιπλέον πρέπει να περπατήσουμε μια τρελή κατηφόρα εκεί κοντά στη Δεξαμενή στο Κολωνάκι για να φτάσουμε στο αυτοκίνητο και πώς να την κατέβω, χωρίς να γλιστρήσω; Οπότε αρχίζω τις χαριτωμενιές, τύπου αχ έλα να σε πιάσω από το μπράτσο-γούτσου-γούτσου, γιατί η άλλη μου επιλογή ήταν να φάω μια ξεγυρισμένη σούπα και να μην έχω μούτρα να κυκλοφορήσω ξανά.


Την τσάντα την ανακάλυψα τυχαία στο Notos galleries και ενθουσιάστηκα, γιατί συμπαθώ πολύ τέτοια brands (όπως motel, oasis κλπ) που έχουν κατιτίς ιδιαίτερο, αλλά παραμένουν οι τιμές τους σε λογικά πλαίσια. 
Η τσάντα εκτός του ότι είναι υπεράνω μόδας, ταιριάζει με όλα, χωράει παρά πολλά (μέχρι και μια μικρή ομπρέλα έχω βολέψει), αλλά είναι απίστευτα βαριά, σε σημείο να με πονάει το χέρι μου! Προσπαθώ νε μη με πτοεί ιδιαίτερα το γεγονός και μάλιστα έχω αγοράσει και μοβ δερμάτινα γάντια για να τη σετάρω τους χειμώνες! 
Επίσης, αν και την έχω κρατήσει αμέτρητες φορές, θυμάμαι πάντα ένα βράδυ Αυγούστου σε μια άδεια από ανθρώπους Αθήνα, γεμάτη γλυκιά ζέστη και κοκτέιλ μοχίτο στο Fantaseed. 

Στεναχωριέμαι που πολλά από τα παλιά μας στέκια δεν υπάρχουν, αλλά από την άλλη πως θα άνοιγαν καινούρια για να μπορούμε κάθε φορά να ανακαλύπτουμε κάτι διαφορετικό; Αλλιώς ποιος ο λόγος να παλεύεις στην Αθήνα αν όχι για τον ενθουσιασμό της αλλαγής; Ακόμα κι αν φοράς τα παλιά σου ρούχα...

9 fashion statements :

evi said...

ψυγειο ιζολα! τι ειπες και μου θυμησες τωρα! :D


Elena said...

Μου αρέσει πολύ το μωβ, αλλά δεν ξέρω με τι να το συνδυάσω!!!!!

^εμένα που είναι από τα αγαπημένα μπυ χρώματα και έχω πολλά ρούχα και αξεσουάρ, το συνδυάζω με όλα: κίτρινο, πορτοκαλί, κόκκινο, ορισμένες αποχρώσεις του πράσινου, με άλλες μοβ αποχρώσεις (βιολετί, λιλά). μόνο με ροζ και μπλε δε το συνδυάζω

afro said...

Αγαπώ το μωβ!! Πόσο ξενερώνω όταν κάτι αγαπημένο και πολυφορεμένο αποσύρεται!! Επίσης η ιστορία με την κατηφόρα μου θύμησε πόσες κατηφόρες έχω κατέβει "σπινιάροντας" διότι και καλά "μπορούσα και μόνη μου!" :)

Πολύ ωραίο & ξεχωριστό το φόρεμα, κρίμα που πρέπει να το αποσύρεις & εμένα μου τη σπάει όταν πρέπει να αποχωριστώ κάποιο ρούχο που το έχω αγαπήσει & με έχει βολέψει λόγω φθοράς...

Το σκηνικό κουζίνα 60s με πέθανε! Τα παπούτσια φαίνονται όντως βολικά και με καλσόν, μάλλον θα πρέπει να ψάξω για κάτι αντίστοιχο φέτος

katoula said...

Πολύ μου αρέσει όταν κάποια ρούχα συνδέονται με "ρομαντικά" ενσταντανέ...! Και υπάρχουν πάντα (;) για να μας θυμίζουν αυτές τις στιγμές...!

Πολύ ωραίο το φορεματάκι.. μας πέθανες με τον Κωνσταντάρα...χαχα
Εγώ πάντως στην αρχή τα λουλουδάκια τα πέρασα για cupcakes. O πεινασμένος cupcakes ονειρεύεται..

Πόσο δίκιο έχεις για τα φορέματα χωρίς φόδρα. Και εμένα μου τη σπάνε. Δηλαδή πόσο τους στοιχίζει να βάλουν από μέσα ένα κομμάτι παφθηνο ύφασμα??

latreuo ta post soy ...anadromi sto parelthon!

Window Shopping

Blogger Template by Clairvo modified by ShoppingTherapy | Social Media Icons