Έχετε τυχερά ρούχα; Ή ρούχα που όταν τα φοράτε νιώθετε ότι δεν γίνεται να συμβεί κάτι άσχημο;
Όταν ήμουν στο πανεπιστήμιο, στην εξεταστική του Ιανουαρίου φορούσα συνέχεια ένα πουλόβερ Benetton, με καφέ μανίκια και ανομοιογενείς ρίγες σε ταιριαστή χρωματική παλέτα (πορτοκαλί, καφέ, άσπρο). Το είχα αγοράσει από το κατάστημα της περιοχής μου (που ευτυχώς υπάρχει ακόμα, παρόλο που η συνοικιακή αγορά φθίνει κάθε μέρα και περισσότερο) για ένα καθόλου ευκαταφρόνητο ποσό για την φοιτητική μου τσέπη (τύπου 20.000 δραχμές), κάνοντας προσεκτική οικονομία τον υπόλοιπο μήνα για να μην ξεμείνω στο τέλος μόνο με ψωμί και μουστάρδα, εντάξει, καμιά φορά μόνο αυτά έβρισκα στα ντουλάπια.
Έκτοτε το φορούσα συνεχώς, μέχρι που δε ξέρω πόσα χρόνια μετά, η φθορά ήταν πλέον τόσο εμφανής, που αναγκάστηκα να το πετάξω -κρίμα τότε που δεν ήταν της μόδας τα diy projects, να πάρω ιδέες να το μεταποιήσω, να το κάνω κασκόλ, βραχιόλι ή αρκουδάκι ξέρω εγώ, γιατί από μόνη μου, δεν έχω τέτοιες εμπνεύσεις.
Αυτό το πουλόβερ, λοιπόν, σε κάθε εξεταστική, ήταν το τυχερό μου πουλόβερ. Δε μπορούσα να πάω να δώσω μάθημα, αν δε το φορούσα. Ακόμα κι αν κοβόμουν, είχα πείσει τον εαυτό μου πως δεν έφταιγε το πουλόβερ, γιατί πχ αν δεν το είχα φορέσει εκείνη την ημέρα, όχι μόνο θα είχα κοπεί στο μάθημα, αλλά στο δρόμο για τη σχολή θα μου είχε πέσει καμιά γλάστρα κατακέφαλα –έτσι, χάρη στο πουλόβερ, μου έλεγα, γλίτωσες τη γλάστρα.
Σε ένα μάθημα ψυχολογίας, είχα μάθει τελικά πως υπάρχει εξήγηση για όλη αυτή την εμμονή και την τάση που έχει ο ανθρώπινος εγκέφαλος να συνδέει αντικείμενα με επιτυχημένες καταστάσεις, διαγράφοντας τις αποτυχημένες ή αδιάφορες (και το αντίστροφο). Πάντως εγώ στο μάθημα αυτό, πέρασα με ευκολία και καλό βαθμό …φορώντας το τυχερό μου πουλόβερ*.
Έκτοτε υπήρξε το κολιέ με αριθμούς, που αν δε φορούσα στη δουλειά, η μέρα πήγαινε διαβολεμένα απαίσια, αλλά και το άτυχο ροζ μπλουζάκι, που οπότε φορούσα σε ραντεβού κατέληγε με μούτρα/τσακωμό, όπως και το ‘ματιασμένο βραχιόλι’ με χάντρες, δώρο άσπονδης φίλης, που όσο φορούσα, τόσο μου συνέβαιναν αναποδιές. Και ξέρετε, δεν πιστεύω σε τέτοια, αλλά οι συμπτώσεις που ακολουθούσαν τα παραπάνω, ήταν τόσες πολλές και μαζεμένες, που κατέληξα πως με τα συγκεκριμένα, καλύτερα να μην παίζω.
Εξάλλου, τι πειράζει αν ουπς, accidentally κόπηκε το βραχιόλι, χμ, το μπλουζάκι κάπου χάθηκε και το κολιέ βρίσκεται πάντα στο εσωτερικό τσεπάκι της τσάντας, ώστε ακόμα κι αν δεν το φοράω, να το έχω μαζί μου, just in case, μέχρι να εξαντληθεί η τύχη του (που εξαντλήθηκε μετά από λίγους μήνες).
(*έψαξα αλλά δε βρήκα ούτε μία φωτογραφία μου φορώντας το. such a shame!)
Με το πέρασμα του χρόνου, βέβαια, αναγκάστηκα να ξεπεράσω τέτοια κολλήματα, γιατί ένα σωστό outfit δε μπορεί να καταστρέφεται από αταίριαστα αξεσουάρ-που-κάποια-τρελή-τα-έχει-για-γούρια, αλλά έχω safe ρούχα, στα οποία καταφεύγω όταν νιώθω την ανάγκη. Που όταν τα φοράω, ακόμα κι αν πάει άσχημα η μέρα, θα νιώσω παρήγορα μέσα σ’αυτά και θα με αγκαλιάσουν όταν κοιμηθώ, ενώ αν πάει καλά η μέρα, μαζί θα αφήσουμε ένα μεγάλο αναστεναγμό ανακούφισης, που τα καταφέραμε.
Έτσι είναι και αυτό το t-shirt, από τη σειρά special items του Marc Jacobs, από τη συλλογή City Tees (κυκλοφορεί κάθε σεζόν διαφορετικά), αγορασμένο στην Αμερική, αλλά όχι στη ΝΥ (sigh!), για περίπου 30 δολάρια (τότε γύρω στα 20€) και είναι από τα πιο βολικά t-shirts ever: μαλακό, δεν χρειάζεται σιδέρωμα και με σωστό μήκος, για να μην αφήνει ακάλυπτη τη μέση.
Αυτό το t-shirt αγοράστηκε το 2009 σε ένα road trip στη Georgia (the Peach State) με κατάληξη τη Savannah.
Είχε μια εκνευριστική βροχή, που μας κατέστρεψε το μισό ταξίδι, και με πολλά νεύρα, περπατούσαμε στην κεντρική αγορά (με μερικά πολύ ωραία vintage μαγαζιά, που όμως δεν ήταν φτηνά). Η τύχη με έφερε μπροστά από το κατάστημα Marc by Marc Jacobs- καθώς αυτό δεν ήταν ένα shopping trip, ούτε είχα ψάξει info για τα μαγαζιά της πόλης, ούτε είχα πολλά χρήματα για ξόδεμα. Αλλά μετά από τόση βροχή, να βρεθώ εκεί, ήταν μοιραίο! Δηλαδή, έπρεπε να μπω μέσα, να γλιτώσω τη βροχή ή έστω να αγοράσω μια ομπρέλα!
Το κατάστημα είχε όλη τη σειρά Special Items, όλη όμως, που είναι εντελώς προσιτή, και έπαθα ένα μικρό ντελίριο. Άρχισα να αρπάζω διάφορα στην αγκαλιά μου, να περνάω και να ξαναπερνάω μπροστά από τις γαλότσες (αξίζουν, δεν αξίζουν;), από τα μπιζού (ντάξει, είναι φτηνά, αλλά πόσα να πάρω;) και να πηγαίνω γύρω γύρω στο μαγαζί, οπότε και η πωλήτρια με θεώρησε ύποπτη και μου είπε να αφήσω στο ταμείο όσα είχα στην αγκαλιά μου και να συνεχίσω τις γυροβολιές ελεύθερα. Δεν είμαι ύποπτη, κυρία μου, ήθελα να της πω, απλά δε τα χω βρει πουθενά αλλού ΟΛΑ μαζεμένα. Τέλος πάντων, πήρα μερικά ακόμα, τρελή χαρά, φωτογραφηθήκαμε έξω από το μαγαζί, σταμάτησε και η παλιοβροχή, όλα καλά.
Οπότε το εν λόγω t-shirt μου θυμίζει πάντα αυτό το ταξίδι.
Και τι θυμάμαι από αυτή την πόλη; (ενδεχομένως, κάποια να μην έτσι ακριβώς, αλλά εμένα έτσι μου έμειναν, που αυτό μετράει)
Φάγαμε κλήση για υπερβολική ταχύτητα από deputy sheriff και ήταν όπως στις ταινίες. Ξαφνικά πίσω σου βλέπεις φώτα και ακούς τη σειρήνα. Ο σερίφης, με βλαχαδερή προφορά, με αποκάλεσε “ma’am”, όσο εγώ σκεφτόμουν ότι θα μας φάει τα Krispy Kreme Doughnuts που είχαμε στο πίσω κάθισμα.
Αναγκαστήκαμε ένα βράδυ να μείνουμε σε μοτέλ, που όμως δεν είναι όπως στις ταινίες (καθαρά, επικίνδυνα και φτηνά), αλλά βρώμικα, ασφαλή και με κανονικές τιμές. Και πισίνα. Wtf?
Στην πόλη της Savannah, που θεωρείται από τις πλέον ιστορικές πόλεις των ΗΠΑ, εκτός από τα τετράγωνα πάρκα και τις βελανιδιές με την ισπανική μούχλα (που σαν βαμβάκι καλύπτει τα φύλλα και πάνε οι άσχετοι και τα χαϊδεύουν), ξεχωρίζουν τα ορίτζιναλ σπίτια από το 1800, που κανένα δεν είναι ίδιο με το άλλο, βαμμένα σε παστέλ χρώματα, άλλα κατοικίες (που κοστίζουν μέχρι και 2 εκ!) και άλλα μουσεία –που οι ντόπιοι τα καμαρώνουν τρελά.
Ωστόσο ο λόγος που αυτά τα σπίτια σώζονται, είναι γιατί οι κάτοικοι αντί να πολεμήσουν στον αμερικάνικο εμφύλιο, όταν κατέβηκαν οι γιάνκηδες, εξαφανίστηκαν, κι έτσι οι Βόρειοι δεν κατέστρεψαν την πόλη. Επίσης, όλοι λένε συνέχεια, ότι ουάου, είναι από τις πιο παλιές πόλεις κλπ. κλπ. αλλά όταν λέμε παλιά, εννοούμε 200 χρόνων. Δηλαδή, για ποιο ακριβώς λόγο καμαρώνουν; Που να είχαν και Παρθενώνα!
Τα σπίτια αυτά του κέντρου είναι διατηρητέα, πράγμα που σημαίνει ότι είναι πολύ συγκεκριμένα τα πράγματα που μπορείς να αλλάξεις εξωτερικά, όπως πχ το χρώμα που θα το βάψεις. Παραδίπλα, ήταν ένα πολύχρωμο τύπου εδώ είναι Μεξικό σπίτι, που οι ντόπιοι ξίνιζαν τα μούτρα τους όταν το έβλεπαν γιατί τους χάλαγε την αισθητική. Επίσης, μπορεί να αγοράσεις ένα τέτοιο σπίτι, γιατί είσαι πχ πλούσιος αρχιτέκτονας και θες να κάνεις τρελό restoration και ανακαλύπτεις πως η κουζίνα είναι στο υπόγειο, γιατί εκεί μαγείρευαν οι σκλάβοι και έστελναν μετά με μίνι ασανσέρ τα φαγητά στον πάνω όροφο, όπου περίμενε o μπάτλερ, να σερβίρει και έχεις το απόλυτο δίλημμα: να μεταφέρεις τη κουζίνα σε άλλο όροφο (πχ στο δεύτερο, που τα μόνα δωμάτια που έχει είναι το μπροστά σαλόνι, το πίσω σαλόνι, το μικρό σαλόνι, τον προθάλαμο του σαλονιού, το σαλόνι των κυριών, το ανατολικό σαλόνι κλπ) ή να σεβαστείς την ιστορία του σπιτιού;
Μερικά από αυτά τα σπίτια, είναι πλέον μουσειακού χαρακτήρα, όπως πχ το σπίτι του Thomas Owens, και μπορείς να τα επισκεφθείς για να θαυμάσεις την εξαίσια αρχιτεκτονική, αλλά και να δεις την παραδίπλα παράγκα που έμεναν οι δούλοι και γύριζαν ένα τεράστιο τροχό, για να έχουν στο σπίτι οι κύριοι, τρεχούμενο νερό (καλά, αυτό δεν είναι έτσι ακριβώς όπως το περιγράφω, αλλά τα λέω έτσι για το απαραίτητο δράμα).
Μερικά ακόμα από τα highlights της πόλης είναι η βόλτα με ποταμόπλοιο, η βόλτα με άμαξα (πολλά κεντρικά σημεία μυρίζουν περιττώματα αλόγων, how romantic) και η μεταμεσονύχτια ξενάγηση σε δήθεν στοιχειωμένα σπίτια.
Εγώ δεν ασχολήθηκα με τα φαντάσματα, αλλά με τα γλυκά (που είχαν αντικαταστήσει τα φαγητά σε εκείνο το ταξίδι): εκεί δοκίμασα σε ένα μοναδικό candy shop, ένα τέλειο maple & pecans fudge καθώς και chocolate swirl marshmallows και ένα περίεργο παγωτό με μέλι και αμύγδαλα στου Leopold’s, όπου αν ήσουν προσκοπίνα, είχες έκπτωση (καθότι η πόλη είναι η γενέτειρα του ιδρυτή των Girl Scouts)!
Η Savannah είναι και η πατρίδα της Paula Deen, που είναι σα τη Βέφα του αμερικάνικου νότου και βάζει μπανάνα στα φαγητά και μπάρμπεκιου σος στα γλυκά και έχει εστιατόριο, το «Lady and Sons». Για να φας εκεί, η ουρά πήγαινε γύρω γύρω στο τετράγωνο (εμείς δεν είχαμε τόσο χρόνο διαθέσιμο για να περιμένουμε). Η αντίδραση των ανθρώπων που περιμένουν στην ουρά, όταν πρόκειται για μια υπηρεσία που πληρώνουν, είναι παγκοσμίως ίδια: ντρέπονται λίγο και αυτοσαρκάζονται, αλλά συνεχίζουν να περιμένουν.
Σε αντίθεση με άλλες πόλεις, επιτρέπεται να πίνεις αλκοόλ στο δρόμο, έτσι όλοι οι αμερικανοί επισκέπτες, ξεχωρίζουν γιατί περπατάνε κρατώντας πλαστικά ποτήρια μπίρας. Δηλαδή, επειδή μπορούν να πίνουν στο δρόμο, θα πιουν!
Άλλο ενδιαφέρον της πόλης, είναι ότι εκεί γυρίστηκαν σκηνές από το Forrest Gump (αλλά το actual παγκάκι που καθόταν δεν υπάρχει, το έχουν στείλει σε μουσείο), αλλά και το Μεσάνυχτα στον Κήπο του Καλού και του Κακού (όπου Κήπος ένα τεράστιο κοιμητήριο, που μοιάζει περισσότερο με πάρκο). Εννοείται πήγα για αβγά benedict στο Clary’s café, το diner όπου έκατσε ο John Cusack, στην ταινία. Εκεί, στην διπλανή παρέα έγινε μια ταραχή, όταν πελάτης διαπίστωσε πως έχασε το πορτοφόλι του. Η αντίδραση σε τέτοιες περιπτώσεις ήταν επίσης παγκοσμίως κοινή: όλοι ψάξαμε τις τσέπες μας, βάλαμε χωριστά λεφτά, πιστωτικές και διαβατήρια (μη τα χάσουμε και όλα μαζί).
Τέτοια γκαντεμιά δε μας συνέβη, αφού άλλωστε είχα πλέον το τυχερό μπλουζάκι, κι έτσι ασφαλείς και χωρίς άλλες δυσάρεστες εκπλήξεις από σερίφηδες, επιστρέψαμε στη βάση μας.
Σήμερα φόρεσα το αγαπημένο μου t-shirt, για να χαζέψω στο ίντερνετ, πίνοντας τον κυριακάτικο καφέ μου. Φοράω, όμως, και κάτι καινούριο! Τα βραχιόλια μου από το Shop Ermou112a, Asos και Thania.gr.
11 fashion statements :
Ααααχ, πήγα κι ήρθα στη Σαβάννα με αυτό το ποστ! Να'σαι καλά βρε Στέλλα, μας ταξίδεψες πάλι ;)
xx
αααααχ John Cusack... αγαπημένη ταινία ... τέλεια και τα παλιά και τα νέα!
ΧΑχα!Ειμαι κι εγω δικια μας!προσφατα εδωσα κατι γρουσουζικα ρουχα!εχω βγαλει γρουζουζικο απο μπλουζα μεχρι βρακι!μου αρεσουν τοσο τα τελευταια σου ποστ επειδη ειναι πιο μεγαλα!
Poly wraio post me traveling mood & egw taxsidepsa me tin perigrafi sou sti Savannah...Oraio to tyxero sou mplouzaki...parepiptontws nomizw oti exoume ton idio kanape IKEA...
stella, the southern belle! το ταξίδι ακούγεται καταπληκτικό...εκεί που είπες και για αυγά μπενεντίκτ με κινηματογραφική αναφορά...τυλίχτε το, θα το πάρω.
(οκ με εμπνέεις να κάνω κάτι αντίστοιχο με μπιούτι.)
Αλλα μπλουζάκια τέτοια δεν έχεις γιατι θελουμε κι' αλλα πόστς! Βέβαια εκεί που έλεγες για τον John αποσυντονιστηκα αλλα εντάξει, όχι για πολυ!
Στο Λύκειο είχαμε ένα μπλουζάκι με τη κολλητή μου και όποτε θα βγαίναμε πρώτη φορά με γκόμενο φορούσαμε αυτό.. Ηταν γουρλίδικο. (ή είχε αβυσαλλέο ντεκολτέ, δε θυμάμαι)
Τώρα έχω ένα κολιέ που το φοράω όποτε πετάω με αεροπλάνο!! Είναι το αντιπεταφοβικό μου... Καλύτερο από xanax!
νομίζω όλοι περνάμε κάποια στιγμή τη φάση "γουρλίδικο" ρούχο αλλά και "ρούχο άνετο που με κάνει αόρατη/δυνατή/κοκ/".
το θεμα ειναι οτι αυτη τη ρημαδα την τυχη τη φτιάχνουμε εμεις και η συγκυρία οπότε τώρα όσο και να παρακαλάω, το τυχερό πλεκτό της μαμάς δεν κάνει δουλειά...
μ αρέσει πολύ που σε αυτή την σειρά των ποστ εκμυστηρεύεσαι και κάτι παραπάνω. μπαινω σε αλλα μπλογκ και γραφουν σαν να ειναι απο άλλο πλανήτη. εδώ υπάρχει κάτι γήινο.
lucia
@Evi
ty!
@themodisher.gr
και η πρώτη φορά που είχα δει τον Τζουντ Λο σε ταινία, αχ
@Reaction
thanx. φοβάμαι βέβαια ότι τα ποστ είναι πιο μεγάλα από όσο θα πρέπε, αλλά εντάξει, ας μην αυτολογοκρινόμαστε κι εδώ...
@Violeta
ναι ΙΚΕΑ είναι, και πόσο βολικός! γίνεται και κρεβάτι!
@λειντι ντι
περιμένω!
@ScrapgalGR
δε το περιέγραψα καλά; είναι μια σκηνή στην ταινία που πάει ο Τζον Κιούζακ (ο χαρακτήρας του δλδ) στο συγκεκριμένο ντάινερ, το οποίο έκτοτε έγινε διάσημο (δλδ η σκηνή γυρίστηκε σε αληθινό μαγαζί και όχι σε στούντιο). οπότε το τίμησα κι εγώ!
@Dear e-diary
χαχα, πάντως το μπλουζάκι τη δουλειά του την έκανε!
@lucia
θενξ! πάντως και τα ρούχα που μας κάνουν αόρατες, επίσης φοβερή ανακάλυψη, όταν θες να είσαι αόρατη!
Καλε δεν φταις εσύ, εγω αποσυντονιζομαι οπότε ακούω/βλέπω τον John, απο μόνη μου!
Ax,με είχες στο road trip. Τα καλύτερα σου ποστ,αυτά!
Εγώ πάλι είχα ένα παλιό πουλόβερ του μπαμπά μου που φορούσα όποτε γράφαμε μαθηματικά στο γυμνάσιο για γούρι!(κάπως τεράστιο αλλά δεν ήταν και το μόνο *κουλό* πράγμα που φόρεσα στο γυμνάσιο).Το ξαναφόρεσα πέρσι για να περάσω τα μαθηματικά της σχολής!Άμα κολλήσεις με κάτι..
Post a Comment