Basic Info:
6η Ελληνική Εβδομάδα Μόδας Diners Athens Collections In Style

Πότε; 24 με 28 Οκτωβρίου
Πού; Στο Ζάππειο
Τι; 40 catwalks ελλήνων σχεδιαστών σε 3 stages
Ποιος; John Varvatos -η δική του collection ήταν το major event των εγκαινίων
Τίποτα άλλο; Οι εκθέσεις «Μπίλι Μπο, το όνειρο πάγωσε, ο μύθος μένει» και «Υou wear it well» της Diane Pernet.

Κι εκεί που νόμιζα ότι ο Τζον Βαρβάτος είναι ήρωας σε βιβλίο του Γ.Ξανθούλη που βγάζει τα προς το ζην παίζοντας επαγγελματικό πόκερ, μαθαίνω ότι είναι famous και βραβευμένος ως “σχεδιαστής της χρονιάς” για το 2005 designer ελληνικής καταγωγής, αλλά γέννημα θρέμμα του Detroit, ο οποίος με την αβίαστα sportswear συλλογή του για άνδρες, την Τετάρτη το βράδυ “κήρυξε πανηγυρικά την έναρξη ” ή όπως στο καλό σανέλ το λένε σε τέτοιες περιπτώσεις, της 6ης Ελληνικής Εβδομάδας Μόδας, η οποία φέτος για ένα περίεργο (αλλά καθαρά νιχιλιστικό) λόγο –αν και υποτίθεται κάθε χρόνο βελτιώνεται- σαν ιδέα μου προκαλούσε θλίψη. Ποιο είναι το νόημα; Δε θα γίνουμε ποτέ Μιλάνο έτσι κι αλλιώς. Είναι όπως στα βραβεία αρίων που πάνε πέντε άνθρωποι και μεταξύ τους ανταλλάσσουν χειραψίες και φιλοφρονήσεις και όλοι νομίζουν ότι είναι τόσο πετυχημένοι και G-L-A-M-O-R-O-U-S όπως τραγουδάει και μια ψυχή.

Έτσι και στο Ζάππειο στριμώχνονται στην τέντα οι μικροί μας διάσημοι (μοντέλα, ηθοποιοί, στιλίστες, editors) και χειροκροτούν τους φίλους τους, ενώ στα διαλείμματα περιφέρονται με ύφος ‘shhh! είμαι εδώ ινκόγκνιτο’ και ταυτοχρόνως χαμόγελο colgate για τα δήθεν-γκουχ-απροσδόκητα φλας, δημιουργώντας ανυπόστατο hype «για εκείνον το νέο σχεδιαστή που είναι so number one αυτή τη στιγμή και τόσο μπροστά!» (τουτέστιν τόσο πίσω σε σχέση με τις διεθνείς πασαρέλες, αλλά με μάστερ στο P.R.).
Oh Well…!

Αυτά βέβαια τα σκεφτόμουν το μεσημέρι της Πέμπτης σε μια κρίση υπογλυκαιμίας, αλλά μετά την απαραίτητη θεραπεία με raspberry cheesecake, πήρα το δρόμο για το Ζάππειο, όπου υπερμεγέθεις Louis Vuitton επιστρατεύθηκαν, πράσινα μποτίνια και ροζ γκέτες βγήκαν από το χρονοντούλαπο της μόδας, μπότες ιππασίας γυαλίστηκαν και όλα μαζί έντυσαν για μια ακόμα σεζόν το αλλοπρόσαλλο κοινό της Εβδομάδας Μόδας, που περιδιάβαινε στο χώρο, ανάμεσα σε ultra skinny μοντέλα με ultra skinny jeans. Ήδη είχαν παρουσιάσει τις εμπνεύσεις τους οι Katerina Karoyssos και Angelos Bratis, ενώ στις έξι ακριβώς ο Yannos Xenis με τα μοντέλα του με μακριές sleek τουαλέτες (ξεχώριζαν οι φούξια) και φτερά στους θεατρικούς τους κότσους, φωτογραφιζόταν στο περιστύλιο, ενώ εγώ έτρεξα στην Τέντα για την επίδειξη της Daphne Valente και προέδρου του Συλλόγου Ελλήνων Σχεδιαστών, την ίδια ώρα που οι security χάζευαν Ανίτα Ναθαναήλ παρέα με δύο εξίσου πανύψηλες (και μαυρισμένες) φίλες (κάπου τις ξέρω κάπου τις ξέρω).

Τσάμπα το τρέξιμο, φυσικά, γιατί το show έχει καθυστέρηση τετάρτου, στο οποίο τέταρτο με background καφεντελμαρίστικη μουσική και video από ενυδρεία και ψάρια να παίζει, εγώ συνειδητοποιώ πως έχω αφήσει τον Φράνκυ (*my big fat greek fish) ατάιστο, γεγονός τραγικό για τη δίαιτά του, καθώς πρέπει να τρώει πολλά και συχνά γεύματα κατά τη διάρκεια της μέρας. Τέλος πάντων, τσιμπάω μια Smirnoff North για να χαλαρώσω και σε λίγο το πρώτο μοντέλο με ασημί καυτό σορτς και μοβ τουνίκ εμφανίζεται και το πρώτο show της ημέρας (for me) ξεκινά. Μανίκια νυχτερίδα, πλισέ λωρίδες και cool διάθεση, ασπρόμαυρες λεπτές πιο λεπτές κι από μακαρόνι νούμερο 12, ρίγες και στολίδια με έμπνευση από το βυθό της θάλασσας, με κάνουν να θέλω να παραγγείλω μια καλαμαράκια και μια τηγανιά αθερίνα. SomethingFishy λέγεται εξάλλου η επίδειξη, καθώς η Δάφνη Βαλέντε αποφάσισε να «επιστρατεύσει το χιούμορ της και να κάνει βουτιά στα βαθιά». Μεταφέρομαι στιγμιαία σε κύματα δίπλα από τη θάλασσα και όλα αυτά τα ανάλαφρα υφάσματα με κάνουν να θέλω διακοπές ΤΩΡΑ, εντυπωσιάζομαι από επιβλητικά royal blue φορέματα και σκάω από ζήλια για το λευκό νυφικό με αέρινα ασύμμετρα φύλα μπροστά και πλισέ ουρά πίσω. Το μοντέλο εμφανίζεται ξανά στο φινάλε μαζί με τη σχεδιάστρια κρατώντας μια τσιπούρα, που προς στιγμήν πέρασα για μεταλιζέ πορτοφολάκι!

Χωρίς άγχος (οι καθυστερήσεις είναι δεδομένες) ξεκινάω για την αίθουσα C, πίνοντας μια ακόμα Smirnoff north και χαζεύοντας τριγύρω. Δίπλα μου περνάει η Εβελίνα Παπαντωνίου με τζην και ψηλές μπότες και είναι –gasp- πανέμορφη, γεγονός που με κάνει να πιω μονοκοπανιά το ποτό μου και να πάρω ένα ακόμη, καθώς κατευθύνομαι προς το ενδότερα. Τα περίπτερα των χορηγών είναι ίδια όπως κάθε χρόνο. Ladies, please, δεν είναι σικ να κυκλοφορείτε στις επιδείξεις μόδας με τα σακουλάκια δημητριακών της νεστλέ, ωστόσο μπορείτε να πάρετε εκείνη την ανεκδιήγητη βεντάλια μιας χρήσεως (φέτος σε σπανιόλικο μαύρο), γιατί η ζέστη μέσα είναι γνωστό πρόβλημα.

Το show της Elina Lebessi, προγραμματισμένο για τις 6.30, ξεκινάει μισή ώρα αργότερα. Τα χρώματα είναι αυτά που μισώ να βλέπω τα καλοκαίρια, όπως όξινα πράσινα και σομόν, με στολίδια «τα παιδιά κάνουν χειροτεχνία στο Μαρόκο, ενώ η γιαγιά τους πλέκει μακραμέ». Εγώ ψιλοβαριέμαι, το ποτό έχει τελειώσει και ένα μοντέλο πάει να παραπέσει, αλλά το σώζει την τελευταία στιγμή. Πέσε καλή μου, να χω κάτι να γράψω. Το χειροκρότημα κερδίζουν δύο φορέματα με σφηκοφωλιά στο στήθος, ένα μαύρο κοντό και ένα μοβ μακρύ. Το show απόλυτο eye candy για τους άντρες, καθώς τα φορέματα ήταν όλα τόσο χαλαρά (ειδικά στο πλάι), ώστε το side boob όλων των μοντέλων να είναι σε κοινή θέα. Στο φινάλε μια redhead με lime μακρύ μεταξωτό φόρεμα κάνει το σήμα της νίκης. Δε νομίζω. Η Ελίνα Λεμπέση σεμνή και ταπεινή, χαιρέτησε τον κόσμο, από το βάθος, κρατώντας από το χέρι πιτσιρίκα, κόρη της ήταν, ανιψιά ή βαφτιστήρα, θα σας γελάσω, όχι επειδή ήμουν μεθυσμένη και δε κατάλαβα, αλλά επειδή την οικογενειακή κατάσταση τής, δε τη ξέρω. Πολύ συμπαθητικές και οι δυο τους ωστόσο!

Το επόμενο show είναι μια ώρα μετά, οπότε για να σκοτώσω την ώρα, πήρα μια ακόμα Σμιρνόφ Νορθ και είπα να επισκεφτώ την έκθεση της Diane Pernet. Ψιλοζαλισμένη όπως ήμουν, μπήκα κατά λάθος στο press room και όλοι με κοίταζαν στο στήθος. Όχι επειδή έχω εντυπωσιακό ντεκολτέ, αλλά επειδή δεν είχα το αναθεματισμένο Είμαι Τύπος καρτελάκι να κρέμεται. Στρίβω και βρίσκω το σωστό δρόμο, μόνο που εκεί είναι μια flat screen σαν αυτές που δίνει τώρα προσφορά ο κωτσόβολος–πολύ μεγάλη δε τη λες, τώρα πόσες ίντσες ακριβώς δε ξέρω και πάλι δε θέλω να σε γελάσω- που δε δείχνει τίποτα, ένα dvd και καμιά δεκαριά καρέκλες. Τι πρέπει να κάνω τώρα εγώ; Να φορτωθώ το dvd και να φύγω (-«πού πάτε μαντάμ με το ΝτιΒιΝτι;» -«Ω θεέ μου ένα dvd στον ώμο μου!»), να πατήσω το play? Ή να πιω μια ακόμα ΣμιρνόΦΝορΘ; Να πιω και προτού μεθύσω, να βρω το δρόμο για τη αίθουσα B, στο show του Simeoni.

Που αν θέλετε το πιστεύετε, ψέματα δεν έχω λόγο να πω, ήταν άδειο και με παρακάλεσαν να κάτσω φροντ ρόου. Κι εγώ τι να κάνω, τρεκλίζοντας, υπάκουσα και έκατσα απέναντι από μαύρο fashion editor με --φανταστική απόχρωση-- πράσινο πουκάμισο και καπελάκι, που όρκο θα έπαιρνα ότι τον έχω πετύχει στο έντζοΝτεκούμπα, αλλά καλύτερα να μην τον πάρω (τον όρκο). Παρακάτω καθόταν η Μαριάννα Ντούβλη, που ήταν πιο στρουμπουλή από ότι πίστευα ότι θα είναι (πιθανόν να έφαγε τους θεατές και γι αυτό δεν είχε κόσμο), φορώντας ένα κρουαζέ Missoni φόρεμα και κροκό μπεζ peep toes. Το show είχε τις εξής ιδέες: μαύρα και λευκά ζέρσεϋ φορέματα με δερμάτινες λεπτομέρειες, όπως στη φωτογραφία (ο μαύρος χειροκρότησε τα λευκά), σατινέ ριγέ ροζ-βεραμάν (ειδικά σε κάπρι που έσφιγγε κάτω ήταν κάπως eww) και industrial γκρι σε όλη του τη γκάμα (που πάντα μου αποπνέει city coolness, αλλά δεν το εγκρίνω για άνοιξη/καλοκαίρι), ενώ εκείνο το άσπρο φουσκωτό σορτς, σαν αυτά που αποκαλούσαμε παλιά «φουφούλες», έπρεπε απλώς να λείπει.

Στον τομέα του accessorizing, τα παπούτσια ήταν λευκά ή ασημί peep toes με χοντρό τακούνι και οι τσάντες ασημί, ενώ τα μοντέλα είχαν φλογερολαμπερά κόκκινα χείλη και κότσους μπανάνα. All and all, η excited Εύη Αδάμ και ο σχεδιαστής εισέπραξαν ένα χαρούμενο χειροκρότημα.

Βγαίνοντας, στο δρόμο για την Τέντα δύο πράγματα συνέβησαν. Πρώτον, σπόταρα τη Μπέτυ Μαγγίρα με look rock γραμματέως, sleek καρέ, λευκό πουκάμισο, μαύρη pencil φούστα και κόκκινα μποτίνια και δεύτερον έπεσα πάνω στο bar της Σορνιμφ Νροθ και δε μπόρεσα να πω όχι σε ένα ακόμα ποτηράκι (μη νομίζετε, τσουρούτικα είναι: μισό δάχτυλο ποτό και πέντε παγάκια).

Τέλος πάντων, φτάνω στην Τέντα –by the way I Hate Τέντα, είναι σα κακοφτιαγμένο club των 90’s, ένα μακρόστενο θεοσκότεινο πράγμα, ενώ όπου και να κάτσεις, δεν παίζει να 'χεις καλή ορατότητα (εκτός αν είσαι φωτογράφος) –για το show του CostasFaliakos, με τίτλο μπιζού. Βγαίνει το πρώτο μοντέλο, σταματάει βγάζει τα παπούτσια της + τα κρατάει στο χέρι. Άχου, τη κακομοίρα, σκέφτομαι εγώ, στραβοπάτησε (χεχε). Βγαίνει το δεύτερο το ίδιο. Τι στο καλό; Έχει τίποτα στη πασαρέλα και περδικλώνονται; Η τρίτη (βλέπε παραπάνω φωτογραφία) το ίδιο. Ε, εκεί διαπίστωσα ότι υπάρχει ένα επαναλαμβανόμενο pattern. Η αλήθεια είναι ότι μέχρι να καταλάβω το concept (ήμουν και λίγο μεθυσμένη) μου πήρε κάτι παραπάνω, αλλά όταν το έπιασα, το βρήκα πολύ έξυπνο! (δε ξέρω αν έχει ξαναγίνει στο εξωτερικό), αλλά τα ξυπόλητα μοντέλα μου φάνηκαν τόσο fresh! Βέβαια, μ΄ αυτά τα τερτίπια, είχα χάσει τα μισά ρούχα, οπότε μου απαγόρευσα να πιω άλλο και έδωσα βάση στα υπόλοιπα μισά: ξεχώρισαν αρχαιοελληνικού τύπου και με ολίγον πλισέ ιριδίζοντα ιβουάρ, off γκρι και φυσικά λευκά, που χειροκροτήθηκαν με θέρμη, βέβαια όχι τόσο όσο η Ρέα Τουτουτζή με ένα νυφικό-τουαλέτα, με παρτούς ώμους, στο φινάλε (να το στη κρεμάστρα).

Καπάκι, πίσω στην αίθουσα C, για τη Vasso Consola, αλλά αρχίζω να ανησυχώ γιατί το κοινό είναι κομματάκι decadant και ο μαύρος με το πράσινο πουκάμισο, δεν παρευρίσκεται. Η επίδειξη ξεκινά καταπώς προβλέπεται (δηλαδή με είκοσι λεπτά καθυστέρηση) και τα μοντέλα βγαίνουν φορώντας πλεχτές ονειροπαγίδες σε χρυσόμαυρο και άλλα λούρεξ πλεχτά καλούδια, κοινώς «μάνα πιάσε τις βελόνες» ή πιο ευγενικά «μητέρα-να-ένα-burda». Αν και το concept με πήγε λίγο προς Ινδιάνους, και με τα μαλλιά, τα μισά πιασμένα σε γαλλικές κοτσίδες, το make up ωστόσο [φυσικά όπως σχεδόν σε όλες τις επιδείξεις από τον Freddy Kalobratso & the MAC team] που ήταν πολύ ντεφιλέ-κατάσταση με κόκκινη σκιά που κάνει μύτη στην άκρη, ήταν totally geisha. Τα μοντέλα για πρώτη φορά περπατούσαν νωχελικά στην πασαρέλα, ενώ το περισσότερο χειροκρότημα το πήρε ντροπαλό κορίτσι που συγκρατούσε τις λεπτές τιράντες στο βαθύ ντεκολτέ με τα χέρια της, για να μη γίνει μοιραία αποκάλυψη. Η σχεδιάστρια εμφανίστηκε στο φινάλε με ένα ξωτικό για καπέλο και στυλ «είμαι ντηζάινερ, you know».

Τρέχοντας (τρόπος του λέγειν) προς την αίθουσα βου και με αυτό το ποτό-που-με-κατέστρεψε στο χέρι, πάω να δω την επίδειξη του Christos Maillis. Η έμπνευση είναι από το 60, με ασπρόμαυρα μίνι φορέματα με αλά mods γεωμετρικά σχέδια στο λαιμό, φουστάνια με μανικάκι και κουμπιά σε ένα στυλ που θα μπορούσε να είναι και Jackie O, αλλά και πιο χυτές φόρμες σε φορέματα με cool τσέπες. Εγώ όμως δε μπορώ να χαρώ το show, γιατί είναι ήδη 9.20 και μ΄έχει πιάσει αγωνία γιατί στις 9.30 είναι το show του Κωστέτσου, και δε θέλω να αργήσω γιατί μπορεί να στεναχωρηθεί το σκυλάκι του και δε θέλω. Οι ξασμένες αλογοουρές των μοντέλων είναι χαλαρά κομψές, και ταιριάζουν με το έντονο eyeliner, ο κόσμος χειροκροτεί ένα λευκό λινό κοστούμι (γιατί??) με ανεπαίσθητες βάτες κι εγώ φεύγω βιαστικά (στ’ αλήθεια αυτή τη φορά) για την Τέντα και το τελευταίο show της μέρας.

Vassilios Kostetsos. Ή αλλιώς τι θα φοράνε οι διάσημοι του χρόνου στα ΜαντΒίντεοΑγουόρντς. Τα 45 λεπτά καθυστέρηση δημιουργούν αναταραχή ακόμα και στους πιο υπομονετικούς, που χαζεύουν τους celebrities: το Χρήστο Δάντη με μαύρο κοστούμι με μοβ βελουδένιες λεπτομέρειες, τη Ματθίλδη Μαγγίρα με κίτρινο καπέλο, τη Νίκη Λαλιώτη με τζην και πράσινες μπαλαρίνες κ.λ.π. ενώ εγώ σπρώχνω μια θεία (που τι δουλειά έχει στον Κωστέτσο δηλαδή?) και κάθομαι front row με τον προβολέα να με τυφλώνει. Ανακαλύπτω την αναγκαιότητα των γυαλιών ηλίου (που μου έχουν ξεμείνει από το μεσημέρι) και τα φοράω, καθώς βγαίνει η Anna Wintour μέσα μου.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά ξεκινάει το show, που είναι αφιερωμένο στη Romy Schneider – αυτοκράτειρα Sissi. Μπροκάρ στράπλες φορέματα με μπαλούν τελείωμα, παπιγιόν και μανσέτες από το ίδιο ύφασμα και καπελάκι "σήμερα θα πάμε στο κυνήγι της αλεπούς" εποχής, φορεμένο στραβά. Θα το βάλει αυτό του χρόνου η Μάρω Λύτρα; Ε; Πάντως, you got to hand it to the guy! Ποιος θα έντυνε την Εβελίνα Παπαντωνίου σε πληθωρικά μπροκάρ (φορέματα και μαντό) για το ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ, τη θεα-σπέσια Κάτια Ζυγούλη με πολυτελή πορτοκαλοσομόν κορσέ τη μια και φούξια υπερφαρδύ στράπλες καφτανοειδές την άλλη και τον Φραγκολιά και όλα τα Ρόμι Σναϊντερικά male models με κοστούμια από σαντούγκ σε total πράσινο, κόκκινο, μωβ κ.ο.κ. επίσης με το καπελάκι τους, σα να ξεπήδησαν από βενετσιάνικο ball, υπό τους ήχους κλασσικής μουσικής (μη ρωτήσετε το κομμάτι, εννοείται Δεν το αναγνώρισα). Πού είναι ο Βάγκνερ; Πού είναι ο Πουτσίνι; Πού είναι ο σκύλος του Κωστετσίνι; Ο σκύλος δεν εμφανίστηκε, αλλά έχω να δηλώσω πως ο Vassilios είχε τα πιο jaw dropping μοντέλα, έβγαλε τα αγόρια με μαγιό (γκλουκ), ενώ τα κορίτσια ήταν καθηλωτικά με τα δαμασκηνί χείλη τους (Freddy again!) και τα μαλλιά τους σε χαλαρές βαμπ μπούκλες στο πλάι! Το φινάλε έκλεψε ένα εκθαμβωτικό 20’ς νυφικό με κρόσσια.

Μ’ αυτά και μ΄αυτά μέχρι να βγω στο Σύνταγμα, είχε φτάσει και η αλλαγή φρουράς των έντεκα. Το μόνο κακό, το σούπερ ροζ κινητό μου, που ταιριάζει άψογα με όλη μου τη γκαρνταρόμπα δε βγάζει σούπερ, αλλά σούπα φωτογραφίες, ειδικά όταν o φωτισμός δε βοηθάει και τα μοντέλα τρέχουν διαβολεμένα πάνω στη πασαρέλα. Αλλά αν θέλετε να δείτε όλα αυτά τα ρούχα από κοντά (βρίσκονται κρεμασμένα και στη διάθεση του κόσμου να τα χαϊδέψει στο διάδρομο που ενώνει την αίθουσα Β με τη C) κατεβείτε στο Ζάππειο. Με το μετρό, στάση Σύνταγμα.

τι στο καλό, από ένα blog περιμένετε να τα μάθετε όλα; :p

* πετυχαίνοντας τη Δάφνη Βάλεντε στο stand με τα ρούχα της επίδειξης, βρήκα την ευκαιρία να τη ρωτήσω αν το ψάρι ήταν αληθινό. Ήταν, αλλά δε σπαρταρούσε. Και όχι δεν ήμουν μεθυσμένη όταν τη ρώτησα.