Όταν ήμουν πιο μικρή είχα πάθει εμμονή με τα άχρωμα κραγιόν, ασχέτως που δε μου πήγαιναν καθόλου (ακόμα έχω εμμονή, απλώς τώρα ξέρω ότι δεν μου ταιριάζουν και είναι τόσο αφύσικα που πιθανόν να μην ταιριάζουν και σε καμιά γυναίκα). Ένα βράδυ, λοιπόν (τότε) αφιέρωσα τουλάχιστον ένα τέταρτο βάζοντας το καινούριο μου άχρωμο ροζ κραγιόν (Max Factor, Pink Haze), ταμπονάροντας, βάζοντας ξανά κραγιόν, μετά λίγη πούδρα για σταθεροποίηση και έξτρα κραγιόν, προκειμένου να πετύχω το τέλειο (για μένα) και απόλυτο άχρωμο look. Ικανοποιημένη με το αποτέλεσμα, έβαλα το κραγιόν στην τσάντα μου (για να μπορώ να το ανανεώνω κατά τη διάρκεια της βραδιάς - τρομάρα μου) και περίμενα τη φίλη μου να περάσει να με πάρει.

«Καλέ πώς είσαι έτσι » αναφώνησε αυθόρμητα εκείνη όταν με είδε «σα να έπεσες μέσα σε γιαούρτι» συμπλήρωσε και με δυο απανωτές κινήσεις, ένα χαρτομάντιλο και κανέναν ενδοιασμό μου αφαίρεσε το κραγιόν, καταστρέφοντας το κοπιαστικό, χρονοβόρο, λεπτομερές έργο μου. Και παρόλο που απογοητεύτηκα (αφού είχα πετύχει το Τέλειο Άχρωμο!), η συμπεριφορά της ήταν τόσο δυναμική, που δεν τόλμησα να αντιδράσω. Εν τούτοις, το επεξεργάστηκα, όλο το βράδυ που κυκλοφορούσα με βαρετά ΜΗ άχρωμα χείλη. Και παρόλο που δεν κατάλαβα τι έκανε αυτή μου την εμφάνιση τόσο απαράδεκτη (…ακόμα δεν έχω καταλάβει δηλαδή), δέχτηκα ότι σα φίλη, δε μπορεί, θα ήθελε το καλό μου. Και δεν ξαναφόρεσα άχρωμο κραγιόν (οκ, ξαναφόρεσα, αλλά those where the +Soda days).

Πού θέλω να καταλήξω? Πρέπει να είμαστε ανοιχτοί σε τέτοιου είδους υποδείξεις από τους γύρω μας και όχι να θεωρούμε ότι μας ζηλεύουν/ τα λένε από κακία/ δεν ξέρουν τι λένε. Αν η φίλη μου τότε είχε κακή πρόθεση, είμαι σίγουρη πως θα με άφηνε να κυκλοφορώ με τα χείλη-γιαούρτι (και ούτε καν frozen).
Και γιατί τα ξαναθυμήθηκα όλα αυτά? Well, μια καινούρια συνάδελφος στη δουλειά, φοράει υπερβολικά πολύ ρουζ. Clown ρουζ. Το οποίο και παραμένει αναλλοίωτο μέχρι το τέλος της ημέρας. Και είναι περίεργο, γιατί δεν έχει κάτι άλλο υπερβολικό στην εμφάνισή της. Και το σχολίασαν όλοι –πίσω από την πλάτη της. Οι άντρες πρώτοι (newsflash: ναι, οι άντρες προσέχουν κάτι τέτοια).

Η συζήτηση είχε ως εξής
«Καλά, δεν κοιτάζεται στον καθρέφτη πριν βγει έξω?»
«Μπορεί να μην έχει καλό φωτισμό εκεί που βάφεται» προσπάθησα να την υπερασπιστώ, κρίνοντας εξ ιδίων (πόσες φορές έχω βγει από το σπίτι με βλεφαρίδα κάγκελο στο ένα μάτι και κολλημένη στο άλλο, γκλίτερ στη μύτη κοκ λόγω υποτονικού φωτισμού στο μπάνιο μου)
«Φίλες δεν έχει να της το πουν τότε?»
«Κι αν έχουν την ίδια ή χειρότερη αισθητική?»
«Τότε κάποιος από μας πρέπει να της το πει».
Κοιταχτήκαμε, αλλά κανείς δεν ήθελε να του πέσει ο κλήρος. Κι έτσι προφασιστήκαμε ότι πρέπει να γυρίσουμε στη δουλειά…