Τις περισσότερες φορές που με πιάνει η βροχή απροετοίμαστη (=φορώντας μπαλαρίνες) είναι επειδή έχω φύγει από το σπίτι απλώς με λίγα σύννεφα (και χωρίς να έχω τσεκάρει το δελτίο καιρού) και μέχρι να φτάσω στη δουλειά νιώθω σα να είμαι μέσα στο Kali River Rapids. Έτσι τουλάχιστον φροντίζω να έχω μια μικρή ομπρέλα μέσα στη τσάντα (τι άλλο θα χωρέσει πια αυτή η τσάντα?) και προκειμένου να ομορφαίνει μια τόσο μουντή μέρα, έχω φροντίσει να κρατάω μια όμορφη ομπρέλα: ναι είναι από τη Γέννηση της Αφροδίτης (Botticelli) αγορασμένη μια πολύ ζεστή μέρα, χωρίς καθόλου βροχή, στη Φλωρεντία.

Αλλά βέβαια, επειδή ποτέ δε σταματάω να θαυμάζω εξίσου όμορφες εικόνες, όταν αντίκρισα αυτή τη γυναίκα στο μετρό, κρατώντας μια κατακόκκινη ομπρέλα που φώτιζε το σικ γκρι outfit δουλειάς, αποτελώντας βασικό αξεσουάρ στο σύνολο, ίδιας αξίας με τις γόβες ή την τσάντα, άρχισα να σκέφτομαι μήπως πρέπει να αγοράσω κι εγώ μια παρόμοια ομπρέλα. Στο τέλος, όμως, κατέληξα ότι προτιμώ να κουβαλάω μια τσάντα Sport Billy, αλλά να έχω ένα τουλάχιστον το ένα χέρι ελεύθερο (με το άλλο κρατάω καφέ) για πρακτικούς λόγους: πχ να μουτζώνω τους οδηγούς που περνούν πάνω από λακκούβες και νερά και με κάνουν χάλια, ενώ περιμένω στην άκρη του δρόμου… ξέρω, καθόλου καθώς πρέπει….