...είναι Νοέμβρης κι εγώ αγόρασα ένα ζευγάρι γάντια… nothing weird about that, huh? well, θα το ξαναπώ πιο σωστά: είναι Νοέμβρης ΕΧΕΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΖΕΣΤΗ κι εγώ αγόρασα ένα ζευγάρι γάντια. δεν υπάρχει περίπτωση να τα φορέσω σύντομα, αλλά ήταν τόσο γλυκά και αν σε ένα μήνα δεν υπάρχουν στα ράφια? εξάλλου ποτέ δεν πηγαίνει χαμένο ένα ζευγάρι γάντια και είναι μετεωρολογικά βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα κάνει κρύο. Κι έτσι -χωρίς ενοχές- ξεκίνησε το μεσημέρι της Παρασκευής με εμένα να αναρωτιέμαι γιατί όταν δεν νιώθω καλά, θέλω να ψωνίσω? Και γιατί όταν δε μπορώ να ψωνίσω, δε νιώθω καλά? Φαύλος κύκλος, γιατί δεν έχω πολλά χρήματα για ξόδεμα αυτή την εποχή...
Το θέμα είναι ότι ξεπέρασα το να ‘αγοράσω αυτό το κατιτίς’ όταν η μπιζουτιέρα μου άρχισε να ξεχειλίζει από κολιεδάκια που δεν έχω φορέσει ποτέ (αλλά τα κρατάω γιατί ποτέ δε ξέρεις). Είμαι στη φάση ‘θέλω να ξοδέψω χρήματα για να με κανακέψω’ (και αυτό περιλαμβάνει επίσης starbucks με σαντιγύ, extra σιρόπι+ δόση espresso ή delivery με ότι παχυντικό διαθέτει ο κατάλογος, το οποίο θα καταβροχθίσω βλέποντας Survivor) . Μάλλον, αυτό έρχεται μαζί με το ‘μου αξίζει, γιατί δουλεύω τόσα χρόνια τώρα’ (ενώ θα προτιμούσα να κάθομαι σπίτι και να βλέπω τι λέει για τα ζώδια η Άση Μπίλιου).

Έτσι πλέον, τα ψώνια των moody days είναι:
α.- κρέμες με πλούσια υφή, λάδια σώματος και αρώματα από λιγότερο συνηθισμένα brand names: laura mercier, molton brown, jo malone που δεν πλησιάζω τον υπόλοιπο καιρό και πολυτελή καλλυντικά που ξέρω ότι πληρώνω το όνομα και όχι απαραιτήτως την ποιότητα, όπως ένα βερνίκι νυχιών των 20€
β.- luxurius και παντελώς άχρηστο homewear. Διότι αν έχω χρήματα να ξοδέψω σε ρούχα-για-μέσα-στο-σπίτι αυτό μου δίνει την ψευδαίσθηση, ότι ουυυυυ έχω χρήματα να φανε και τα χρυσόψαρα. So silly, αλλά η διάθεσή μου φτιάχνει με μια super fluffy ρομπίτσα, παντόφλες που στοιχίζουν όσο ένα ζευγάρι μπαλαρίνες από τα bershka ή ένα girly ρομαντικό νυχτικό, που μοιάζει περισσότερο με φόρεμα
γ.- τα αναδρομικά ψώνια. Ότι είχα βάλει στο μάτι πέρυσι, αλλά το ξανασκέφτηκα ψύχραιμα και αποφάσισα ότι μου είναι περιττό ή όταν πήρα απόφαση να ξοδευτώ (παρόλο που μου ήταν περιττό) είχε εξαντληθεί. Ε, αφού ένα χρόνο μετά το θέλω ακόμα (και ξανακυκλοφόρησε) δεν πρέπει να επιβραβεύσω την υπομονή μου?

αυτή τη λίστα τη σκεφτόμουν όσο περίμενα το μετρό. Το οποίο μετρό την Παρασκευή βράδυ είναι σα πασαρέλα. Επίσης μπορείς άνετα να βάλεις στοίχημα ποιος θα κατέβει σύνταγμα, ποιος μοναστηράκι και ποιος κεραμεικό, από τον τρόπο που είναι ντυμένοι. Έχει πλάκα πώς τα κορίτσια τσεκάρουν τι φοράνε τα άλλα κορίτσια. Επίσης, θα έπρεπε να καταργηθούν τα δυνατά φώτα στο μετρό την Παρασκευή βράδυ. Γιατί τα κορίτσια έχουν βαφτεί για βράδυ και oh well, κάτω από τόσο έντονο φως, το make up τους φαίνεται too much. Not fair! Άσε που κάτω γλιστράει αν φοράς τακούνια.
Στην έξοδο και όσο περιμένω τους φίλους μου διαπιστώνω με χαρά ότι τα αδέσποτα σκυλιά της πόλης έχουν επιστρέψει. Τα θαυμάζω. Είναι ανεξάρτητα και όταν έχει ήλιο, κοιμούνται όπου βρουν. (θα ήθελα κι εγώ να το κάνω αυτό).

Το Σάββατο το μεσημέρι κατεβαίνω στο κέντρο για φαγητό. Στην Ερμού γίνεται λαϊκό προσκύνημα. Οικονομική κρίση, my ass. Οκ, δε λέω, οι περισσότεροι ψωνίζουν στις προσιτές αλυσίδες μαγαζιών, αλλά κρατάει τρεις σακούλες ο καθένας. Κοντεύω να γίνω αγοραφοβική. It’s like Christmas in July! Δηλαδή, έχει τόσο κόσμο όπως τα Χριστούγεννα, αλλά τόση ζέστη όπως τον Ιούλιο, χαχα.
Με ένα ποτήρι κρασί και μια σαλάτα ρόκα με μπαλσάμικο και μέλι, η συζήτηση έρχεται πάντα στο shopping. Η μια φίλη μου δηλώνει ότι αγόρασε ένα μαύρο φάκελο, γιατί ‘ποια δε χρειάζεται ένα μαύρο φάκελο?’ όσο εγώ τον ψαχουλεύω, προσπαθώντας να μην αφήσω δαχτυλιές πάνω στο λουστρίνι (πάνω απ’όλα σεβασμός στις αγορές των άλλων), ενώ η άλλη έχει αναπτύξει θεωρίες περί shopping πιο στέρεες από τις δικιές μου. διότι, όπως πολύ σωστά δηλώνει, τόσα χρόνια τώρα που δουλεύει, τη basic γκαρνταρόμπα την έχει φτιάξει. Και εφόσον πια διαθέτει μια ντουζίνα μαύρα παντελόνια, έχει πια τη δυνατότητα να ψωνίσει ένα ζευγάρι φούξια designer peep toes, που θα φορέσει μόνο μια μισή σεζόν. Λίγο αργότερα, την παρακολουθώ εν δράσει, με συνοπτικές διαδικασίες να τσακίζει λοσιόν και γαλακτώματα καθαρισμού πανακρίβου εταιρίας, ενώ είχαμε πάει για να αγοράσει ‘μόνο μια λακ’. «Είναι τεράστιες οι συσκευασίες!» μου δικαιολογείται. Μάλλον θα νόμισε ότι την κοίταζα επικριτικά, ενώ η αλήθεια είναι ότι περιεργαζόμουν το γαλάκτωμα με το δίλημμα «μήπως είναι καλύτερο από το δικό μου και πρέπει να το δοκιμάσω κι εγώ?» να γεννιέται μέσα μου.

Συνεχίζουμε στο αγαπημένο μου πολυκατάστημα, όπου έρχεται η σειρά μου να ψωνίσω, το ίδιο βιαστικά. Μπαίνω, διαλέγω, υπερευχαριστώ την πωλήτρια και τρέχω γρήγορα να πληρώσω, όσο είμαι ακόμα σε έξαψη. Αυτό το κομμάτι του shopping είναι μόνο η αρχή. Πώς όταν πας στο εστιατόριο και ενώ ακόμα δεν έχετε αποφασίσει για τα ορεκτικά, εσύ βλέπεις ότι στα επιδόρπια υπάρχει κρεμ μπριλέ? Έτσι! Όταν γυρίζω σπίτι με τα νέα μου αποκτήματα και τα ακουμπάω στον καναπέ κορυφώνεται η πραγματική χαρά (=ο σερβιτόρος σου φέρνει το γλυκό). Ανοίγω τις σακούλες (=σπάω την καραμελωμένη κρούστα σαν την Αμελί), τα δοκιμάζω (=τρώω την πρώτη κουταλιά), τα πασπατεύω (=συνεχίζω να τρώω λαίμαργα) και τα χαζεύω χαμογελώντας (=κοιτάζω το άδειο πιάτο χωρίς τύψεις). Και όχι δεν τελειώνει εκεί. Τα νέα ψώνια θα ξεκουραστούν στον καναπέ μια ολόκληρη μέρα. Την επόμενη θα κοπούν οι ταμπέλες και θα τακτοποιηθούν στη θέση τους. Κι έτσι η χαρά του shopping κρατάει ακόμα περισσότερο.
Την Κυριακή ευτυχώς τα μαγαζιά είναι κλειστά. Αλλά, damned, υπάρχει και το on line shopping. Ένα ρολόι που στοιχίζει 195$, ενώ εδώ δεν υπάρχει περίπτωση να το βρω λιγότερο από 250€, δεν είναι καλή ευκαιρία? Χμ..... πρέπει να το σκεφτώ....